Μια αγκαλιά την ώρα του χωρισμού

Η αγκαλιά είναι αγάπη, είναι ο τρόπος να δείξεις σε κάποιον πως νοιάζεσαι, να μεταφέρεις όσα νιώθεις χωρίς λέξεις. Είναι ένας κόσμος συναισθημάτων που μοιάζει ατελείωτος, δεν έχει αρχή ούτε τέλος, παρά μονάχα δυο κορμιά -ή και περισσότερα- που ενώνουν εξωτερικά τις καρδιές τους.

Υπάρχουν πολλά είδη αγκαλιάς, η αγαπησιάρικη, η παθιασμένη, η φιλική, η αγκαλιά της υποστήριξης, αλλά υπάρχει κι εκείνη του χωρισμού. Αυτή πονάει περισσότερο, πληγώνει, δεν είναι από εκείνες τις όμορφες που θέλουμε κι άλλο και ελπίζουμε να σταματήσει ο χρόνος. Την συγκεκριμένη αγκαλιά δεν μπορούμε όλοι να την δεχτούμε. Πώς μπορείς σε κάποιον που αγάπησες πολύ, που κρατούσες στην αγκαλιά σου τα βράδια πριν κοιμηθείς, ν’ απλώσεις τα χέρια σου για να πεις τ’ οριστικό αντίο; Είναι λογικό πριν το τέλος ν’ αγκαλιαζόμαστε; Ποιος ο λόγος το φινάλε να περιέχει κάτι όμορφο που τη συγκεκριμένη στιγμή μόνο όμορφο δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί;

Δεν είναι εύκολο ν’ αγκαλιάσεις το πρόσωπο που μόλις χωρίσατε, δε θα δείξεις αν είσαι ή όχι πολιτισμένος απ’ τη συγκεκριμένη κίνηση. Απ’ τη στιγμή που υπάρχουν συναισθήματα και η κατάσταση είναι ήδη φορτισμένη, δεν υπάρχει λόγος να γίνει ακόμα πιο έντονη μέσω της επαφής. Εξάλλου είναι οι πρώτες στιγμές που προσπαθείτε ν’ αποστασιοποιηθείτε και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο πολύπλοκα αν προσπαθήσετε ν’ αγκαλιαστείτε σαν φίλοι και να χαμογελάσετε αμυδρά σαν ένδειξη ενός φινάλε όμορφου που θα θυμάστε χωρίς άσχημες σκέψεις. Δεν μπορείς μέσα σε δευτερόλεπτα να γίνεις φίλος με κάποιον, ούτε σου είναι εύκολο να δεχτείς μια αγκαλιά από ένα άτομο που αγαπάς ξέροντας πως -προς το παρόν τουλάχιστον- μοιάζει να είναι η τελευταία σας.

Φυσικά δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ δικαιούνται έναν επίλογο αγάπης. Μπορεί όμως πρώτα να προηγηθεί συζήτηση, εξηγήσεις, αναλύσεις, να καταλάβετε κι οι δυο γιατί τελείωσε και μέσα στο κλίμα του αποχωρισμού η συγκεκριμένη αγκαλιά να μην είναι μόνο ερωτική, αλλά ανθρώπινη, να ‘ναι ένας τρόπος να ευχηθείτε ο ένας στον άλλο καλή συνέχεια, να δείξετε πως κρατάτε μόνο τα θετικά. Δείχνει μιας μορφής σύνδεση ανάμεσά σας, σαν επισφράγιση πως δε θα ξεχάσετε ό,τι ζήσατε. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην κυριαρχεί το συναίσθημα, αλλά η λογική, μπορεί η θέρμη των κορμιών να μην είναι ικανή να κάνει στην άκρη την παγωμάρα σας.

Μπορεί ένας απ’ τους δυο να μη θέλει την αποχαιρετιστήρια αγκαλιά, να μην είναι αμοιβαία. Μια κίνηση μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό για καθέναν απ’ τον δύο, για κάποιον να μοιάζει δύσκολη κι άλλον να τον βοηθάει να αποδεχτεί το τέλος. Είναι σαν ένα συμβόλαιο που διαβάζουμε τους όρους και άλλος με βαριά καρδιά, άλλος με ηρεμία υπογράφει σε κάθε σελίδα το τέλος του κοινού τους βίου. Το φινάλε μπορεί να περιλαμβάνει παγωμένες ματιά ή μια αγκαλιά. Εσείς αποφασίζετε τι είναι προτιμότερο για τη δική σας ηρεμία.

Χωρισμός λοιπόν και η αμηχανία που μπορεί να υπάρχει, αυτή που έπεται της δυσάρεστης κουβέντα μπορεί να δώσει τη θέση της σε μια αγκαλιά που μπορεί να συνεχίσουμε να θυμόμαστε μερικά χρόνια μετά. Η αγκαλιά λειαίνει τις γωνίες, δίνει στα μάτια μια λάμψη και διατηρεί ζωντανό τον σεβασμό προς τη σχέση που τελείωσε και την ανθρώπινη αγάπη. Μια αγκαλιά ισοδύναμη με χιλιάδες λέξεις που δίνουν τη θέση τους σε βουρκωμένα μάτια κρυμμένα πίσω από χέρια που απλώνονται για να συναντηθούν.