Μπορείς να ερωτευτείς κρατώντας πισινή;

Υπάρχει, άραγε, στον έρωτα μέτρο; Δηλαδή, καθίστε, παίρνουμε το υποδεκάμετρο και λέμε ότι μέχρι εδώ δινόμαστε, από εκεί και πέρα είναι με γονική συναίνεση; Εντάξει, καθότι κι ενήλικες πρέπει να βρούμε μια δικαιολογία, βρε αδερφέ. Οι γονείς μας πάνω από όλα κι η γνώμη τους ιερή!

«Εγώ, φιλαράκι, έχω ερωτευτεί με τρέλα, για πάρτη του κάνω τα πάντα!» «Τέλεια, δηλαδή τι κάνεις;» ρωτάς και περιμένεις μια απάντηση γεμάτη συναίσθημα. Σε κοιτάζει, λοιπόν, με έκπληξη και σου λέει: «Τα πάντα, λέμε! Αν θελήσει βόλτες θα τις έχει, χρόνο από τη ζωή μου θα τον έχει, εξόδους, ταξίδια, ό,τι ζητήσει».

Καταπληκτικά, μαζί σας κι εγώ, όμως γιατί κάτι μου λέει ότι όλα αυτά «τα πάντα» περικλείουν και τη δική σας πάρτη, δηλαδή βολεύουν κι εσάς; Γιατί δίνεστε, αλλά τόσο όσο να μην πληγωθείτε και δεθείτε και περισσότερο, μην και χρειαστεί να κάνετε καμία τεράστια θυσία. Τι, δηλαδή, να αφήσετε τη βόλεψή σας ή να πληγωθείτε, και μετά να χρειάζεται να μαζέψετε τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις σας; Εντάξει, είπαμε έρωτας αλλά κι ο έρωτας θέλει ένα μέτρο, βρε αδερφέ! Αλήθεια, θέλει;

Οι περισσότεροι κάπως έτσι σκέφτονται και κάπως έτσι συμβουλεύουν και τους άλλους. Θα σου πουν να ‘σαι εγκρατής, μετρημένος, να ζυγίσεις καλά τον άλλον στην αρχή. Και κάπου εκεί παίρνεις μπροστά σου το μέτρο και τη ζυγαριά και ξεκινάς. Έκανε αυτό και με στεναχώρησε, μου μίλησε απότομα, δεν έλαβε υπόψη του τα δικά μου «θέλω», δεν υποχώρησε. Ωραία όλα αυτά, ωστόσο για κάτσε δύο λεπτά. Εσύ πότε υποχώρησες και πότε λογάριασες τα «θέλω» του άλλου; Αφού έχεις πει πως δε θα αφεθείς περισσότερο από όσο πρέπει. Πρέπει; Με συγχωρείς, αλλά αυτό δεν είναι έρωτας, καταμέτρηση ψήφων είναι και κοιτάμε να δούμε ποιο θα ‘ναι το τελικό αποτέλεσμα. Αν μας κάνει ο υποψήφιος ή θα τον μαυρίσουμε. Μαυρογιαλούρος, ένα πράγμα.

Κάπου εκεί σκάνε συνήθως κι οι καλοθελητές που σ’ αγαπάνε –δεν αμφιβάλει κανένας για αυτό– και σου λένε πως πρέπει να προστατευτείς, να μην αφεθείς, θα πληγωθείς. Και ξαναρωτάω εγώ: Παιδιά, θέλετε να ερωτευθείτε ή να βγάλετε τον καλύτερο δημοτικό σύμβουλο; Ναι, αλλά να μην πολυερωτευτείτε κιόλας, λέτε. Μάλιστα, και πώς γίνεται αυτό; Τον κοιτάς τον άλλον στα μάτια και βγάζεις τις ακτίνες να σε προστατέψουν; Του δίνετε του συντρόφου σας πράγματα, τόσο όσο να νιώθει ότι τον αγαπάτε, ούτως ώστε να μην καταλαβαίνει πως είναι υπό επίβλεψη.

Να σας ρωτήσω κάτι; Τι σημαίνει έρωτας για εσάς; Τι ορίζετε ως τρελό έρωτα; Το συμφέρον σας κι η πάρτη σας που ίσως σας οδηγήσουν σε έναν καλό γάμο ή μια παράνοια που φουντώνει μέρα με τη μέρα μέσα σας, μεταμορφώνοντάς σας σ’ έναν άνθρωπο που δίνεται χωρίς να σκέφτεται το αύριο; Αν, δηλαδή, έπρεπε να παρατήσετε τη ζωή σας στην πόλη (ή ακόμα και στη χώρα) που βρίσκεστε και να μετακομίσετε εκεί που εκείνος που ονομάζετε «έρωτά σας» βρίσκεται, θα το κάνατε; Γιατί αν είσαι ερωτευμένος πραγματικά δε βάζεις την κοινή λογική μπροστά, δεν έχεις δεύτερες φωνές να σε συγκρατούν και δεν ελπίζεις σε ανταπόδοση των όσων έχεις επιλέξει να δώσεις. Οπότε να τα ξαναδούμε απ’ την αρχή τα πράγματα και να ξανασκεφτούμε μαζί τι είναι για τον καθένα ο έρωτας.

Εντάξει, υπάρχουν κι οι περιπτώσεις εκείνων που δεν αποδεικνύονται κατάλληλοι για σύντροφοι, παρ’ όλα αυτά δε γίνεται να βάζουμε καλούς και κακούς στο ίδιο σακί γιατί μαζί με τους λάθος θα σκάσουν από ασφυξία κι οι δόλιοι οι σωστοί.

Μπορείτε να αφήσετε την οικογένεια, τους φίλους, τις απόψεις που σας έχουν σφηνωθεί στο μυαλό και να δείτε κατάματα τον καθρέπτη κι όχι μεγεθυμένο; Ναι, στον επαγγελματικό τομέα το συναίσθημα δεν έχει ιδιαίτερη θέση κι εκεί θα πρέπει να λειτουργούμε με γνώμονα τη λογική, εστιάζοντας στο τι είναι καλό για εμάς, ωστόσο κι εκεί ο στόχος μας είναι να φτάσουμε εκεί που θα είμαστε ευτυχισμένοι, γι’ αυτό και παίρνουμε συχνά αποφάσεις που ενέχουν κινδύνους.

Άρα πώς γίνεται στην εργασία να θέλουμε να ρισκάρουμε για την επιτυχία μας και στις σχέσεις μας να θέλουμε να ‘μαστε εγκρατείς; Εκεί που οφείλουμε να δώσουμε στον εαυτό μας χαρά, να ζήσει το μοναδικό, το ανέφικτο για κάποιους, που μπορεί για εμάς να γίνει εφικτό, εκεί οφείλουμε να αφεθούμε. Γι’ αυτό κι ίσως το μέτρημα, η αυτοσυγκράτηση, ο λάθος ορισμός της ενηλικίωσης, δεν οδηγεί πουθενά, παρά σε συνεχείς διαδρομές που κλείνουν χωρίς στο τέλος να ‘χει βρεθεί ο σύντροφος ζωής.

Κι αν κάποια στιγμή βρεθεί το κατάλληλο για μας άτομο, κάντε ένα βήμα πίσω και παρατηρήστε το καλά, μήπως κι εκείνο ήταν εξαρχής εγκρατές όπως κι εσείς, προχωρήσατε και πλέον συνυπάρχετε αρμονικά κι εικονικά; Αυτό ήταν πραγματικά το δικό σας όνειρο ή το όνειρο των υπολοίπων;