Κάνε τη θλίψη δημιουργία και την απογοήτευση πείσμα!

Τα συναισθήματα μπορούν να σε απογειώσουν, μπορούν όμως και να σε προσγειώσουν απότομα. Δε δύναται με σιγουριά να πει κάνεις τι απ’ τα δύο είναι πιο σημαντικό. Μάλλον η εκάστοτε στιγμή καθορίζει και τον ρόλο που θα ‘χουν αυτά στη ζωή μας.

Λένε ότι το πώς βλέπεις κάτι και το πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή φανερώνει και τη σημαντικότητα των συναισθημάτων για εσένα. Είναι κάποιες στιγμές που τα άσχημα αποτελέσματα μπορούν να σε καταρρακώσουν. Αν βρίσκεσαι σε μια εργασία και ξαφνικά σου πούνε ότι πρέπει να αποχωρήσεις, τότε πώς θα αντιδράσεις; Είναι σκληρό, και μόνο που το σκέφτεσαι, παγώνεις, όμως όταν περάσεις την περίοδο της θλίψης και της απώλειας που βιώνεις, πώς θα αντιδράσεις; Εδώ πρέπει να δεις τι ρόλο παίζει το συναίσθημα σε εσένα∙ σε κυριεύει ή το ελέγχεις και το κάνεις εφαλτήριο για νέες αρχές; Κάνε τη θλίψη δημιουργία και το αίσθημα που σε πάγωσε δύναμη και σιγουριά πως ήρθε η στιγμή για νέα αρχή.

Φοβόμαστε οι άνθρωποι τις αλλαγές, ενώ αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Έχουμε συνηθίσει στο σταθερό, έχουμε εγκλωβιστεί στη ρουτίνα και δυσκολευόμαστε να πάμε παρακάτω, γενικά, σ’ όλους τους τομείς της ζωής μας. Τρέμουμε την εξέλιξη κι ας παρακαλάμε γι’ αυτή, κι εκεί που λέμε πως δεν είμαστε καλά, αλλά δειλιάζουμε να κάνουμε κάτι για να πάμε παρακάτω, παραμένοντας εδώ που είμαστε κι ας μη μας αρέσει, έρχεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα να μας ταρακουνήσει, να μας κάνει δημιουργικούς και να μας οδηγήσει σε νέους δρόμους.

Τότε είναι που, μόλις ξεπεράσουμε το πρώτο σοκ από ένα άσχημο συναίσθημα, πρέπει να το κάνουμε κινητήρια δύναμη και να αποφασίσουμε πως η ζωή μας έδωσε μια ευκαιρία ακόμα να κάνουμε καινούργια πράγματα, να την ξαναπιάσουμε από ‘κεί που είχε μείνει στάσιμη και να την περπατήσουμε σε νέα μονοπάτια. Το αρνητικό συναίσθημα γίνεται η ώθηση για να πάμε στα θετικά και να κυνηγήσουμε πιο παραγωγικά πράγματα, πιο ουσιαστικά.

Ακούς γύρω σου κάποιους να λένε πόσο θα θέλανε (και πως τάχα σε πρώτη ευκαιρία θα το κάνουν) να φύγουν από εκεί που είναι, όμως περνά ο καιρός και δεν ξεκουνάνε, γιατί εκεί που βρίσκονται έχουν μια σιγουριά που δύσκολα θα θυσίαζαν. Η πραγματικότητα είναι, λοιπόν, ότι δε θα αφήσουν το βόλεμα αυτό για να πάνε σε κάτι λιγότερο σίγουρο, μιας και τα δικά τους συναισθήματα είναι τα βασικά. Ασφάλεια, αυτή τους ορίζει κι αν κάποτε πάνε όντως παρακάτω, πάλι μια σιγουριά, ίσως διαφορετική, θα κρύβεται από πίσω.

Κι αν κι εσύ αυτό ονειρεύεσαι και μαραζώνεις, μάθε πως είναι λίγοι εκείνοι που την έχουν. Οι περισσότεροι ζουν μες στις απομιμήσεις της, άσε που παραμένοντας κολλημένος σε αυτή τη συμβιβασμένη σιγουριά, δε θα γίνεις ποτέ δημιουργικός και δε μάθεις ποτέ πως το τέλος το χρειάζεσαι ως μέρος του δικού σου μικρόκοσμου, επειδή μέχρι να αποχωρήσεις οφείλεις σε εσένα να ‘χεις ευτυχία και να αντιμετωπίζεις τις φοβίες σου.

Δεν ξέρω αν πιστεύεις πως οι αλλαγές, δηλαδή τα συναισθήματα που τις ακολουθούν, είναι θέλημα Θεού, ζωής ή κάτι καρμικού, όπως και να ‘ναι ωστόσο εκμεταλλεύσου το καλό που σου έρχεται μέσα από αυτά.

Η λύπη σε κάνει πιο πεισματάρη, σπρώχνοντάς σε να πας παραπάνω και να επιδιώξεις μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Ο θυμός για όσα ή όσους σε πλήγωσαν είναι η βάση για να μπορέσεις ύστερα να βρεις καταλληλότερους και πιο ισορροπημένους ανθρώπους κι αντίστοιχα περιβάλλοντα.

Μα σκέψου πως αν δεν είχες ζήσει όσα δε σου άξιζαν, πώς θα αναγνώριζες αυτά που σου αξίζουν και πώς θα έμπαινες στη διαδικασία να τα κυνηγήσεις; Τι νιώθεις; Αυτό το πάθος να βρεις όσα σου δίνουν χαρά, αυτή τη χαρά που είχες καιρό να την αισθανθείς και που αν δεν υπήρχαν τα αρνητικά συναισθήματα –λύπης, θυμού, απογοήτευσης– ίσως να μην είχες ποτέ τη δυνατότητα της αφύπνισης, ώστε να πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου και να πεις πως είσαι ζωντανός κι όρθιος, υγιής και με ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή σου για να σου δείξουν πόσα είχες χάσει τα χρόνια που παρέμεινες στην ασφαλή φωλιά σου.

Δεν έχεις πεθάνει ακόμα! Δεν μπορείς να ‘σαι πάντα χαμομηλάκι που ό,τι έρχεται το δέχεται. Πρέπει να βρεις τα δικά σου όπλα και να γνωρίζεις ποια είναι αυτά που θα σου δώσουν την ολοκλήρωσή σου. Μη δυσκολεύεσαι να σκεφτείς, είναι απλή η απάντηση: τα συναισθήματα! Όποιο έρχεται, κάθε φορά, να ‘σαι σίγουρος πως δεν έρχεται τυχαία, αλλά σε τσιμπάει σαν καρφίτσα, μπας και ξυπνήσεις κι ενεργοποιηθεί το είναι σου και δεις κατάματα ότι κάτι δεν πάει καλά.

Μην κλείνεις τα μάτια στα συναισθήματα, αποδέξου ότι είναι μέρος σου και χρησιμοποίησέ τα υπέρ σου. Είναι οι σύμμαχοί σου σε κάθε δυσκολία ή ευκολία, σε ενεργοποιούν, προκειμένου να μη μείνεις στάσιμος, αλλά να πας παραπέρα, μιας κι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να εξελίσσεται, τα μικρά δεν του αρμόζουν ενώ τα μεγάλα είναι όσα του αξίζουν, κι ας μην είναι τα μεγάλα υλικά αγαθά αλλά συναισθηματικά, τα πολυτιμότερα όλων.