Πιέζουν ως εκεί που τους παίρνει

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνει ένα αντικείμενο να σπάει; Είναι η υπέρβαση της ελαστικότητάς του από μια πίεση που του έχει ασκηθεί. Το βασικό ερώτημα, όμως, είναι πώς και γιατί φτάνει σε αυτό το σημείο. Υπάρχουν οι ανασταλτικοί παράγοντες, όπως ένα ατύχημα που δεν υπήρχε κάποια πρόθεση άρα δεν μπορείς να ρίξεις κάπου ευθύνες, ενώ υπάρχουν κι αυτοί που δοκιμάζουν τα όρια της ελαστικότητας, γιατί θέλουν να δουν μέχρι πού μπορούν να ασκήσουν πίεση. Τους εξιτάρει ίσως ο κρότος που ακολουθεί. Ίσως πάλι το αποτέλεσμα να τους δίνει ένα πλεονέκτημα, καθώς γνωρίζουν πλέον τη δύναμη της πίεσης που μπορούν να ασκήσουν κι άρα θα ξέρουν πώς να το χειριστούν την επόμενη φορά.

Κάπως έτσι, λειτουργούν και κάποιοι άνθρωποι, οι γνωστοί κι ως χαμαιλέοντες. Οι απόψεις γι’ αυτούς διίστανται και διχάζουν τους γύρω τους, καθώς ο καθένας θα τους χαρακτήριζε πολύ διαφορετικά. Κάποιος μπορεί να βλέπει στο πρόσωπό τους έναν ήρεμο άνθρωπο, υπομονετικό και συγκροτημένο, ενώ ταυτόχρονα ένας άλλος να συγχύζεται μόνο που τον σκέφτεται, γιατί ο ίδιος έχει να μιλήσει για τη νευρικότητα, το απόλυτο ύφος και τον εγωισμό του. Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς είναι δυνατόν να ακούς τόσο διαφορετικές απόψεις για το ίδιο ακριβώς άτομο;

Πολλοί νέοι γονείς στην προσπάθειά τους να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους και να καταφέρουν να τα κατανοήσουν, καταφεύγουν σε κάποιον ειδικό. Ο ειδικός, λοιπόν, θα τους εξηγήσει ότι πρέπει να θέσουν τα δικά τους όρια στο παιδί και να μην ξεφεύγουν από αυτά, διότι αυτό είναι τόσο έξυπνο που θα προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να μάθει τα όριά τους, αυτό που λέμε με απλά λόγια «μέχρι πού το παίρνει», για να περάσει το δικό του.

Αυτές οι συμπεριφορές, όμως, τεσταρίσματος αντοχών κι ορίων δεν περιορίζονται στην παιδική ηλικία, αντιθέτως απογειώνονται στα ενήλικα έτη μας. Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να δοκιμάσουν τους ανθρώπους που έχουν απέναντί τους για να δουν πόσα εκείνοι ανέχονται. Έτσι, πάνω στα όρια των άλλων προσαρμόζουν ανάλογα και τη δική τους συμπεριφορά.

Ξέρουν να παίρνουν την απόχρωση του ανθρώπου που συναναστρέφονται. Θέλει, βέβαια, μεγάλη μαεστρία κι ισορροπία το να ακροβατείς συνεχώς σε τεντωμένα σχοινιά. Γνωρίζουν πως αν βγουν αλάβωτοι από αυτή τη διαδικασία θα ‘ναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, καθώς θα ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η οριοθέτησή τους για κάθε περίπτωση. Γι’ αυτό διακινδυνεύουν και κάθε πιθανό σπάσιμο των ορίων, με όσες συνέπειες κι αν επιφέρει αυτό.

Έτσι, καταλήγεις να βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο που θα βγάλει σε εσένα νύχια –διότι έδειξες μεγαλύτερη ανοχή και καλοσύνη– σε έναν άλλον να ‘ναι ήρεμος και να κάνει υποχωρήσεις, μιας και ξέρει ότι δεν τον παίρνει να κάνει διαφορετικά. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί μπορεί. Οι άνθρωποι φέρονται σε εμάς, όπως τους επιτρέπουμε εμείς να μας χειριστούν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις επιβάλλεται να τίθενται πάνω σε οριοθετημένες περιοχές και να διατηρούνται οι αποστάσεις ασφαλείας του καθενός, ώστε να καταφέρνει να διασφαλίσει το κάθε άτομο την ακεραιότητα της προσωπικότητάς του και να λάβει το σεβασμό που του αρμόζει. Ας κοιτάξει ο καθένας να διαμορφώνει τα δικά του όρια και να αφήσει των άλλων, διότι η ιστορία έχει αποδείξει πως η προσπάθεια να καταπατήσεις τα όρια των γειτονικών περιοχών και να προσπαθήσεις να επεκταθείς, μόνο πόλεμο μπορεί να προκαλέσει και καταστροφές.