Ευτυχισμένοι όσοι γυρνάνε σπίτι και δε σκέφτονται τη δουλειά!

Δύσκολες εποχές, όλα κινούνται γύρω από την εργασία, κι ο στόχος διαρκώς να αυξήσεις την παραγωγικότητα, να γίνεις καλύτερος, να γίνεις αποδοτικός, με αποτέλεσμα να καταλήγεις εμμονικός. Κάπου εκεί, μέσα στην τρέλα του ανταγωνισμού, -γιατί ο ευγενής συναγωνισμός έχει χαθεί προ πολλού- η πάλη για το ποιος είναι καλύτερος, ποιος θα πάρει τη θέση και θα καταφέρει να επιβιώσει έχει γίνει κυρίαρχος της ζωής μας. Να τελειοποιήσεις τη μελέτη που έχεις αναλάβει, να κάνεις την καλύτερη παρουσίαση που έχει γίνει ποτέ, να ολοκληρώσεις τις εργασίες σου μέσα σε καθορισμένο χρόνο, να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε πιεστικά χρονοδιαγράμματα, και παράλληλα να πάρεις μια ανάσα και να κάνεις και κάτι για τον εαυτό σου. Μα αλήθεια, με αυτούς τους ρυθμούς πώς προλαβαίνεις να παίρνεις ανάσες βαθιές, χωρίς να νιώθεις πιεσμένος;

Ξέρεις η εμμονή είναι επικίνδυνη κατάσταση και σίγουρα εσύ δεν μπορείς να δεχτείς πως πρόκειται για εμμονική συμπεριφορά, ωστόσο κατά εκεί οδεύεις είτε από φόβο είτε από ανάγκη να δειχτείς, να νιώσεις σημαντικός, να τονώσεις την αυτοπεποίθηση. Μα θα σε απογοητεύσω, η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση δε συνδέονται καθαρά με τη βελτίωση του εαυτού σου στη δουλειά και με την υψηλή παραγωγικότητα. Ή για να στο πω διαφορετικά, μπορεί στην αρχή η υψηλή απόδοση και η επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί στη δουλειά να γίνονται το όχημα που θα σε οδηγήσει σε αυτοπεποίθηση, όμως όσο πετυχαίνεις, τόσο προσπαθείς ν’ ανέβεις ακόμα πιο ψηλά, και μια τέτοια προσπάθεια σίγουρα έχει το δικό της τίμημα. Θα φτάσει η στιγμή που θα φέρνεις στο σπίτι την έγνοια των στόχων, την αγωνία να ανακαλύψεις πώς θα αποκτήσεις βέλτιστη παραγωγικότητα, πώς θα επιτευχθεί η απόδοση που θα σε οδηγήσει σε μεγαλύτερες επαγγελματικές επιτυχίες και όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια θα σε κάνει να χάσεις τις ισορροπίες σου, να είσαι μες το άγχος, και να πιέζεσαι αφού και εσύ και τα άτομα στο στενό σου περιβάλλον έχετε απαιτήσεις για τις καλές επιδόσεις σου στον εργασιακό τομέα.

Δεν υπερβάλλω, απλώς σου χτυπώ εκείνα τα καμπανάκια που και εσύ τα ακούς όμως δε θέλεις να τους δώσεις σημασία, γιατί σε τρομάζουν, σε κάνουν να σκέφτεσαι πως θα αποτρελαθείς, πως στο τέλος θα καταλήξεις ν’ αλλάξεις προσανατολισμό για να ξεφύγεις λίγη από τη δύσκολη ανοδική πορεία που έχεις στο μυαλό σου. Και κάπου εκεί τρομάζεις, επειδή ίσως και να ‘χεις παραμελήσει φίλους, αμόρε κι οικογένεια, επειδή καταλαβαίνεις πως θα πρέπει να βάλεις όρια, να διαχωρίζεις τα επαγγελματικά απ’ τα προσωπικά. Θα πρέπει να πάρεις απόφαση πως όταν φεύγεις από τη δουλειά θα πρέπει όλα να μένουν εκεί, οι έγνοιες, οι αποδοτικότητες, οι συναγωνισμοί κι οι ανταγωνισμοί και αντί να σκέφτεσαι πώς θα αυξήσεις την αυτοπεποίθησή σου μέσω της επαγγελματικής σου ανέλιξης, θα πρέπει πλέον να βρεις πώς θα αυξήσεις την αυτοπεποίθησή σου και με τις επιτυχίες στους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου. Θα πρέπει ο χρόνος εκτός γραφείου να είναι ο χρόνος που θα αφιερώνεις σε εσένα, ο χρόνος που θα προσπαθείς να βρεις τις δικές σου ισορροπίες. Αν αδημονείς να ευτυχήσεις μέσω της παραγωγικότητάς σου, τότε κάτι δεν έχεις κάνει καλά, κάτι δεν έχει ωριμάσει μέσα σου καθότι η ανάγκη σου για αναγνώριση και  η προσπάθεια να γίνεις ο κυρίαρχος του επαγγελματικού παιχνιδιού δείχνουν την αγωνία σου να κρύψεις τη χαμηλή αυτοεκτίμησή σου, το φόβο σου να σταθείς απέναντι σε κάποιον και να τον κερδίσεις απλώς με το χαρακτήρα σου, την προσπάθεια να επιβληθείς σε κατώτερους, την επιθυμία να ‘χεις κάτι και συ να καυχηθείς.

Και σε τελική ανάλυση, αν στη δουλειά που βρίσκεσαι έρθει κάποια στιγμή που θα σου πούνε πως η παραγωγικότητά σου δεν είναι η αναμενόμενη, μην ανησυχήσεις. Είναι το τέλος που έπρεπε να είχες αποφασίσει καιρό και δεν ήθελες να ορίσεις. Είδες όμως τι κέρδισες; Απομακρύνθηκες από την εικόνα πως η παραγωγικότητα και η αποδοτικότητα συνδέονται με την αυτοπεποίθηση και σφιχταγκάλιασες την άποψη πως η αυτοπεποίθηση συνδέεται με κάτι σημαντικότερο, την υγεία της ψυχής.