Έξω απ' το σπίτι παράλληλες σχέσεις και μέσα μια χαρούμενη οικογένεια

Έρχεται εκείνη η στιγμή που το« για πάντα» γίνεται «μέχρι εδώ». Και μπορεί σε άλλες εποχές η λέξη διαζύγιο να ήταν ταμπού όμως έχουν αλλάξει οι αντιλήψεις και πλέον πάνω από την κοινωνική κριτική έρχεται η προσωπική ευτυχία και ασφαλώς το καλό των παιδιών. Αυτή λοιπόν είναι η κατάληξη σε μια ιστορία που μόνο πικρία αφήνει όσο συνεχίζεται.

Υπάρχει όμως και μια άλλη μορφή σχέσης, μια τελειωμένη σχέση που αποφασίζει ψυχρά να συνεχίσει την ύπαρξή της. Υπάρχει εκείνη η απόφαση, συμφωνία θα έλεγα καλύτερα, που και τα δύο μέρη υπογράφουν το χαρτί με έναν και μοναδικό όρο. Συνύπαρξη σε έναν -κατά τους άλλους- ευτυχισμένους γάμο με παράλληλη εξωσυζυγική σχέση και των δύο εντός του.

Θα μπορούσαν να πάρουν τον ίσως πιο εύκολο δρόμο του διαζυγίου και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή με νέους συντρόφους κρατώντας πάντα τα παιδιά τους πάνω από όλους κι από όλα. Όμως, ίσως, να μην είναι σε θέση να τσαλακώσουν την εικόνα που έχει φτιαχτεί για τη σχέση τους προς τα έξω με αποτέλεσμα να γίνονται οι ίδιοι χαρακτήρες της δικής τους προσωπικής παρωδίας-οικογένειας. Το αποτέλεσμα είναι ένα· συμφωνία για διατήρηση εικόνας που παραπέμπει σε μια ευτυχισμένη ζωή, ένα θεαθήναι. Τα παιδιά σαφώς και δε γνωρίζουν κάτι, αποτελούν ίσως και το λόγο σύναψης αυτής της συμφωνίας. Μέσα από την ίσως παρακινδυνευμένη τους διαχείριση, θέλουν να είναι καλοί γονείς, διατηρώντας τον πυρήνα της εστίας αναλλοίωτο, με όποιο κόστος.

Έχουν από κοινού  οι δυο γονείς αποφασίσει να συνεχίσουν αυτή τη μορφή οικογένειας και γνωρίζουν ο ένας για τον άλλον πως η σχέση τους είναι καλή, χωρίς ενοχές κι ανάγκη να κρατούν μυστικά -τουλάχιστον στο μεταξύ τους. Γνωρίζουν πότε μπορούν να λείπουν από το σπίτι, πότε μπορούν να συναντάνε τους συντρόφους τους και φροντίζουν πάντα να μη γίνoυν αντιληπτοί από τα παιδιά τους. Δέχονται πως το σημαντικότερο είναι ο δεσμός που τους δένει στη σύναψη αυτής της παράδοξης συμφωνίας, τι γίνεται ωστόσο με τον άνθρωπο που έχει αποφασίσει να είναι πλάι τους;

Είναι ίσως σκληρό να είσαι με κάποιον που συνειδητά επιλέγει να μη χωρίσει και ξέρεις πως δε θα χωρίσει. Προσφέρεις τα χρόνια σου σ’ εκείνον τον άνθρωπο που επιλέγει τη γυαλισμένη φωτογραφία του καλού οικογενειάρχη κι αποδέχεσαι πως θα παραμείνεις στο σκοτάδι. Δε θα μπορέσεις ποτέ να γνωρίσεις τα παιδιά, να γίνεις μέρος της ζωής τους, δε θα καταφέρεις να δημιουργήσεις μια νέα οικογένεια- τουλάχιστον όχι φανερά. Μια συμφωνία, άλλωστε, μεταξύ δύο συντρόφων όταν υπάρχουν και τρίτα πρόσωπα έχει πάντα συνέπειες και σε εκείνους που αποτελούν τις σχέσεις πέραν του γάμου.

Κι αν σήμερα όλα φαντάζουν ήρεμα υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ανακαλύψουν τα παιδιά την αλήθεια κι εκεί το τέλειο σχέδιο θα καταρρεύσει. Αυτή που ήθελαν να προστατέψουν, την παιδική ψυχή , την ίδια και θα πληγώσουν και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η αποξένωση, που θα φέρει με τη σειρά του και μια διαστρέβλωση του τι είναι το πραγματικό τελικά στις ανθρώπινες σχέσεις, ίσως και να αλλάξει όλη του η εικόνα για το θεσμό της οικογένειας. Κι αυτό όχι τόσο για την εξωσυζυγική σχέση, ίσως και καθόλου γι’ αυτή, μα πιο πολύ για το παράλληλο σύμπαν ψεύδους που ζούσανε και κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Ίσως στο παρόν οι δύο ενήλικες να βρίσκουν βολική την συνύπαρξη όλων μαζί σε μια σχέση- βιτρίνα, παρ’ όλ’ αυτά στο μέλλον πιθανόν να μην έχει την κατάληξη που θέλουν κι αλήθεια, αν αυτό σταθεί η αιτία να χάσουν αυτό που με προσωπικό κόστος διάλεξαν να προστατεύσουν τότε μήπως πρέπει να ξανασκεφτούν τους όρους του συμβολαίου; Μήπως η θυσία θα είναι μάταιη; Άλλωστε το σημερινό εξωσυζυγικό ταίρι μπορεί να γίνει παρελθοντικό ταίρι και τη θέση του να πάρει κάποιο άλλο σε μια κατάσταση που η μόνη σταθερά είναι η φαινομενικά ευτυχισμένη οικογενειακή εικόνα, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα τον ένα και μοναδικό δρόμο, το διαζύγιο.