«Στα ‘λεγα εγώ»∙ το μισούμε μα το προκαλούμε

Υπάρχουν ατάκες που σας εκνευρίζουν και μόνο που τις ακούτε; Υπάρχουν στιγμές που λέτε «μην τυχόν το πεις, γιατί θα μαλώσουμε»; Έχετε λειτουργήσει ποτέ εσκεμμένα, με κάποιον τρόπο, ώστε να αποφύγετε μια πολύ συγκεκριμένη φράση; Σίγουρα στο top5 πολλών θα ανήκει εκείνο το αλαζονικό κι υπερφίαλο «Στα ‘λεγα εγώ!», που βασανίζει ολόκληρες γενιές ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν να το ακούσουν.

Η έκφραση αυτή ίσως γίνεται τόσο μισητή, μιας και πίσω της κρύβεται η ικανοποίηση αυτού που τη λέει, ότι επιβεβαιώθηκε, αλλά ταυτόχρονα και μια δική μας ήττα, που πολλές φορές την παίρνουμε πολύ πιο προσωπικά κι εννοείται πως ο εγωισμός μας δεν μπορεί εύκολα να δεχτεί τέτοιου είδους χασούρα. «Εγώ να έπεσα τόσο έξω; Είναι δυνατόν; Με ξεγέλασαν!» –οι συγκυρίες ή οι άνθρωποι, αναλόγως την περίπτωση– ή «Είναι εξαίρεση αυτό που συνέβη, κανονικά θα είχα δίκιο.» είναι κάποια απ’ τα άλλοθι που σπεύδουμε να μας αποδώσουμε για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας και φυσικά να μη δώσουμε τη χαρά που περιμένει ο άλλος με την παραδοχή του λάθους μας και την αναγνώριση των ευθυνών μας.

Μάλιστα, δεν είναι λίγες κι οι φορές που μπορεί να ‘χουμε δει πως η επιλογή μας δε θα ‘χει αίσιο τέλος και πως, τελικά, καλύτερα να είχαμε πάρει τον άλλο δρόμο, αλλά κάνουμε τα πάντα για να αποδείξουμε πως πράξαμε κι επιλέξαμε σωστά, τελικά. Βάζουμε το πείσμα, τον εγωισμό και την ξεροκεφαλιά μας πάνω απ’ όλα και συνεχίζουμε να επιμένουμε σε μια αδιέξοδη συνθήκη, μόνο και μόνο για να μην ακούσουμε την ατάκα που θα μας υπογραμμίσει το λάθος μας, κι έτσι εξακολουθούμε να το στηρίζουμε με νύχια και με δόντια. Δεν κατανοούμε ότι στον ίδιο μας τον εαυτό κάνουμε το μεγαλύτερο κακό.

Τις περισσότερες φορές, η φράση αυτή περιστρέφεται γύρω από προβληματικές καταστάσεις και διλήμματα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας ή που εμείς οι ίδιοι γέρνουμε στο να επιλέξουμε να κάνουμε κάτι που η κοινή λογική θα απέρριπτε ή θα απέφευγε. Καταφεύγουμε, έτσι, στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους για μια συμβουλή και μια γνώμη, που είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι δε θα ακολουθήσουμε, μιας κι «εμείς ξέρουμε πάντα καλύτερα τον εαυτό μας».

Δείχνουμε παρ’ όλα αυτά την καλή θέληση να ακούσουμε μια άλλη άποψη, να δούμε μια διαφορετική οπτική, για να μη φανούμε κολλημένοι κι απόλυτοι κι ίσως και γιατί κρυφά μέσα μας ελπίζουμε να μας πουν αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Ό,τι κι αν πουν, όμως, σχεδόν πάντα υπερτερεί ο παρορμητισμός κι η μεγάλη αυτοπεποίθησή μας, η υπερβολική σιγουριά στον εαυτό μας, ακολουθώντας έτσι αυτό που είχε εξαρχής σφηνωθεί στο δικό μας μυαλό, με μόνο στόχο να δείξουμε πόσο καλά κάναμε κι ακούσαμε το ένστικτό μας.

Έλα, όμως, που το σύμπαν γελάει κι είναι με το μέρος των –αντικειμενικών– άλλων, τις περισσότερες φορές. Κι αφού μόνοι μας μπούμε στα βαθιά, και παλέψουμε να τα καταφέρουμε, χωρίς να παραδεχτούμε τις αναποδιές που θα μπορούσαμε να ‘χαμε αποφύγει αν τους είχαμε ακούσει, καταλήγουμε σε πανωλεθρίες και με ‘κείνα τα «Στα ‘λεγα εγώ» κερασμένα.

Μήπως όμως, απ’ το να θυμώνουμε με τους άλλους, θα έπρεπε να αναλογιστούμε τα δικά μας λάθη και τις ευθύνες μας; Μήπως, αντί να αγνοούμε τις απόψεις τους, επειδή ίσως δε μας συμφέρουν ή δε μας αρέσουν, οφείλουμε να τις επεξεργαστούμε, πριν δράσουμε παρορμητικά;

Δε θα βρεις τη λύση προσπαθώντας να αποφεύγεις την αλήθεια, αλλά κοιτώντας την κατάματα. Πρέπει να ‘μαστε έτοιμοι να χαρούμε με τις προσωπικές μας νίκες, αλλά κι εξίσου ώριμοι να αποδεχτούμε τις ήττες μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να βελτιωθούμε, κι ίσως τότε δε χρειαστεί να ακούσουμε ξανά αυτήν την ατάκα, αν φιλτράρουμε όσα έχουν να μας πουν οι άνθρωποί μας. Όσοι μας αγαπούν πραγματικά, θα μας συμβουλέψουν σωστά. Μερικές φορές, ένα τρίτο μάτι έχει μια πιο ξεκάθαρη οπτική γωνία. Ας μην αγνοούμε όσα μπορεί να μας προσφέρει η κατεύθυνσή του.