Ποτέ δεν είναι αργά για επιστροφή στα θρανία

Η πιο αγαπημένη μου στιγμή στις ανακοινώσεις των αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων είναι όταν βλέπω άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να περνάνε σε κάποια σχολή. Τα όνειρα είναι για όλους, και δε χωρούν περιορισμούς -ειδικά ηλικιακούς. Δηλαδή, αν εσύ θέλεις να σπουδάσεις στα 40 σου και στα 50 σου, ποιος μπορεί να σε εμποδίσει εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό;

Η ζωή σε πηγαίνει όπου εκείνη ορίζει κι εσύ ακολουθείς. Γάμος, παιδιά, δουλειά, σπουδές των παιδιών. Φροντιστήρια, σχολείο των παιδιών. Αχ, να ήσουν κι εσύ εκεί, ναι, στο σχολείο! Να κυνηγήσεις αυτό που τότε, στα 18 σου, δεν είχες καταφέρει. Ήταν τα πράγματα δύσκολα για ‘σένα εκείνη την περίοδο. Έδωσες εξετάσεις και δεν τα κατάφερες, ή δεν έδωσες καν, μιας κι έπρεπε να δουλέψεις, να καλύψεις υποχρεώσεις και, κάπου εκεί, ήρθαν τα παιδιά, κι όλα γύριζαν γύρω από εκείνα. Όμως υπάρχεις κι εσύ, τα δικά σου θέλω, τα δικά σου όνειρα, που σαν τα κυνηγήσεις τα παιδιά σου θα αποκτήσουν το καλύτερο πρότυπο στη ζωή τους. Θα μάθουν πως σαν θέλεις κάτι δεν πρέπει να φοβάσαι να το κυνηγήσεις. Έτσι ήρθε η ώρα να πας εκεί που τότε δεν κατάφερες. Γιατί πότε δεν κλείνουν οι δρόμοι….

Στις ίδιες τάξεις με 18αρηδες, που μπορεί στην αρχή να σε κοιτάνε περίεργα, στην πορεία όμως θα σε αγαπήσουν, θα σε θαυμάσουν και θα σε κάνουν κομμάτι τους. Γιατί οι νέοι πιστεύουν στα όνειρα περισσότερο από εμάς τους μεγαλύτερους κι ας προσπαθούν να τους τα απαγορέψουν. Να ‘σαι σίγουρος πως θα σε βοηθήσουν, θα σε κάνουν μέλος της καθημερινότητάς τους και θα χαίρονται μαζί σου για το θάρρος σου και κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία σου.

Θα μοιραστείς σε σπίτι, νοικοκυριό, παιδιά, μαγείρεμα, διάβασμα, αγωνία για το αν θα τα καταφέρεις, αλλά, πίστεψέ με, θα τα καταφέρεις. Γιατί πλέον κάνεις βήματα συνειδητοποιημένα, ξέρεις τι μπορεί να σου προσφέρει πληρότητα κι ευτυχία, κάνεις πια το όνειρό σου καθαρή εικόνα και το διεκδικείς με σιγουριά. Άλλωστε, το ξαναείπαμε, μοναδικός εχθρός σου είναι ο εαυτός σου, είναι ο φόβος σου.

Ποιος μπορεί να σε εμποδίσει να βρεθείς στη σχολή που πάντα αγαπούσες και που δεν εισήχθης, ή δε γινόταν να σπουδάσεις, ή όταν είχες δώσει εξετάσεις είχες περάσει σε άλλη σχολή; Δεν είχες περιθώρια να ξαναδώσεις και πήγες σε αυτήν που είχες περάσει. Την τελείωσες, ξεκίνησες να δουλεύεις, αλλά αυτό που ονειρευόσουν να γίνεις κατά περιόδους σου θύμιζε την παρουσία του.

Είσαι επομένως στα 40 φεύγα, 50 ίσως. Είσαι μεγάλος για τους άλλους, νέος για ‘σένα. Όπως στον εργασιακό στίβο, όπου υπάρχει μια αντίληψη πως οι ηλικίες αυτές είναι μεγάλες εργασιακά αλλά μικρές για να βγούνε στη σύνταξη. Είναι όπως βολευόμαστε, καταλαβαίνεις. Οπότε κι εσύ κλείσε τα αφτιά σου και πήγαινε στα μαθήματά σου, μάθε αυτά που τόσο λαχταρούσες να μάθεις και μη σταματήσεις εκεί. Αν η καρδιά σου θέλει να το ασκήσεις, τότε κυνήγησέ το! Δεν υπάρχουν όρια στα όνειρα, τίποτα δεν τελειώνει πριν έρθει το φυσικό τέλος.

Οι μικρόκοσμοι του καθενός μας είναι μέρος ενός μεγαλόκοσμου που προστάζει να ακολουθούμε όσα μας κάνουν ευτυχισμένους, άλλο αν εμείς αδυνατούμε να ακούσουμε τις επιθυμίες μας.

Μην ξεχνάς πως αν εσύ σπουδάσεις σε μια ηλικία διαφορετική από αυτή που θεωρείται φυσιολογική, μόνο κερδισμένος θα βγεις. Θα γνωρίσεις πράγματα που θα σε εξελίξουν, θα βγεις από το κουτί σου και τότε θα συνειδητοποιήσεις πως είσαι κομμάτι απ’ το παζλ μιας μεγάλης εικόνας, ενός κόσμου που, με δυναμισμό και πίστη, όλα είναι δυνατά!

Μην εγκαταλείπεις, σπούδασε, μάθε, μην παραιτηθείς απ’ την προσπάθεια να το ασκήσεις ως επάγγελμα και κυρίως δώσε τα εύσημα σε ‘σένα που δε φοβάσαι να παλέψεις για τις επιθυμίες σου, που δεν ακούς τους άλλους που πάνε να σε εμποδίσουν και να σε κριτικάρουν, από δική τους ανασφάλεια.

Η ηλικία είναι ένας αριθμός που θα πρέπει να σου υπενθυμίζει πως όσα θέλεις αληθινά θα πρέπει να τα κάνεις πραγματικότητα, κι η πρώτη μέρα στα έδρανα του πανεπιστημίου είναι το παραμύθι που είχε ευτυχισμένο τέλος. Ένα τέλος που εσύ φαντάστηκες, το ένιωσες σαν να ‘ναι η καθημερινότητά σου και τελικά το είδες αποτυπωμένο σε μόρια κι εισαγωγή στη σχολή που τότε, ως νέος, ονειρευόσουν, αλλά δεν μπόρεσες να το ζήσεις. Ίσως γιατί όλα θέλουν τον χρόνο τους -όσα χρόνια κι αν χρειαστεί να περάσουν….