Στην αρρώστια όλοι ζητιανεύουμε κανάκεμα

Θυμάστε τότε που ήμασταν παιδιά κι αρρωσταίναμε; Η μητέρα έτρεχε πανικόβλητη να δει τι έχουμε, να βάλει το χέρι της στο μέτωπό μας για να θερμομετρήσει τον πυρετό μας κι οι σούπες ερχόντουσαν σαν πανάκεια για να αντιμετωπίσουμε το κρυολόγημα. Αλλά γενικά, ό,τι και να συνέβαινε, από ό,τι και να αρρωσταίναμε, η μαμά ξενυχτούσε στο προσκέφαλό μας, μας φρόντιζε και μας γιάτρευε πρώτα με την αγάπη της και μετά με φάρμακα.

Αυτό μας λείπει∙ μεγαλώνουμε, ενηλικιωνόμαστε, τρέχουμε σε μια καθημερινότητα, σκληρή με πολλές στιγμές δύσκολες και λιγότερες εύκολες και μας λείπει η γονική φροντίδα, τόσο η μητρική όσο κι η πατρική. Γιατί, επιτρέψτε μου να σας πω ότι, κι ο μπαμπάς εξίσου ανησυχεί και με τον δικό του τρόπο προσπαθεί να γιάνει το παιδί του, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία του.

Μεγαλώσαμε, περάσαμε τα 30, τα 40 κι υπάρχουν στιγμές που μόλις πάθουμε κάτι, βουρκώνουμε που δεν έχουμε τους γονείς μας εκεί να μας κανακέψουν, να ξημερωθούν στο προσκεφάλι μας, να μας δώσουν την αγάπη τους που τόσο πολύ χρειαζόμαστε για να γιατρευτούμε πιο γρήγορα.

Ίσως γιατί χρειαζόμαστε ένα χέρι βοήθειας απ’ την οικογένεια, από εκείνους που μας αγάπησαν και μας φρόντισαν όσο μπορούσαν καλύτερα. Γιατί σε κάθε στιγμή αδυναμίας οι δικοί μας άνθρωποι είναι οι μόνοι που θα μας σταθούν ειλικρινά. Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που με πρόσχημα την αδυναμία τους, βάλε και το παραμύθι που πουλάνε ότι είναι εύθραυστα όντα, καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται τους οικείους τους προς ίδιον όφελος, όμως αυτοί δεν είναι η πλειοψηφία και καλό είναι να αποφεύγονται.

Όμως δες, βγήκαμε στην αγορά εργασίας κάποιοι από εμάς, άλλοι επέλεξαν να ασχοληθούν με έναν εξίσου δύσκολο, (αν όχι δυσκολότερο) ρόλο, αυτόν του νοικοκυριού και παρ’ όλα αυτά, παρά την προσπάθεια του βιοπορισμού, προστρέχουμε στα παιδιά μας σαν μας χρειάζονται, σε εκείνα που είναι το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μας. Μένουμε άγρυπνοι όταν το κεφαλάκι τους πονάει, όταν χτυπάνε το πόδι, όταν κλαίνε ως έφηβοι που γνωρίζουν και χάνουν τον πρώτο τους έρωτα. Είμαστε εκεί, προστάτες τους, κι όταν έρχεται το σκοτάδι θυμόμαστε τους γονείς μας, πώς μένανε πλάι μας σε όλες τις στιγμές μας, πώς η αγκαλιά τους κι η αγάπη τους γιάτρευε τα πάντα. Και μας πιάνει παράπονο, μεγάλο παράπονο που όταν εμείς, οι ενήλικες, που πρέπει υποτίθεται να τα ξέρουμε όλα, δεν έχουμε κάποιον να μας φροντίσει. Γιατί όλοι μας είμαστε παιδιά στις ψυχές, κι έτσι πρέπει να μένουμε. Συχνά λέω σε φίλους μου ότι πάντα θα φροντίζω να κρατάω το παιδί μέσα μου, καθότι πιστεύω πως αν το χάσουμε, τότε είμαστε απλά πεθαμένοι…

Μα σαν μας πιάνει κάτι που μας κάνει αδύναμους, η σκέψη μας πάει σε έναν άνθρωπο που θα βρεθεί να μας νοιαστεί, να μας πάρει μια αγκαλιά, να μας θερμομετρήσει με το χέρι, να μας φτιάξει ένα ωραίο φαγάκι και θα μας δώσει απεριόριστη αγάπη. Είμαστε παιδιά, αυτό πρέπει όλοι να θυμόμαστε, κι αν συναντήσετε ανθρώπους αυστηρούς και σοβαροφανείς, τότε δείξτε συμπόνια, μιας κι έχουν χάσει την ουσία της ζωής.

Όμως ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη κι ας θυμηθούμε τη μαμά και τον μπαμπά που με το που λέγανε «Κάτι έχει το παιδί, να πάμε σε έναν γιατρό!» εμείς αναπτερωνόμασταν, γιατί δεν ήμασταν μόνοι αλλά είχαμε τους γονείς μας.

Θα παντρευτούμε, θα ‘χουμε κάποιοι από εμάς την ευτυχία να ‘χουμε καλούς συντρόφους πλάι μας, θα μας φροντίσουν σαν αρρωστήσουμε, θα τρέξουν για εμάς, μα να σας πω ένα μυστικό που όλοι μας έχουμε μέσα μας φυλαγμένο -ακόμα και το άτομο που συμπορευόμαστε σε τούτη τη ζωή; Πάντα μα πάντα ο νους μας θα τρέχει στις αναμνήσεις, στους γονείς μας και θα αναζητούμε με καημό και νοσταλγία εκείνους. Θυμώναμε τότε που δε μας άφηναν να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά σαν πέρασαν τα χρόνια και βλέπουμε τα πράγματα από απόσταση, ίσως και να λέμε πως μας λείπει τούτος ο έλεγχος.

Κάπως έτσι είναι κι οι ώρες που είμαστε άρρωστοι, θέλουμε φροντίδα, κανάκεμα, αγάπη. Και μπορεί να λένε ότι οι άντρες είναι πιο μωρά όταν αρρωσταίνουν, όμως κι οι γυναίκες το ίδιο είναι. Η διαφορά είναι ότι δεν προλαβαίνουν να το δείξουν με το σπίτι, τα παιδιά, με τα πολλά που είναι συνήθως φορτωμένες. Ωστόσο, όλοι μας θέλουμε να μας κανακέψουν, να μας φτιάξουν ένα ζεστό τσάι, να μας φιλήσουν και να μας πούνε ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα και για το πιο ασήμαντο πράγμα.

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να δούνε μέσα τους τι έχει αξία για εκείνους κι αξία έχει να κρατάς το παιδί στην ψυχή, να βλέπεις με μάτια καθαρά, να σέβεσαι τους νέους και να μην ντρέπεσαι να αποζητήσεις κανάκεμα όταν το χρειάζεσαι, για παράδειγμα όταν σε πιάσει μια ίωση. Άλλωστε αυτό το κανάκεμα είναι αγάπη, αγάπη που δίνεις και παίρνεις πίσω, μιας κι οι άνθρωποι δε γεννήθηκαν για να φαντάζουν ευάλωτοι αλλά αληθινοί…