Δεν έγινε και τίποτα αν δε σου πει καλημέρα ή καληνύχτα

-Δε με αγαπάς!
-Τι έγινε; Πώς σου ήρθε αυτό;
-Δεν λες καλημέρα κάθε πρωί και δε με καληνυχτίζεις με ένα γλυκό φιλί και μια ακόμα πιο γλυκιά καληνύχτα. 

Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω στιχομυθία ενός ζευγαριού; Ναι, έχουμε ανάγκη να υπάρχουν οι βασικές εκδηλώσεις σε μια σχέση που να δείχνουν σεβασμό, αγάπη. Μα μεταξύ μας από αυτά φαίνεται η αγάπη και η ποιότητα μιας σχέσης; Δηλαδή αν κάποιος είναι τυπικός και με το που ξυπνήσει το πρωί πει στο ταίρι του καλημέρα με γλύκα και το βράδυ πει καληνύχτα με τρυφερό φιλί τότε είστε σίγουροι πως λιώνει για εσάς; Και προς Θεού, μην παρεξηγηθώ καθότι υπάρχουν και σύντροφοι που πραγματικά νιώθουν την ανάγκη να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με τις συγκεκριμένες λέξεις. Όμως καλό θα ήταν να μην πιστεύετε ποτέ μόνο τα λόγια και τις καθωσπρέπει συμπεριφορές, γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που μπορεί να υπάρχει κάτι που πρέπει να κρυφτεί.

Γενικά έχουμε την ανάγκη να αισθανόμαστε σημαντικοί και μοναδικοί για τον άλλο, να μας λέει καθημερινά πόσο μας αγαπάει, να κρατάει τους τύπους. Όμως ας δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Οι πράξεις φανερώνουν την αλήθεια. Ο τρόπος που σε κρατάει αγκαλιά, η στήριξη σε δύσκολες στιγμές, το πώς αποδέχεται τον χαρακτήρα σου σε κάθε στιγμή ακόμα και στις πιο δύσκολες. Εκεί φανερώνεται η ποιότητα της σχέσης, αν και πώς θα σταθεί δίπλα μας σαν δει το σκληρό πρόσωπό μας ή στιγμές που έχουμε νεύρα. Περιμένουμε σεβασμό και μεγάλα λόγια, μα κάπου εκεί χάνουμε την ουσία των πραγμάτων, αφού πολλές φορές ο άνθρωπος που σε νοιάζεται δε θα στο πει με λόγια, αλλά θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου δώσει δύναμη, ασφάλεια. Τα μεγάλα λόγια συνήθως κρύβουν μεγάλες παγίδες.

Δεν είμαι σίγουρη πως έχουμε καταλάβει οι άνθρωποι ότι μια σχέση φθείρεται όχι μονάχα από την καθημερινότητα μα και από τις συμπεριφορές μας. Ίσως θα τολμούσα να πω και από τις γκρίνιες μας για όχι και τόσο σοβαρά θέματα, όπως το γιατί δεν μας είπε το ταίρι μας καληνύχτα. Δεν είναι φυσιολογικό να μας φταίνε οι άλλοι και να ξεσπάμε στον άνθρωπό μας, γιατί ειλικρινά κάπου έχει εισχωρήσει στη σχέση μας η άσχημη στάση των υπολοίπων και επειδή δεν μπορούμε να ξεσπάσουμε σε εκείνους βρίσκουμε λόγους να την πληρώσει ο σύντροφος. «Δε φέρεσαι γλυκά, δε λες καλημέρα, είσαι μουρτζούφλης το πρωί», λες και όποιος ξυπνάει το πρώτο και φυσιολογικό πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να μας φιλάει και να σκάει τεράστιο χαμόγελο. Μάλλον στις ρομαντικές κομεντί αυτό είναι το λογικό, στην πραγματικότητα τα πρωινά έχουμε τη μούρη του γκρινιάρη από τα στρουμφάκια -και μη με κοιτάτε με βλέμμα θυμωμένο. Εντάξει στην αρχή της σχέσης μας είμαστε στα μέλια μα αν στην πορεία αυτό αλλάξει δε σημαίνει πως χάθηκε η μαγεία. Σημαίνει πως αποκτήσαμε οικειότητα και τούτο φανερώνει αγάπη, σιγουριά, πίστη πως δε φοβόμαστε να φανερώσουμε το αληθινό μας πρόσωπο. Κι αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι αυτό είναι αληθινή αγάπη, όχι οι τυπικότητες. Δε θέλουμε τυπικότητες, μα αλήθειες και δε θέλουμε μάσκες.

Οπότε να αγαπάμε το αγουροξυπνημένο βλέμμα που μέσα στη νύστα δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα, πόσο μάλλον να καλημερίσει και να λατρεύουμε την αγκαλιά που οδηγεί σε ζεστή φωλιά γιατί αυτό είναι η αγάπη, αυτό είναι η σχέση, αυτό είναι η ποιότητα που αναζητάμε και που τη χάνουμε λόγω των ταινιών που επιλέγουμε να παρακολουθούμε παρέα με ποπ κορν και πατατάκια. Η ζωή δεν είναι ταινία, είναι οι στιγμές που πηγάζουν από εμάς, καλύτερα να μην τις χαλάμε άδικα!