«Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους….» Κάθε φορά που ακούω το Γεράσιμο Ανδρεάτο να τραγουδάει το «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια», οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά με κάνουν και βουρκώνω και σε συνδυασμό με τη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Φέρνουν στο μυαλό τις εικόνες, εκείνες τις εικόνες από τα φοιτητικά χρόνια που σαν τώρα θυμάμαι, από τις τελευταίες φορές που η παρέα μαζί στο κυλικείο γέλαγε κι εγώ σκεφτόμουν πως τελειώνουν αυτές οι μέρες, οι στιγμές. Θα ξαναβρεθούμε άραγε μετά από όσα ζήσαμε;
Θυμάστε; Όλοι σας θυμάστε την περίοδο που πρωτογνωριστήκατε στη σχολή, επιτυχόντες όλοι στο ίδιο τμήμα, κάπως έξω από τα νερά σας, ευτυχισμένοι που επιτέλους μπορούσατε να σπουδάσετε, να ανοίξετε νέο κεφάλαιο στη ζωή σας. Αγωνία για το αν θα ταιριάξετε με τους συμφοιτητές, αν το παρεάκι θα καταφέρει να κρατήσει.
Μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων, μπροστά στη γραμματεία της σχολής, εκεί μέσα στο χάος των τόσων ατόμων συνομιλήσατε με το διπλανό σας, γελάσατε, ανταλλάξατε τηλέφωνα. Σε μια αίθουσα το πρώτο σας μάθημα και το επόμενο σ’ ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, ακόμα θυμάστε πόσο μεγάλος σας φάνηκε ο χώρος. Κι ένας καθηγητής να σας καλωσορίζει και να προσπαθεί να σάς εισαγάγει στο νέο κόσμο σας, στον κόσμο των σπουδών.
Νέες εικόνες, πολύ ενθουσιασμός και κάπου εκεί γίνανε οι πρώτες παρέες. Χωρίς να το καταλάβετε, μέσα από τις πρώτες επαφές, ήρθαν και οι άνθρωποι που έγιναν φιλαράκια σας, φίλοι μιας ζωής.
Θυμάστε τα πρώτα μαθήματα, την αίσθηση ελευθερίας, ενηλικίωσης, την προσπάθεια να ανταλλάξετε γνώσεις, τα κοινά σας στοιχεία, την ανεμελιά σας, το πώς νιώθατε ότι όλα ήταν διαφορετικά. Κοιτάζετε παλιές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μέσα στην αίθουσα, την ώρα του μαθήματος κι ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη σας. Θυμάστε τη στιγμή; Τότε που πριν το μάθημα είχε αποφασίσει κάποιος από την παρέα να ανεβάσει story. Τώρα τις κοιτάτε με νοσταλγία, σας φέρνουν στο νου πόσο ευτυχισμένοι ήσασταν, άνετοι και αθώοι, μια αθωότητα φοιτητική. Αγκαλιές, πειράγματα, όλα σε μια εικόνα, όλα σε μια στιγμή που περιέχει τη μετέπειτα ελπίδα σας για δύναμη στις δύσκολες στιγμές.
Και κάπου εκεί οι πρώτες απουσίες από τα μαθήματα, θυμάστε τις ώρες στις καφετέριες που ήταν κοντά στη σχολή ή και στο κυλικείο αν δεν υπήρχαν λεφτά στην τσέπη, και γέλια, πλάκες, οι πρώτες σας ανταλλαγές απόψεων, κοινωνικών, πολιτικών, συζητήσεις και προβληματισμοί για την προσωπική σας ζωή. Θυμάστε τότε που το τάβλι -εσείς ίσως ήσασταν και από τους ελάχιστους που δε μάθατε αλλά απολαμβάνατε να βλέπετε τους υπόλοιπους σε τιτάνιες μάχες με έναν καφέ φυσικά πλάι- αποτελούσε σοβαρή υπόθεση και θέμα προς συζήτηση. Ή θυμάστε τις τράπουλες με τα χαρτιά και τη φίλη που ήξερε να λέει τα χαρτιά και όλοι ψάχνατε να βρείτε αν αυτός που αγαπάτε σας αγαπάει ή η μεταξύ σας σχέση δεν έχει μέλλον. Άλλωστε στα χρόνια των σπουδών σας το διάβασμα ήταν στο πρόγραμμα λίγες μέρες πριν την εξεταστική μιας και τα σοβαρότερα -τάβλι, καφέδες, βόλτες- προείχαν. Σαν έφτανε όμως η εξεταστική σταμάταγαν τα πάντα, σχεδόν άδειαζαν οι καφετέριες και το κεφάλι ήταν σκυμμένο πάνω από τα βιβλία.
