Δεν αρκεί μια παγκόσμια ημέρα για ευαισθητοποίηση

15 Φεβρουαρίου∙ παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου. Μία ημέρα απ’ αυτές που υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν πως οφείλουμε να τις έχουμε κάθε μέρα κατά νου. Μέσα απ’ το προφίλ του τα κοινωνικά δίκτυα, ο καθένας εξ ημών μια τέτοια μέρα θα αναρτήσει σχετικά άρθρα, θα ποστάρει φωτογραφίες με μηνύματα που εμπνέουν κι ευαισθητοποιούν, θα δηλώσει με κάποιον τρόπο παρών. Μόνο που η ενεργή συμμετοχή μας δεν είναι απαραίτητη μονάχα μία μέρα τον χρόνο αλλά κάθε μέρα.

Ο παιδικός καρκίνος είναι η ασθένεια που παρουσιάζεται στα παιδιά κάτω των 15 ετών. Οι πιο συχνές μορφές καρκίνου είναι η λευχαιμία, το λέμφωμα κι οι όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος. Είναι μια ασθένεια που η κοινωνία αδυνατεί να την ονοματίσει. Δεν μπορεί να προφέρει καν τη λέξη «καρκίνος» κι όταν θέλει να αναφερθεί σε αυτόν χρησιμοποιεί λέξεις όπως «το κακό» ή το «έξω από ‘δω». Τόσο πολύ μέσα τους έχει φωλιάσει ο φόβος. Όμως η αρρώστια αυτή μπορεί να νικηθεί, αρκεί να υπάρχει θέληση και δύναμη.

Θέλει θάρρος κι όρεξη για ζωή! Λέξεις που τις έχουμε αφαιρέσει απ’ την καθημερινότητά μας, όπως έχουμε σιγά-σιγά αφαιρέσει και τη διάθεσή μας να σταθούμε πλάι σε όσους μας χρειάζονται. Ίσως να φταίει που στη χώρα μας ο εθελοντισμός, η προσφορά στον συνάνθρωπό μας, ως έννοια, δεν έχει εδραιωθεί μέσα μας δυνατά και μόνο τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα να ‘μαστε δίπλα σε όσους μας έχουν ανάγκη. Ίσως, πάλι, να φταίει ο φόβος, που έχει σφηνώσει για τα καλά στα σωθικά μας και δε λέει να ξεκολλήσει από εκεί μέσα.

Θεωρούμε πως αν πλησιάσουμε άτομα που ασθενούν θα ‘ρθει και σε εμάς το κακό και ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: Πως αν δώσεις καλό, τότε καλό θα σου γυρίσει. Αν γίνεις αυτό που είσαι, δηλαδή άνθρωπος, τότε ανθρώπους θα πλάσεις. Κι είναι τραγικά αστείο να σκεφτόμαστε πόσο πολύ παριστάνουμε πως νοιαζόμαστε για όσους θέλουν απλώς αγάπη κι ενδιαφέρον, μονάχα μία φορά τον χρόνο, ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες προτιμούμε τον όσο ελεύθερο χρόνο έχουμε να τον αφιερώσουμε σε γυμναστήρια, ινστιτούτα ομορφιάς κι ευεξίας, αδιαφορώντας πλήρως για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Είναι σημαντικό να φροντίζεις το έξω σου όσο σημαντικό, όμως, είναι να φροντίζεις και το μέσα σου. Και δίνοντας ό,τι μπορείς να δώσεις σε όσους θυμόμαστε μόνο σε παγκόσμια θεσπισμένες ημέρες, θα αποκτήσεις τέτοια εσωτερική ομορφιά που το πρόσωπό σου θα λάμπει από ευτυχία. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα νοιαζόμαστε και για εμάς, αλλά τον χρόνο που μας απομένει για να τον εκμεταλλευτούμε για προσωπικό μας όφελος, ας τον μοιράσουμε σε δύο μέρη: σε εκείνο που θα ‘ναι για εμάς κι εκεί που θα ‘ναι για εκείνους που περνάνε μια δοκιμασία απ’ την οποία, ωστόσο, θα βγούνε νικητές. Γιατί ο θάνατος μπροστά στη δύναμη που κρύβει το χαμόγελό τους αισθάνεται ανίσχυρος και μικρός.

Δε γίνεται να αγνοούμε πως η παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι μονάχα για να αποκτήσουμε χρήματα, σπίτια, φίλους και προσωπική ευτυχία. Δεν μπορούμε να αγνοούμε πως η προσωπική ευτυχία είναι μικρή μπροστά στην ευτυχία που θα προσφέρουμε σε όσους μας έχουν ανάγκη, διότι θα ήτανε καλό να θυμόμαστε πως η ολοκλήρωσή μας κι ο λόγος που έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο είναι για να συνυπάρξουμε και να σταθούμε πλάι σε όσους μας χρειάζονται.

Είναι άδικο, κυρίως για εμάς για εμάς του ίδιους, να μένουμε σε μία ημέρα κι όλες τις υπόλοιπες να εθελοτυφλούμε στο πρόβλημα, κρύβοντας το κεφάλι μας σαν την στρουθοκάμηλο στο χώμα. Δεν μπορεί να ανεβάζουμε post στο facebook σε κάθε παγκόσμια ημέρα για τον καρκίνο ή για οτιδήποτε άλλο για να μετράμε τα likes και να νιώθουμε πως έτσι δείχνουμε το ενδιαφέρον μας, τη στιγμή που το αληθινό ενδιαφέρον είναι ήσυχο και διακριτικό, χωρίς ανάγκη να προβληθεί μα ενεργό και διαρκές, όχι ένα φιγουρατζίδικο πυροτέχνημα.

Η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό όλων κι όταν στέκεσαι ενεργά δίπλα στα παιδιά με καρκίνο ή σε όσους ασθενούν, μόνο ευλογημένος μπορείς να αισθάνεσαι. Ευλογημένος για τη αγάπη που θα σου προσφέρουν, αγάπη που μόνο σεβασμό και θαυμασμό δημιουργεί.