Ο χρόνος δεν έσβησε το πάθος τους

Κι όμως, ναι, γίνεται! Σε εσένα το λέω, που η μέρα σε βρίσκει σε ένα μόνιμο τρέξιμο κι όταν πέφτεις στο κρεβάτι, το βράδυ, το μόνο που θέλεις είναι να κοιμηθείς. Άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια σχέσης ή και γάμου, πού όρεξη για παιχνίδια…

Άμα σου πω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, τι θα απαντήσεις; Υπάρχουν και ζευγάρια που παρά το καθημερινό πέρα-δώθε και κάπου μεταξύ δουλειάς, παιδιών, σπιτιού και λοιπών υποχρεώσεων, το μόνο που θέλουν είναι πέσουν στην αγκαλιά του ανθρώπου τους και να δείξουν έμπρακτα πόσο επιθυμούν ο ένας τον άλλον. Γιατί το σεξ είναι για αυτούς ο τρόπος τους να φανερώνουν τον πόθο τους και να κρατάνε το «μαζί» τους ουσιαστικό κι όχι μόνο για τους τύπους.

Και θα μου πεις, τι στο καλό υπάρχει ανάμεσά τους; Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ αναρωτιέμαι μερικές φορές, αλλά η απάντηση είναι μάλλον μονάχα μία λέξη: αγάπη. Αληθινή αγάπη που ξεκίνησε μαζί με τη σχέση τους σαν βρεθήκανε και που παρέμεινε και πριν τον γάμο και μετά από αυτόν, είναι εκείνη που δίνει κίνητρο, που προσπαθεί και κάνει το πάθος τους να φουντώνει, οδηγώντας σε εκρήξεις και λάβες που τρομάζουν τους περαστικούς.

Είναι εκείνα τα ζευγάρια που σαν μπερδευτούν τα δάχτυλά τους μέσα στου άλλου αισθάνονται χτυποκάρδια και μετράνε αντίστροφα μέχρι βρεθούν κάπου μόνοι. Τότε είναι που ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια εκείνοι που ερωτεύτηκαν στα πρώτα ραντεβού κι όλα γίνονται ένα, τα κορμιά, τα φιλιά, τα χέρια.

Χάνονται οι τύποι και τη θέση τους παίρνει η τρέλα. Κι αν ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις πώς γίνεται, θα σου πω ότι αν αφήσεις την καθημερινότητα να σε κατακλύσει, το μόνο που θα κερδίσεις είναι να χάσεις την επαφή με τον άνθρωπό σου. Γιατί όσα προβλήματα κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις, κανένα δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρόβλημα της έλλειψης επαφής με τον άνθρωπο που επέλεξες για συνοδοιπόρο σου.

Αν το καλοσκεφτείς, πιο πάνω κι από σύζυγος είναι ο τίτλος «σύντροφος», εκείνο το άτομο που θέλει να αγκαλιάσει το γυμνό κορμί του ανθρώπου του, με τα σημάδια και τις ατέλειες που όμως για εκείνον δείχνουν υπέροχες. Αυτή η κυτταρίτιδα, το πεσμένο στήθος, οι γκρίζες τρίχες, το φούσκωμα της κοιλιάς, τα μάτια που λάμπουν σαν τότε που πρωτογνωριστήκανε, αυτά είναι που κάνουν θελκτικό τον σύντροφό τους και που τους κάνει να μην μπορούν μέρα χωρίς να αισθανθούν την επαφή τους.

Αν θέλεις να δεις τι ενώνει τέτοια ζευγάρια, κοίταξέ τα στα μάτια. Εκεί θα δεις τον πόθο, τον έρωτα που αρνήθηκαν να τον αφήσουν να σβήσει. Η συχνή σωματική επαφή στην πραγματικότητα είναι η προέκταση της ψυχικής επαφής τους κι η επέτειος των 30 και παραπάνω χρόνων κοινής ζωής το αποτέλεσμα μιας αγάπης αμοιβαίας κι αληθινής.

Μιας ζωής συντροφικής που η καρδιά βγάζει τρέλα και το πάθος γίνεται αντικλείδι σε δύο πόρτες ορθάνοιχτες στην επαφή, στην ανάγκη να νιώσουν πως ανήκουν ο ένας στον άλλον. Είναι μια ισχυρή μορφή δέσμευσης κι αποδοχής πως έχουν αφιερωθεί ο ένας στον άλλο και κανένα χαρτί δεν είναι ισχυρότερο απ’ τη σωματική κοινή υπογραφή.

Άνθρωποι που το πρωί που θα ξυπνήσουν και θα δουν εκείνο το πρόσωπο δίπλα τους, χαμογελούν για την τύχη τους και βάζουν στόχο να μην τη χάσουν. Συντηρούν πεισματικά εκείνη τη φλόγα, με κόπο και προσοχή, τιμώντας την υπόσχεση πως ό,τι και να γίνει θα ‘ναι πάντα ευτυχισμένοι με εκείνον που μια ματιά του αρκεί να τους κάνει να θέλουν να ενωθούν σε ένα κορμί και μία ανάσα.

Είναι εκείνα τα ζευγάρια που πραγματικά λες πως τα παιδιά, αν προέκυψαν απ’ τη σχέση τους, είναι η ολοκλήρωση ενός μεγάλου έρωτα, μιας και κάθε παιδί τους είναι μια στιγμή ολοκληρωτικού πάθους κι απόλυτου δοσίματος.

Ακόμα και τώρα, η λογική σου ίσως αμφισβητήσει αυτά τα «μαζί», θα πει πως δε γίνεται να θέλουν ακόμη, μετά από χρόνια, τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, αλλά αν βάλεις το μυαλό στην άκρη, αν σου επιτρέψεις να το δεις καθαρά συναισθηματικά, θα καταλάβεις πως μεταξύ δύο απόλυτα δοσμένων ατόμων, δεν υπάρχει η λογική των συνηθισμένων μα η λογική των ερωτευμένων, κι ειλικρινά τούτη εγώ τη σέβομαι απολύτως. Εσύ, άραγε;