Μα αυτό ήταν λίγες μέρες, αφού οι υπόλοιπες ήταν αφιερωμένες στην παρέα, στη μάζωξη σε σπίτια. Θυμάστε άραγε; Και για όσους ήταν ζορισμένοι οικονομικά δεν υπήρχε καλύτερη λύση από το εστιατόριο της σχολής, όπου το φαγητό δεν ήταν και μεγάλη επιτυχία όμως ήταν ο χώρος και η ευκαιρία να γελάσετε περισσότερο. Ναι, όλα είναι εικόνες ζωής, της δικής σας ζωής , και αν κάποια στιγμή δοκιμάστηκαν κάποιες από αυτές τις σχέσεις ήρθε η ώρα που ξαναστάθηκαν στα πόδια τους, γιατί σας έδενε κάτι βαθύτερο και σημαντικότερο -η αγάπη μεταξύ σας. Μια αγάπη που έβγαινε στο χορό με τους φίλους στα ρεμπέτικα μαγαζιά, ένα χορό που έδιωχνε κάθε δυσκολία, που σας έκανε να νιώθετε πως τούτες οι ώρες θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στην καρδιά σας. Μη βάζετε λογική, δεν υπάρχει λογική, συναίσθημα υπάρχει, εικόνες από την προσπάθεια να αγαπήσετε, να σας αγαπήσουν, φίλοι που σας αποδέχτηκαν όπως ήσασταν, έρωτες που κράτησαν και έρωτες που διαλύθηκαν. Κλάματα για όσα σας πόνεσαν, αγωνία για το μέλλον, εκδρομές, καθηγητές που κάποιοι ήταν πιο αυστηροί κι άλλοι λιγότερο- και κάποιοι έμειναν χαραγμένοι στο μυαλό μας αφού ήταν υπέροχοι δάσκαλοι και άνθρωποι και μέχρι σήμερα αποτελούν πρότυπα.
Στιγμές που σαν ήρθε η ημέρα της ορκωμοσίας απομακρύνθηκαν από παρόν, αλλά παρέμειναν στο μέλλον. Στιγμές που έφεραν στη ζωή σας φίλους καρδιακούς, φίλους που παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, που η δική τους χαρά ήταν και δική σας, μιας και όταν αγαπάς κάποιον μόνο όμορφα συναισθήματα μπορείς να νιώθεις. Κάποιοι έφυγαν από τη χώρα όμως ποτέ δεν πάψατε να νοιάζεστε ο ένας για τον άλλο, η απόσταση μεγάλωσε την αγάπη σας, όλοι παρασυρθήκατε από την καθημερινότητα σας όμως σαν ξαναβρισκόσαστε όλα είναι όπως τότε, τις πρώτες μέρες γνωριμίας σας, τη μέρα που βαρεθήκατε το μάθημα και αρχίσατε να βγαίνετε ένας-ένας εκτός αίθουσας. Πόσο χαρούμενοι δείχνετε σε τούτη τη φωτογραφία, πόσο ευλογημένοι και τυχεροί νιώθετε που τους γνωρίσατε, αγαπηθήκατε αληθινά και αγαπιέστε ακόμα, ίσως άλλωστε η απόσταση να μεγάλωσε την αγάπη σας.
«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια που θυμάσαι και θυμάμαι, τίποτα δε χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε….»
Συντάκτης: Γεωργία Κοκκονούζη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
