Η Χιονάτη κι η Σταχτοπούτα τα κατάφεραν· εμείς γιατί όχι;

Αγαπάμε τα παραμύθια, τις πριγκίπισσες και τα πριγκιπόπουλα. Ίσως επειδή είναι η πραγματικότητα που κρύβουμε κι έχουν στοιχεία της καθημερινότητάς μας. Πολλά απ’ αυτά που ζούμε αν καθόμασταν και τα γράφαμε, αν μπορούσαν να γίνουν ιστορίες, θα βλέπαμε πως δεν απέχουν τελικά και πολύ από τον φανταστικό κόσμο, πως θα μπορούσαμε άνετα να τα διηγηθούμε κι οι άλλοι να νομίζουμε πως τα ‘χουμε βγάλει απ’ το μυαλό μας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα βιώσαμε.

Τα παραμύθια είναι ένας μαγικός κόσμος, στον οποίο ταυτιζόμαστε με τους ήρωες, με άλλους λιγότερο και με άλλους περισσότερο. Κάποιοι κερδίζουν απ’ την αρχή τον θαυμασμό μας κι άλλοι θα θέλαμε να φέρονταν διαφορετικά, γίνονται στο μυαλό μας οι κακοί της ιστορίας. Όμως ακόμα και μέσα από έναν κυκεώνα γεγονότων, από διάφορα συμβάντα που φέρνουν τους ήρωες αντιμέτωπους με δυσκολίες, που τους βάζουν τρικλοποδιές και εμπόδια και τους κάνουν να απομακρύνονται από τον αρχικό τους στόχο, το όμορφο με τα παραμύθια είναι πως στο τέλος έρχεται η δικαίωση. Κι αυτό μας κάνει να πιστεύουμε πως και στη δική μας καθημερινότητα, παρά τις φουρτούνες μας και τις στιγμές που μας κάνουν να χάνουμε την ηρεμία μας, στο τέλος της μέρας θα φτάσει το ευτυχισμένο τέλος που ζητάμε, θα πλησιάσουμε πιο κοντά στη δική μας λύτρωση.

Παίρνουμε παράδειγμα απ’ τα παραμύθια, τα οποία έχουν όλα τα στοιχεία για να ανεβάσουν το ηθικό μας. Ήρωες που ταλαιπωρήθηκαν, που πίστεψαν ότι δε θα ‘χει τελειωμό το δικό του μαρτύριο, φτάνουν σε μια στιγμή που μπορείς να πεις πως έζησαν αυτοί καλά. Κι εκεί ακολουθεί το «και εμείς καλύτερα» που στην προκειμένη όντως το πιστεύουμε. Αφού λοιπόν η Χιονάτη κι η Σταχτοπούτα τα κατάφεραν, εμείς γιατί όχι;

Μπορεί μεγαλώνοντας να μη διαβάζουμε πλέον για τους επτά νάνους ή για το ασχημόπαπο που έγινε κύκλος αλλά δεν παύουμε να αναζητάμε παραμυθένιες ιστορίες μέσα από τις ταινίες, κυρίως από τις ρομαντικές που έχουν ευτυχισμένο τέλος. Αυτό δεν κυνηγάμε εναγωνίως; Την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα που θα μας ξαναφέρει στη ζωή μετά το μήλο που μας έδωσε η κακιά βασίλισσα, τη λύτρωση που περιμένουμε, γιατί αν δεν έρθει το φινάλε δεν έχει γραφτεί. Η μητριά, η βασίλισσα, ο κακός λύκος κάποια στιγμή αποτυγχάνουν και καταλήγουν να χαθούν, μένουν στο παρελθόν χωρίς να γνωρίζουμε τι τους συνέβη, ενώ για τον ήρωα διαφαίνεται ένα φωτεινό και ήρεμο μέλλον. Τι σας κάνει επομένως να πιστεύετε πως και στη ζωή μας δε θα συμβεί το ίδιο;

Στις μέρες μας αν κάποιος διαβάζει ακόμα παραμύθια θεωρείται εκτός της ηλικίας του ενώ αν βλέπει συναισθηματικές ταινίες συχνά χαρακτηρίζεται ως υπερβολικά ρομαντικός. Τόσα στερεότυπα που δημιουργούν ενοχές ενώ δε θα έπρεπε. Άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα μου είχε δώσει πριν αρκετά χρόνια μια πολύτιμη συμβουλή, μου είχε πει πως πρέπει να κρατάω πάντα το παιδί μέσα μου. Και προσπαθώ να το τηρώ, γι’ αυτό ισορροπώ ανάμεσα σε δύο βάρκες, σε εκείνη του ενήλικα και σε εκείνη του παιδιού. Ειλικρινά τι σας τρομάζει στα παραμύθια; Ότι μπορεί να σας φέρουν σε επαφή με το συναίσθημα ή ότι υπάρχει ο κίνδυνος να πιστέψετε σε κάτι που τελικά δεν μπορεί να βρει εφαρμογή στο σήμερα;

Ξέρετε τι μας έκανε χαρούμενους στην παιδική μας ηλικία; Τα όνειρα που δε δεχόμασταν να μας πάρουν. Ίσως γι’ αυτό και τώρα που από μικρά παιδιά γίναμε μεγάλα θα πρέπει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε παραμύθια. Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ ο Μικρός Πρίγκιπας να είναι η ευλογία μας, γιατί μας βοηθάει να θυμόμαστε ότι «Όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά, αλλά λίγοι το θυμούνται».