«Όταν βρω κάτι άλλο θα φύγω»

Πόσες φορές το έχουμε πει άραγε αυτό; Δύσκολη προσωπική ζωή κι όμως δε φεύγουμε, περιμένουμε το θείο δώρο, έχουμε σκεφτεί παρ’ όλ’ αυτά, αν δεν έρθει τότε τι στο καλό θα κάνουμε; Έχουμε μια τραγική επαγγελματική ζωή, μια κακή σχέση, ένα σπίτι που δε μας καλύπτει, μια φιλία που έχει ξεχειλώσει και πάλι δε φεύγουμε, πρέπει να έρθει το καλύτερο και τότε θα τρέξουμε με όση δύναμη έχουμε προς την έξοδο. Και αν δεν έρθει σύντομα αυτή η έξοδος, ή και ποτέ;

Έλα, ας πάμε να τα πιάσουμε από την αρχή, γιατί μεταξύ μας εκεί τα έχεις αφήσει, στην αρχή κι απορείς αν θα υπάρξει τέλος. Ξέρεις, υπάρχουν εκείνες οι φορές που ευχαριστείς τον Θεό ή όποιον εσύ θεωρείς σύμμαχό σου για τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου. Μεγάλο πράγμα ο σωστός σύντροφος, συμφωνώ μαζί σου. Εξίσου μεγάλο και ο λάθος σύντροφος, οπότε, εκεί λες πως όταν έρθει το καλύτερο εσύ θα φύγεις. Χρειάζεσαι άραγε κάποια καβάτζα γιατί η μοναξιά τρομάζει; Άραγε μπορείς να μείνεις εκεί που δεν ανήκεις προκειμένου να γλυτώσεις τη μοναξιά;

Δεν είναι μοναξιά, αν το σκεφτείς, το να μην έχεις σύντροφο, μοναξιά είναι να έχεις σύντροφο κι όμως να είσαι μόνος σου. Παραμένοντας με το άτομο που δεν είναι το δικό σου θείο δώρο δεν κάνεις κακό μονάχα σε εσένα μα και σε εκείνο. Θα μπορούσε να βρει τον δικό του άνθρωπο, εκείνον που δε θα εύχεται να έρθει κάτι άλλο και να τον αφήσει αλλά θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος μαζί του. Επειδή όμως εσύ δεν τον αφήνεις να φύγει καθ’ ότι δεν έχεις βρει κάτι άλλο, αναγκάζεις έναν άνθρωπο να χάνει χρόνο. Να χάνετε για να είμαστε ακριβείς και οι δύο χρόνο.

Θα σε πάω και παραπέρα, στο επαγγελματικό επίπεδο και στην απελπισία που τυχόν σε έχει πιάσει. Δεν είναι όλες οι δουλειές για όλους κι αν για εσένα εκεί που είσαι είναι βάσανο τότε μην κάνεις υπομονή, άλλαξε παράσταση αμέσως. Ναι, δεν είναι εύκολα, ναι οι υποχρεώσεις τρέχουν. Κάνε το πλάνο σου, προσπάθησε να δεις πώς θα βάλεις κάτι στην άκρη για να σταθείς στα πόδια σου μέχρι να βρεις το δικό σου καλύτερο, βρες κάτι που μπορεί να μην είναι αυτό που θέλεις απόλυτα, ωστόσο θα σου δίνει έναν μισθό μέχρι να βρεις το καλύτερό σου. Δεν ξέρω αν αντέχεται να φθείρεσαι καθημερινά, να εμφανίζονται ψυχοσωματικές ασθένειες που προέρχονται από τον ευάλωτο εσωτερικό σου κόσμο και που μέχρι να έρθει το κάτι καλύτερο εσύ θα έχεις καταλήξει σε γιατρούς. Ίσως βαθιά μέσα σου να πιστεύεις πως όπου να΄ναι θα έρθει η ώρα να σε αναγνωρίσουν, να σου δώσουν ευκαιρίες, μένοντας έτσι να πιστεύεις σε χαμένες Ατλαντίδες.

Δώσε την απάντηση στον εαυτό σου, μια εκλογικευμένη απάντηση, όχι μια συναισθηματική. Αν εκεί που βρισκόμαστε δε νιώθουμε την ορμή να προσπαθήσουμε αλλά έχουμε πακτωθεί στο έδαφος, τότε δε θα λάβουμε καμία ικανοποίηση κι όσο και αν κοροϊδεύεις κι εσύ τον εαυτό σου πως όταν έρθει το καλύτερο θα φύγεις, στην πραγματικότητα θα μείνεις εκεί που είσαι, με σκυμμένο κεφάλι και μόνιμη γκρίνια για όλα όσα δεν προσπάθησες λόγω ρίσκου. Κι όσο κι αν τρέμεις στην ιδέα να αλλάξεις συνήθειες και τρόπο ζωής πριν βρεθεί μια νέα σταθερά, σκέψου πως η αλλαγή και η συνήθεια δεν πάνε πακέτο. Η μια κόβει την άλλη απότομα κι έτσι πρέπει να πράξεις κι εσύ. Σού το χρωστάς, δε νομίζεις;