Μένουμε μαζί δε σημαίνει κοιμόμαστε και ξυπνάμε την ίδια ώρα

Τι σχέση έχετε με τον εαυτό σας; Αν, δηλαδή, σας έλεγαν να αποφασίσετε αν μπορείτε να υπάρξετε και μόνοι σας, πώς θα αντιδρούσατε; Ωραίο πράγμα το «μαζί» αλλά κάποιες φορές κουράζει κι όταν γίνεται εμμονικό, τότε θα πρέπει να το ψάξουμε λίγο καλύτερα.

Σε ένα σπίτι δεν μπορούμε να είμαστε όλη την ώρα αγκιστρωμένοι πάνω στον άλλον, γιατί κι εκείνος θέλει τον χώρο του και τον χρόνο του κι εμείς σίγουρα θέλουμε να κάνουμε δικά μας πράγματα. Αλλά κάτι γίνεται κι όταν μπαίνουμε σε μια σχέση κολλάμε κυριολεκτικά πάνω στον άλλον και γινόμαστε κουραστικοί, βαρετοί και (θα τολμήσω να πω) ίσως κι επικίνδυνοι για τη σχέση μας.

Υγιής συνύπαρξη σημαίνει χρόνος, χώρος, αέρας καθαρός και για τους δύο κι επ’ ουδενί προσκόλληση. Σίγουρα στην αρχή της σχέσης ονειρευόμασταν και γλυκαίναμε στην ιδέα να κοιμόμαστε μαζί και να ξυπνάμε μαζί, αλλά τα παραμύθια δεν είναι πάντα η πραγματικότητα. Και καταντάει κουραστικό να περιμένουμε πότε θα ξαπλώσει το ταίρι μας για να κοιμηθούμε κι εμείς ή να ‘χουμε το άγχος να ξυπνάμε ακριβώς την ίδια ώρα με τον άλλο, για να ‘χουμε κοινές συνήθειες και περισσότερες στιγμές στη διάθεσή μας.

Δε γίνεται να κρεμόμαστε πάνω στον σύντροφό μας, γιατί περί κρεμάσματος πρόκειται κι ας μην το παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Δηλαδή, δική μας ζωή δεν έχουμε, αποφάσεις μόνοι μας δεν μπορούμε να πάρουμε; Μόλις αποκτήσουμε σύντροφο παύουμε να υπάρχουμε ως ξεχωριστές προσωπικότητες; Και πιστεύουμε πως το έτερόν μας ήμισυ θα ‘ναι ενθουσιασμένο που έχουμε κοινά ξυπνήματα κι όμοια προγράμματα; Μήπως πρέπει να σκεφτούμε πως μπορεί να ασφυκτιά. Δίνουμε μόνοι μας το δικαίωμα να κριθούμε ως εξαρτητικοί σύντροφοι, κι αυτό μόνο υπέρ μας δεν είναι. Κι όλα αυτά γιατί κρεμαστήκαμε πάνω σε έναν άνθρωπο και χάσαμε τον σημαντικότερο: τον εαυτό μας.

Και πάμε να ξαναπιάσουμε τη ρομαντική εικόνα του να κοιμόμαστε την ίδια ώρα και να ξυπνάμε την ίδια στιγμή οι δύο μας και τι ωραία που μας κάνει να αισθανόμαστε αυτή η σκέψη, σαν την Μπάρμπι και τον Τζον-Τζον, και, προς Θεού, δεν έχω κάτι με τις κούκλες των παιδικών μας χρόνων, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη και στο τέλος του ονείρου οι δύο δε μένουν απαραίτητα μαζί, χαμογελαστοί κι αγκαλιασμένοι, αλλά πιθανότατα ο ένας αισθάνεται μια θηλιά στον λαιμό του και ψάχνει να βρει την έξοδο κινδύνου.

Και φτάνουμε στο πρωινό, με την αυγούλα, ξέρετε, εκείνο το πρωί που δεν μπορούμε να σηκωθούμε με τίποτα και δυσκολευόμαστε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοικτά την ώρα που το ταίρι μας ξυπνάει για να πάει για τρέξιμο. Να σας πω κάτι; Δεν πειράζει, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είμαστε ρομποτάκια που το χαμόγελο καρφώνεται στα χείλη απ’ τις 6 το πρωί. Ο καθένας έχει τους ρυθμούς και τις παραξενιές του. Το βράδυ όταν νυστάξουμε, ξαπλώνουμε και δεν καθόμαστε να περιμένουμε πότε ο άνθρωπός μας θα έρθει να κοιμηθεί δίπλα μας. Επειδή είμαστε κουρασμένοι, θα τον υποχρεώσουμε να ακολουθήσει τα ωράριά μας; Οφείλουμε να σεβόμαστε τόσο τις δικές μας ανάγκες όσο και του άλλου, να κάνουμε όσα μας κάνουν ευτυχισμένους και κυρίως να ακούμε τα «θέλω» μας. Τα πιο μικρά μα και τα πιο μεγάλα.

Είμαστε ξεχωριστοί άνθρωποι, έχουμε άλλες αντοχές, θέλουμε άλλα πράγματα και δεν μπορούμε να περιμένουμε με το μανταλάκι στο μάτι να ‘ρθει το αμόρε μας για να κοιμηθούμε. Είμαστε κουρασμένοι; Αλλάζουμε πλευρό και παραδινόμαστε στον Μορφέα και σαν έρθει ο σύντροφός μας, αν τον καταλάβουμε γυρνάμε πάλι πλευρό και τον παίρνουμε μια αγκαλιά.

Ποιος ο λόγος να βρικολακιάζουμε και να βλέπουμε το κενό μαξιλάρι δίπλα μας σαν τον χειρότερο εχθρό μας; Θα ξαπλώσουμε και θα εκμεταλλευτούμε τη στιγμή που έχουμε στη διάθεσή μας να κάνουμε όσα θέλουμε μόνοι μας, για εμάς, χωρίς να ‘μαστε ο ένας πάνω στον άλλον. Θα διαβάσουμε το βιβλίο μας κι όταν κουραστούμε, θα κλείσουμε τα μάτια μας και θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεκουραστεί, και το πρωί, προς Θεού, δεν αγωνιούμε να ακούσουμε τα κοκόρια, επειδή αυτό απαιτεί η ρουτίνα του άλλου, γιατί θα καταλήξουμε με νεύρα και μαύρους κύκλους! Θα βρούμε χρόνο μέσα στην ημέρα να βρεθούμε μαζί και θα τον αξιοποιήσουμε, χωρίς να χρειάζεται να κουτουλάμε το πρωί που θα σηκωθεί, ακολουθώντας τον από πίσω σε κάθε βήμα.

Αγαπιόμαστε, δεν είπαμε, αλλά αγαπάμε και τον εαυτό μας, γι’ αυτό και δε γαντζωνόμαστε απ’ τον άλλον, ούτε ζούμε σαν τις νυχτερίδες περιμένοντας στο σκοτάδι πότε θα ‘ρθει. Όλη αυτή η εξάρτηση κι ο έλεγχος καταντούν πολύ κουραστικά και ψαλιδίζουν την προσωπικότητά μας.  Γιατί αν δεν κάνουμε όσα θέλουμε εμείς, αλλά ό,τι θέλει ο άλλος, θα καταλήξουμε σε κάτι που μοιάζει με εμάς αλλά δε θα είμαστε εμείς.