Αλλάζουμε, αλλάζει η ζωή μας και τα γεγονότα, ενώ τα ευχάριστα εναλλάσσονται με τα δυσάρεστα. Αλλάζει η καθημερινότητά μας σε στιγμές ασυνήθιστες σαν τούτη που βιώνουμε εδώ και μήνες. Άλλαξαν όσα γνωρίζαμε και θεωρούσαμε δεδομένα, μαζί τους κι εμείς. Είναι περίεργο μα σε δύσκολες καταστάσεις μεταμορφωνόμαστε, αποφασίζουμε να αναζητήσουμε τις επιθυμίες μας. Ίσως όσο παράλογο κι αν ακούγεται να πρέπει να τις ευγνωμονούμε τις δυσκολίες μιας και δίχως εκείνες πιθανόν να μη φτάναμε ποτέ κοντά σε όσα πραγματικά επιθυμούμε.
Είναι περίεργο να μη φιλάμε τους ανθρώπους μας, να μην μπορούμε να πιούμε έναν καφέ με τους φίλους μας, ακόμα περισσότερο να μένουμε σπίτι, να μην πηγαίνουμε στον χώρο εργασίας μας και να πρέπει να μας αντιμετωπίσουμε. Είναι πολύ βολικό να είσαι μονίμως στο τρέξιμο, με σκέψεις να γεμίζουν το μυαλό και να μην υπάρχει χρόνος να ηρεμήσει.
Είναι όμως τούτες οι στιγμές που ξυπνάνε τα απωθημένα μας, τα όνειρά μας και φτάνει η ώρα που πρέπει να ακούσουμε όσα έχουμε να μας πούμε. Όταν δεν μπορούμε να κάνουμε στην άκρη τις σκέψεις μας, βρίσκουν την πόρτα ανοιχτή και μας ρωτάνε. Αναρωτιούνται πού είναι εκείνο το άτομο που στην εφηβεία, στην ενηλικίωση ήθελε να κατακτήσει όλο τον κόσμο, να μην αφήσει τίποτα να πάει χαμένο, που κυνηγούσε όσα ονειρευόταν.
Τα χρόνια πέρασαν και κλείσατε τα αφτιά μπροστά σε όσα επιθυμούσατε, επιλέξατε να ακολουθήσετε το πρόγραμμα. Δευτέρα με Παρασκευή δουλειά, πολλή δουλειά και Σαββατοκύριακο καφές και φαγητό. Η ίδια ρουτίνα με προσήλωση. Μέχρι που έρχεται η ώρα να ανατραπούν όλα, το πρόγραμμα να χάσει τη δύναμη που είχε και ξαφνικά βρίσκεστε αντιμέτωποι μα τι επιθυμίες σας. Αλήθεια θα το αντέξετε;
Εκεί συνειδητοποιείτε πως για αλλού ξεκινήσατε, αλλού φτάσατε και αλλού στοιβάξατε τα όνειρά σας. Ίσως να μην είναι και τόσο κακό όλο αυτό, ίσως η απομόνωση που αναγκαστικά βιώνετε να είναι η λύση για να πάρετε απόφαση να κάνετε αλλαγές. Κάτι τέτοιες στιγμές μού έρχονται στο μυαλό οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα… Και εμείς άραγε τι κάνουμε για τη δική μας; Τι κάνουμε προκειμένου να σώσουμε τα όνειρά μας και να καταφέρουμε να μην ξανατρομάξουμε σαν μας κοιτάξουμε κατάματα;
Η καραντίνα ανατρέπει τις ζωές μας, στην αρχή κατηγορούμε τους άλλους, αργότερα, μετά από βαθιές αναπνοές συνειδητοποιούμε πως δεν ευθύνεται κανείς, πως είναι μια πραγματικότητα αφύσικη στην οποία πρέπει να προσαρμοστούμε. Αντί να προσπαθούμε συνεπώς να την αποφύγουμε ας την κάνουμε σύμμαχό μας σε όσα δύσκολα αντιμετωπίζουμε, ας την κάνουμε το έτερον ήμισυ σε εκείνη τη συζήτηση που θα έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολύ καιρό μα δεν προλαβαίναμε. Έφταιγε η καθημερινότητά μας, ποτέ εμείς.
Αλήθεια τι ήταν αυτό που πραγματικά θέλατε; Όταν ξεκινήσατε την επαγγελματική σας πορεία τι ονειρευόσασταν; Να έχετε χρήματα για να ζήσετε ή να κυνηγήσετε όσα αγαπάτε; Ίσως αν ξαναθυμηθείτε όσα σας έκαναν ευτυχισμένους και τα κυνηγήσετε, να καταφέρετε να ηρεμήσετε και να δώσετε παράδειγμα και στους δικούς σας ανθρώπους. Ίσως να πρέπει να αποδεχτείτε την υπάρχουσα κατάσταση, να καταλάβετε πως ακολουθείτε κανόνες που αλλάζουν προσωρινά την καθημερινότητα μα οριστικά τη ζωή σας.
Συντάκτης: Γεωργία Κοκκονούζη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
