Καθένας μπορεί να έχει στο μυαλό του με το πέρασμα των χρόνων η σχέση με τους γονείς να γίνεται πιο ζεστή, περισσότερο ουσιαστική, με μεγαλύτερο βαθμό κατανόησης και καλύτερη επικοινωνία. Δυστυχώς όμως δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν άτομα που δεν έχουν καλές σχέσεις με τους δικούς τους. Δεν μπορούν να πούνε καληνύχτα στη μαμά ούτε να πάρουν τηλέφωνο τον πατέρα για να κλάψουν ή να εκφράσουν τα παράπονά τους. Δεν αναφερόμαστε σε πρόσωπα που έχουν χάσει τους γονείς τους, κάτι που αποτελεί φυσική πορεία των πραγμάτων, αλλά σε εκείνους που αναγκάστηκαν να ξεκόψουν, επειδή αποφάσισαν να ακολουθήσουν την καρδιά τους, να μετακομίσουν αλλού, να επιλέξουν το ταίρι που τους έκανε να νιώθουν ευτυχισμένους.
Οι γονείς μπορεί να λατρεύουν τα παιδιά τους, όμως έχουν και δικές τους αδυναμίες. Θέλουν να δείξουν στα τέκνα τους το σωστό κατ’ αυτούς μονοπάτι και άπαξ και λοξοδρόμησαν μπορεί να αποφασίσουν να μη στηρίξουν τις επιλογές τους. Ενίοτε δεν αποδέχονται συγκεκριμένες αποφάσεις που είναι αντίθετες με τις δικές τους πεποιθήσεις, δεν μπορούν να πάνε κόντρα στις αντιλήψεις τους για να σταθούν δίπλα στο παιδί τους και από τη στιγμή που ενηλικιωθεί και δουν πως δεν ταιριάζουν σαν χαρακτήρες, απλώς απομακρύνονται.
Από την παιδική ηλικία, οι περισσότεροι γονείς προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο για να είναι τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Κάπου εκεί μπορεί να μπερδευτεί η δική τους ευτυχία με την ευτυχία των παιδιών τους, αφού ως ενήλικες θεωρούν πως ξέρουν καλύτερα το καλό των τέκνων τους. Οι γονείς μεγάλωσαν τα παιδιά με όνειρα δικά τους που θεώρησαν πως θα μπορούσαν να γίνουν και όνειρα των μικρών τους, με στόχους που είχαν εκείνοι ως νέοι, με τα δικά τους κριτήρια για τους ιδανικούς συντρόφους, με τις δικές τους προσδοκίες. Μέσα στην απεριόριστη, άδολη αγάπη για τα παιδιά τους ξέχασαν πως μεγαλώνοντας τα τέκνα θα αποκτήσουν δικό τους χαρακτήρα, δική τους προσωπικότητα και σημασία δεν έχει να βρούνε τον σωστό κατά τον γονιό σύντροφο ή την κατάλληλη εργασία, αλλά να καταφέρουν να ανεξαρτητοποιηθούν και να πατήσουν στα πόδια τους.
Μπορεί το παιδί να αποφασίσει να μετακομίσει σε άλλη πόλη, να φύγει στο εξωτερικό κι αυτό να έχει ως αποτέλεσμα οι γονείς να πέσουν ψυχολογικά. Έρχονται σε σύγκρουση γιατί το σπλάχνο τους επέλεξε να αναλάβει τις ευθύνες του, να ρισκάρει, να τολμήσει και να αναζητήσει το καλύτερο για εκείνο. Οι γονείς θυμώνουν που επιλέγει το παιδί να φύγει μακριά τους -κι ας είναι κατά βάθος εγωιστική αυτή η στάση- ή που δεν άκουσε τις συμβουλές τους και αποφάσισε να κάνει του κεφαλιού του, με αποτέλεσμα συχνά οι σχέσεις να είναι τεταμένες και να έρχονται σε ρήξη με το βλαστάρι τους.
Τι κερδίζεις αν κόψεις κάθε επικοινωνία με το τέκνο σου επειδή οι επιλογές του δε σε βρίσκουν σύμφωνο ή δε σε εκφράζουν; Αλλάζει η καλή καρδιά του, το μωρό που ‘χες στην αγκαλιά σου και μεγάλωσε, οι καλοί του τρόποι, οι ευγενικές χειρονομίες, η αγάπη που του ‘χεις ακόμα κι όταν τρώει τα μούτρα του; Δεν αξίζει να χαλάσεις τις σχέσεις σου με το παιδί σου, επειδή δεν υπάκουσε στις δικές σου συμβουλές. Πρέπει να αποδεχτείς τις επιλογές του και μάλιστα να ‘σαι δίπλα του να του δώσεις ώθηση να προχωρήσει παρακάτω σε περίπτωση που βρεθεί σε αδιέξοδο και σε χρειαστεί.
Φυσικά και σε κάθε περίπτωση απομάκρυνσης γονιού – παιδιού οι συνθήκες είναι διαφορετικές και δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα χωρίς να ξέρουμε πώς έχουν τα γεγονότα. Όμως αν δεις πως το παιδί σου στέκεται στα δικά του πόδια, αν δεις πως ρισκάρει κι ας κινδυνεύει να πέσει, πως του φτάνει να ξέρει ότι τουλάχιστον προσπάθησε, να ξέρεις πως κάτι έχεις κάνεις καλά. Αυτή του η συμπεριφορά προήλθε από τον τρόπο που το μεγάλωσες και γι’ αυτό και μόνο αξίζει να είσαι υπερήφανος γονιός.
Συντάκτης: Γεωργία Κοκκονούζη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
