Στην πορεία προς το στόχο κάνε διαλείμματα αλλά όχι πίσω

Θα σας μιλήσω για μένα -μόνο στην αρχή- μετά θα μιλήσουμε για εμάς, όλους εμάς. Δεν έχω εξαιρετικές σχέσεις με τους στόχους του νέου έτους εν αντιθέσει με τους στόχους που μπορεί να μπούνε στο μέσο της χρονιάς που είναι ίσως πιο συνειδητοποιημένοι. Οι στόχοι της νέας χρονιάς κρύβουν ευφορία, ενώ οι ενδιάμεσοι συνειδητοποίηση.

Ας αφήσουμε όμως τον μικρόκοσμό μου και ας μιλήσουμε για τον μεγάλο κόσμο που αποτελείται από όλους μας, έναν πολύχρωμο πίνακα ζωγραφικής που περιέχει τις επιθυμίες μας με τη μορφή αποφάσεων, στόχων -χρησιμοποιείστε όποιον όρο θέλετε. Ας μιλήσουμε για το τι πραγματικά θέλουμε, γιατί οι αποφάσεις που λαμβάνουμε είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε και ξεκινάμε να το κυνηγάμε με το πρώτο βήμα που δεν είναι άλλο απ’ τον καθορισμό του στόχου. Ενώ τα αρχικά τα βήματα πάνε καλά, έχουμε βρει το στόχο, έχουμε αποφασίσει πως θα φτάσουμε στην επίτευξή του κάπου στην διαδρομή το χάνουμε και η καθημερινότητα μάς παρασέρνει μακριά από το όνειρο. Φοβάμαι παρ’ όλα αυτά πως δεν είναι ακριβώς η πραγματικότητα που ευθύνεται για το δρόμο που χάσαμε, μα εμείς που απομακρυνόμαστε από όσα πραγματικά επιθυμούμε. Υπάρχει, λοιπόν, η άποψη πως η αυστηρότητα στην τήρηση όσων πρέπει να γίνουν είναι απαραίτητη -όχι ωστόσο και μόνη λύση κατά την προσωπική μου άποψη. Μπορεί να παρασυρθούμε από όσα βιώνουμε, από όσους ανθρώπους που θα συναντήσουμε στο διάβα μας, ωστόσο τούτο δεν πρέπει να μας κάνει να λιγοψυχήσουμε, μα να πάρουμε βαθιά ανάσα, να κάνουμε ένα διάλειμμα και να δώσουμε χρόνο σε εμάς προκειμένου να ανασυνταχθούμε και κυρίως να θυμηθούμε τι ήταν αυτό που μας έκανε να πάρουμε ετούτη την απόφαση. Ήταν κάτι που κρύβει πραγματική επιθυμία, αγάπη, είναι αυτό που ειλικρινά θέλουμε ή τελικά δεν είναι κάτι που αφορά εμάς, αλλά όσα μας έχουν περάσει ως δικές μας επιθυμίες; Ξέρετε, υπήρξαν φορές που θεώρησα πως ο στόχος που είχα βάλει, η απόφαση που είχα λάβει ήταν αυτό που επιθυμούσα, παρ’ όλα αυτά στην πορεία βλέποντάς την να απομακρύνεται από τα μάτια μου και αφού αρχικά έριξα την ευθύνη στην καθημερινότητα αποδέχτηκα μια μεγάλη αλήθεια: το πρόβλημα δεν ήταν η απόφαση, αλλά εγώ. Δεν έφταιγε εκείνη που προσπαθούσε εναγωνίως να κρατηθεί πάνω μου για να μην πέσει στον γκρεμό, αλλά εγώ που απομάκρυνα τα χέρια μου, γιατί δεν ήθελα πραγματικά να την βάλω στη ζωή μου. Αν με ρωτήσετε αν αυτό είναι το θέμα θα σας απαντήσω πως είναι και αυτό, γιατί υπάρχει και κάτι άλλο που αποκαλείται θεωρήσεις. Οι σύμβουλοι σε θέματα που αφορούν καθημερινά προβλήματα συχνά αναφέρονται στις θεωρήσεις και τα εμπόδια που βάζει το μυαλό μας, οι σκέψεις μας στην επίτευξη των αποφάσεων μας.

Ξεκινάμε με αισιοδοξία, με πείσμα, παίρνουμε τη μεγάλη απόφαση και ξαφνικά εμφανίζεται το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Στην πραγματικότητα εμφανίζεται ο δικός μας αρνητισμός και καταστροφολογία. Δεν μπορεί, θα παρουσιαστούν εμπόδια, μα ένα απ’ αυτά είναι και η ανασφάλειά μας. Πολλές φορές δεν πετυχαίνουμε, γιατί δεν το πιστεύουμε ακράδαντα, δεν το ζούμε σαν να συμβαίνει ήδη στη ζωή μας και δεν πεισμώνουμε για το καλύτερο. Μας είναι ευκολότερο να σκεφτούμε το χειρότερο σενάριο, να γεμίσει το μυαλό μας αρνητικές σκέψεις και τότε είναι υπερβολικά δύσκολο να υπάρξει μια έστω μια θετική σκέψη. Ας αναλογιστούμε πως κάθε εμπόδιο που εμείς βάζουμε σε εμάς είναι ένα ψεύτικο πρόβλημα και τίποτα δεν μπορεί να μας εμποδίσει. Μόνοι μας υψώνουμε τείχη, γιατί η απόφαση που έχουμε πάρει είναι δυνατή και ίσως ένα παλιό κομμάτι του εαυτού μας αντιστέκεται στην αλλαγή, αντιστέκεται στο καλύτερο που έχουμε αποφασίσει να αποκτήσουμε.

Στην πορεία μου έχω συναντήσει ανθρώπους που πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα και απαιτούν υπακοή στις απόψεις τους, έχουν έντονες αντιδράσεις, έχω δει τα άτομα που συμμορφώνονται με τις υποδείξεις τους και έχω αναρωτηθεί αν η έλλειψη γνώμης και ο περιορισμός της ελευθερίας έκφρασης -καθότι τα άτομα με τις υπερβολικές αντιδράσεις με έμμεσο τρόπο την απαγορεύουν- συμβάλουν σε βελτίωση οποιουδήποτε πεδίου, αν σου αφήνουν περιθώρια να βάλεις στόχους, να πάρεις σημαντικές αποφάσεις. Έχω καταλήξει πως οι μεγάλες αποφάσεις και οι αληθινοί στόχοι απαιτούν ελευθερία πνεύματος, πάθος, ζητούν όλο το «είναι» μας . Συνεπώς πάρ’ τε τις αποφάσεις σας με γνώμονα εσάς , αναρωτηθείτε αν είναι πραγματικά δικές σας, πάρτε το χρόνο σας και σαν δείτε να μην πραγματώνονται, εξετάστε πάλι όσα είχατε γράψει σε αυτό το φύλλο του αγαπημένου σας τετραδίου ή του υπολογιστή. Μα το κυριότερο, αν χρειαστεί κάντε διαλείμματα στις αποφάσεις σας, αλλά όχι εκπτώσεις και υποχωρήσεις!