Πολυτάλαντα πλάσματα χωρίς κανένα πτυχίο

Θαυμάζω τη μητέρα μου και αυτός ο θαυμασμός πηγάζει για τη στάση που κρατά ως άνθρωπος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία σε εποχές που δε θεωρούνταν χρήσιμο για μια γυναίκα να σπουδάσει με αποτέλεσμα παρά τις όποιες ικανότητές της να μην της δοθεί η ευκαιρία να καλλιεργήσει τις γνώσεις της, να φτάσει εκεί που επιθυμούσε σε επίπεδο σπουδών. Αυτή η γυναίκα παντρεύτηκε, πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά στάθηκε άξια σύζυγος και μάνα και αυτό γιατί ήταν ικανή και πολυτάλαντη. Μπορούσε να καταφέρει τα πάντα με αγώνα και σεβασμό και πάντα στο διαθέσιμο χρόνο της θα κρατούσε στο χέρι την εφημερίδα και θα διάβαζε. Αυτό το βιωματικό παράδειγμα με έκανε να καταλάβω πως η ικανότητα ξεκινάει από εμάς και όχι από ένα πτυχίο.

Υπάρχει η εντύπωση πως όποιος έχει πτυχίο είναι και ταλαντούχος, ικανός, πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα με όσα εφόδια απέκτησε μέσα απ’ την εκπαίδευση, όμως στην πραγματικότητα η θεωρία αυτή δεν επαληθεύεται στην πράξη. Έχουμε αναγάγει τα πτυχία σε πανάκεια για τα πάντα και θεωρούμε πως αν τα κατέχεις είσαι αξιοθαύμαστος, ενώ κάποιος που ασχολείται με τεχνικές ή άλλες εργασίες θεωρείται εσφαλμένα ως πνευματικά κατώτερος. Πιστεύεται ότι όποιος δε σπούδασε δεν έχει ταλέντα, γνώσεις, ενώ η αλήθεια μπορεί να είναι διαφορετική μιας κάποιο άτομο μπορεί να μην κατέχει πτυχίο Πανεπιστημίου, αλλά να κατέχει το πτυχίο της ζωής, να έχει τόσα ταλέντα που μόνο θαυμασμό να μας κάνει να αισθανόμαστε για εκείνο.

Έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που κλείνει τα μάτια μπροστά σε έναν καθαριστή που μαζεύει τα σκουπίδια, που δε δίνει και πολλή σημασία σ’ έναν ντελιβερά που μας φέρνει φαγητό, στον υδραυλικό που θα μας φτιάξει το καζανάκι. Ξαναθυμηθείτε ανθρώπους που γνωρίσατε κάποια στιγμή και τους θαυμάσατε, ανθρώπους που υποκλιθήκατε μπροστά τους. Ανθρώπους που μπορεί να ήταν αγρότες, απόφοιτοι Δημοτικού και οι ικανότητες τους ήταν αντάξιες κι ακόμα περισσότερες κι από καθηγητών Πανεπιστημίου, κατάφερναν τα δύσκολα να τα κάνουν να φαίνονται απλά. Είναι άνθρωποι που μπορούν να καλλιεργούν τη γη τους με αγάπη, εκείνη την αγάπη που θα δώσουν και στο κεραμικό πιάτο που θα πλάσουν με τα χέρια τους, και στην ελαιογραφία που απεικονίζει τη γη τους, αυτή που κοιτάζουν και γαληνεύει η ψυχή τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχετε θαυμάσει και ίσως να έχετε σκεφτεί πως χαραμίζονται τόσα χρόνια, πως θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλα πράγματα, να γίνουν πετυχημένοι, σπουδαίοι, να προκαλέσουν το θαυμασμό των υπολοίπων. Άλλωστε ποιος ο λόγος να χαραμίζονται όταν μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά; Σταθείτε όμως λίγο, γι’ αυτό υπάρχουμε άραγε σε τούτη τη ζωή; Για να προκαλούμε δέος στους άλλους, να αγγίζουμε μεγαλεία, να διαδέχονται οι επιτυχίες η μια την άλλη και προς το τέλος της διαδρομής μας να συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε τελικά το πραγματικό; Σαφώς και υπήρξαν πολυτάλαντα πλάσματα που ξεχώρισαν μα δεν ήταν αυτοσκοπός τους. Αυτό που ήθελαν εναγωνίως ήταν να δημιουργήσουν έναν κόσμο λιγότερο στημένο μιας και η φαντασία τους και οι ικανότητές τους δεν κλείνονται στα συνηθισμένα όρια.

Οι πολυτάλαντοι άνθρωποι αποκτούν τα ταλέντα στην πορεία της διαδρομής τους, αλλά κι από τη στιγμή που γεννιούνται έχουν μέσα τους ενέργεια να προσπαθήσουν οτιδήποτε θελήσει η ψυχή τους. Μπορεί να μην επιδιώκουν να γίνουν όσα οι άλλοι θέλουν και ονειρεύονται για εκείνους, μα θ’ ακολουθήσουν εκείνα που θα τους κάνουν ευτυχισμένους. Προσωπικότητες που απέκτησαν πτυχία στα χωράφια, στη θάλασσα, στο μεγάλωμα των παιδιών, ψυχές που χαρακτηρίζονται από δημιουργική ανησυχία, αλλιώτικα πνεύματα που ποτέ δε μένουν σε ένα πράγμα μα εναλλάσσονται σε πολλά, ασχολούνται με τόσα, το πραγματικό γνωστικό του πεδίο είναι ευρύ, φτιάχνουν πράγματα που προκαλούν σεβασμό.

Ώρα, λοιπόν, να δούμε τους πολυτάλαντους αυτούς ανθρώπους που δεν ακολούθησαν κανένα πρόγραμμα σπουδών, που δεν έχουν στο χέρι τους το πολυπόθητο χαρτί, κι όμως είναι χαρισματικοί, μπορούν αν εμπνέουν και να σου μάθουν πράγματα που δεν είναι γραμμένα ούτε στις υποσημειώσεις των βιβλίων.