Η σύνταξη είναι μια δεύτερη ευκαιρία να ευτυχήσουμε

Δεν μπορείτε να σηκωθείτε το πρωί απ’ το κρεβάτι και το μόνο που σκέφτεστε είναι πότε θα ‘ρθει, επιτέλους, ο καιρός να βγείτε στη σύνταξη. Να ξυπνάτε ό,τι ώρα θέλετε, να ηρεμείτε για όσο θέλετε. Σαν όμως περάσουν οι ώρες και μετά το άχαρο πρωινό ξύπνημα βρίσκεστε στο τέλος άλλης μιας κουραστικής μέρας, ξαναφέρνετε στο μυαλό σας την περίπτωση της σύνταξης κι αγχώνεστε. Ναι, αγχώνεστε στη σκέψη αυτή, γιατί μέσα σας έχει φωλιάσει η ιδέα πως η σύνταξη είναι το τέλος της ζωής σας.

Ίσως να φταίει το γεγονός ότι ζούμε σε μια κοινωνία ανταγωνιστική, με ρυθμούς πλέον εξωφρενικά γρήγορους και που η ικανότητα ενός ατόμου μετριέται απ’ τις επαγγελματικές του επιτυχίες. Ξεχνάμε, δηλαδή, τον λόγο της ύπαρξής μας κι εστιάζουμε στο πώς θα πετύχουμε βάσει των προτύπων που υπάρχουν γύρω μας. Αν, επομένως, έχουμε μάθει πως μόνο μέσα απ’ τη δουλειά είσαι ενεργός και ζωντανός, τότε, ναι, η σύνταξη θα ‘ναι ο μαρασμός μας.

Ο μπαμπάς φίλης μου ήταν ένας υπερδραστήριος επαγγελματίας. Ένας άνθρωπος με μια σχετικά υψηλή επαγγελματική θέση, που έλεγες πως αν συνταξιοδοτηθεί ίσως να δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Όταν τον συνάντησα μετά από χρόνια, στο χωριό που είχε επιλέξει συνειδητά να ζει πλέον και μακριά απ’ την πόλη που εργαζόταν όλη του τη ζωή, συνειδητοποίησα ότι η ευτυχία κι η ενεργητικότητα δε σταματάνε με την αποχώρηση απ’ την επαγγελματική αρένα, αλλά διοχετεύονται σε άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που δίνουν κάτι πιο σημαντικό: ισορροπία κι ηρεμία. Ίσως αυτή η συνάντηση να ήταν η απαρχή για ‘μένα να μπω σε σκέψεις και να δω τι είναι, πραγματικά, η σύνταξη. Το τέλος του δρόμου ή η αρχή για άλλα πράγματα, που ίσως να μην προλαβαίναμε να κάνουμε παλαιότερα;

Ένας δραστήριος χαρακτήρας, ένας χαρακτήρας που πάντα θέλει να μαθαίνει πράγματα και να βρίσκει την ευτυχία στα μικρά, θα παραμείνει ίδιος και μετά το κλείσιμο του ενός κύκλου και την έναρξη ενός άλλου. Ο επαγγελματικός κύκλος ξεκινάει στα νιάτα μας και στην πορεία, ενώ εμείς μεγαλώνουμε, βλέπουμε νεότερους να μπαίνουν με το ίδιο πάθος που είχαμε κι εμείς όταν ξεκινήσαμε, πριν κάποια χρόνια. Ίσως, αν τρομάζουμε στην ιδέα της αποχώρησής μας, να πρέπει να κάτσουμε και να σκεφτούμε τι θα μας έδινε χαρά μετά την απομάκρυνσή μας. Άλλωστε, πρέπει να αποσυρθούμε για να δοθεί η ευκαιρία σε άλλους νεοεισερχόμενους να αφήσουν το δικό τους σημάδι.

Αποχωρούμε από μια δουλειά κι εκεί ο αντικαταστάτης μας θα ‘ρθει και θα βάλει τη δική του πινελιά σε αυτό που κάναμε μέχρι τώρα, γι’ αυτό και μόνο με αγάπη θα πρέπει να τον περιβάλλουμε και με πολλή ενθάρρυνση. Κάπως έτσι θα πρέπει να ‘ναι κι η συνταξιοδότηση στο μυαλό μας. Ότι απλά αλλάζουμε δρόμο και δε θα ‘χουμε το πρωινό ξύπνημα και την καθημερινή συνήθειά μας. Να ντυθούμε, να πάμε σε ένα γραφείο, να εργαστούμε και να ξαναγυρίσουμε σπίτι για να ξεκινήσουμε αύριο πάλι το ίδιο πρόγραμμα. Με τη σύνταξη, ωστόσο, θα ‘χουμε τον χρόνο το πρωί που θα σηκωθούμε να πάμε για περπάτημα, όπως θέλαμε κάποια πρωινά, ωστόσο έπρεπε να ήμασταν στη δουλειά. Δε θα υπάρχουν πλέον «πρέπει» αλλά «θέλω». «Θέλω και μπορώ».

Θέλουμε και μπορούμε πια να πάμε εκείνο το ταξίδι που ονειρευόμασταν νέοι. Θέλουμε και μπορούμε να ασχοληθούμε με την κηπουρική ενεργά, να φυτέψουμε τις ντομάτες μας, να δούμε τη φύση να γεννιέται, όπως εμείς ξαναγεννήθηκαμε κι είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία μετά την αποχώρησή μας να κάνουμε όσα εμείς πραγματικά αγαπάμε. Η ζωή μας δεν τελειώνει, αντίθετα μας προσφέρει τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή και να δώσουμε άλλο νόημα στην έννοιά της.

Η ανθρώπινη ζωή είναι ένας κύκλος που ξεκινάει σαν βγαίνουμε στο φως αυτού του κόσμου και τελειώνει σαν έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε. Σε όλη τη διάρκειά της μας δείχνει πάντα με σημάδια πότε έρχεται η ώρα να αφήσουμε την καθημερινότητα χρόνων και να αρχίσουμε να προσαρμοζόμαστε σε μια άλλη, ίσως λίγο άγνωστη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Και μάλιστα μας κάνει ένα δώρο, μας δίνει τον χρόνο πλέον να την διαμορφώσουμε όπως εμείς πιστεύουμε, χωρίς να παρεμβάλλονται ωράρια, άγχη και προβλήματα. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να θέλει να μας δώσει πίσω όσα μας πήρε λόγω καθημερινών πιέσεων.

Είναι κρίμα να αφηνόμαστε στην απαισιοδοξία και στο μαράζωμα και να μη βλέπουμε το φως που εμφανίζεται μπροστά μας, σαν πλησιάζουμε προς τη σύνταξη. Αντί να σκεφτόμαστε συνεπώς με φόβο κι άγχος τη στιγμή εκείνη, θα ήταν πολύ πιο σωστό να σκεφτόμαστε τι θα θέλαμε να κάνουμε τότε, τι μας έλειψε όλα αυτά τα χρόνια και τι θα μας έδινε πραγματική αγαλλίαση. Έχουμε άλλη μια ευκαιρία να ευτυχήσουμε, μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.