Καλύτερα να ‘χαν μείνει απωθημένα!

Οι έρωτες έχουν την απίστευτη δύναμη να φυτρώνουν άξαφνα σαν τα μανιτάρια και μάλιστα συχνά σε έδαφος που δεν είναι καν πρόσφορο, ούτε και προσβάσιμο. Έτσι, πολλούς από αυτούς δεν τους πλησιάζουμε όσο θα θέλαμε ούτε τους δοκιμάζουμε καν, μένουμε έτσι με την πείνα, που σιγά-σιγά τα μετατρέπει στα πιο μεγάλα απωθημένα, εκείνα που ξέρουν να παίζουν τα πιο δυνατά παιχνίδια με το μυαλό.

Τα απωθημένα, λοιπόν, που λογικά έχουν συστηθεί σε όλους μας, έστω και μία φορά σε αυτή τη ζωή, γεννιούνται με διάφορους τρόπους και μπορούν να διαρκέσουν χρόνια ολάκερα. Αφορμή μπορεί να σταθεί το πρόσωπο της διπλανής πόρτας που καθόμαστε και χαζεύουμε καιρό, ξεροσταλιάζοντας για ένα βλέμμα. Ίσως να είναι κι ένας έρωτας που ξεκίνησε δειλά, αλλά αναγκάστηκε να απομείνει στα σκαριά του, γιατί οι συνθήκες δεν ήταν οι κατάλληλες ή ακόμα κι ένας άνθρωπος που δεν καταφέραμε να (ξανά) κερδίσουμε αλλά τον θέλαμε πολύ.

Τα απωθημένα μας, καλομαθημένα κι υπεροπτικά, έχουν την τάση να κάθονται σε ένα θρόνο στο μυαλό μας. Τα άτομα αυτά γίνονται ο ορισμός της εξιδανίκευσης, τα θεοποιούμε και κάνουμε στο μυαλό μας σενάρια ονειρικά. Σκεφτόμαστε ότι μαζί τους θα ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο.

Οι πιο μετριόφρονες, προσγειωμένοι ή ίσως απλά οι πιο δειλοί, μένουν στις σκέψεις μόνο κι αποδέχονται ότι θα παραμείνει απωθημένο τους, μιας και δεν είναι αρκετά τολμηροί ή τυχεροί για να ζήσουν κάτι τόσο μεγάλο. Οι πιο θαρραλέοι χάνουν ολόκληρα μερόνυχτα, καταστρώνοντας σχέδια για να πιάσουν στη φάκα τους το ανεκπλήρωτό τους και να ζήσουν επιτέλους μαζί του τον τέλειο έρωτα.

Κάποτε η προσπάθεια κι η επιμονή ανταμείβονται ή απλά οι συνθήκες το ευνοούν και το απωθημένο τους πέφτει στην αγκαλιά τους. Βεγγαλικά παντού, τύμπανα, καρδιοχτύπια και τεράστια χαμόγελα πλαισιώνουν τον πρώτο τους καιρό. Τσιμπιούνται πού και πού για να συνειδητοποιήσουν ότι ζουν αυτό που είχαν ονειρευτεί τόσες φορές με κάθε λεπτομέρεια και φοβόντουσαν πως ίσως ποτέ να μην το ζούσαν.

Υπέροχα τα παραμύθια και τα «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» σε κάθε τέλος τους, τι γίνεται όμως, όταν η πραγματικότητα χτυπάει την πόρτα και κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή της φαντασίας μας; Η απογοήτευση δυστυχώς είναι πολύ μεγάλη, καθώς όσο πιο ψηλά έχεις κάποιον, τόσο πιο πολύ πονάει η πτώση, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ανταποκρίνεται σε όσα εσύ περίμενες κι ονειρευόσουν.

Άλλωστε, οι προσδοκίες είναι κι αυτές που μας πληγώνουν τελικά. Εξιδανικεύεις έναν άνθρωπο και πλάθεις έναν άψογο χαρακτήρα σύμφωνα με αυτά που έχεις χωρέσει στο μυαλό σου. Κάνεις σενάρια που θεωρείς αυτονόητα κι όταν δε βλέπεις να υλοποιούνται, ξαφνικά ο μύθος γκρεμίζεται μπροστά σου, αφήνοντας έναν τόσο διαπεραστικό θόρυβο, που θα σε ακολουθεί για καιρό. Συνειδητοποιείς με απογοήτευση ότι βιάστηκες να αγαπήσεις ένα άτομο πριν το δεις μαζί σου.

Κάπως έτσι, λοιπόν, καθώς περνά ο καιρός, οι σκέψεις δίνουν τη σκυτάλη στις πράξεις κι εσύ ζεις κάτι ρεαλιστικό με τον άλλον, με όλη την τριβή και τη φθορά της καθημερινότητας, βλέπεις ότι η οικειότητα κι η βαθύτερη γνωριμία, καταστρέφουν όσα είχες επιμελώς χτίσει στη σφαίρα του μυαλού σου. Τα πρώτα πυροτεχνήματα δεν άργησαν να σβήσουν και μαζί τους έκαψαν κι εκείνον τον θαυμασμό που είχες γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που αποδείχτηκε τελικά πολύ διαφορετικός απ’ όσα ονειρευόσουν γι’ αυτόν.

Προσπαθείς να μη μετανιώνεις για τον καιρό που χαράμισες, περιμένοντας να έρθει σε ‘σένα ως το απόλυτο και το ιδανικό. Μέσα σε όλη αυτή την απογοήτευση, όμως, υπάρχει και κάτι θετικό. Τουλάχιστον δοκίμασες και πλέον σίγουρα θα μπορέσεις να πας παρακάτω μιας και καμία σκιά δε θα σε στοιχειώνει.

Ίσως να έμαθες να μετριάζεις τις προσδοκίες σου και να χώνεψες πως στη ζωή δεν υπάρχει χρόνος για απωθημένα, καθώς όποιος θέλει να ‘ναι εκεί, θα το θέλει το ίδιο απ’ την αρχή, δε χάνει χρόνο και δεν περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες. Ό,τι αξίζει έρχεται χωρίς να το καταλάβεις, δε σε αφήνει να κάνεις σενάρια, σε αιφνιδιάζει και σου αποδεικνύει ότι η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εσένα.