Ήταν όλα αλλιώς σαν ξεκινήσαμε. Και στην πορεία προέκυψε ασυμφωνία χαρακτήρων. Υπήρξε αλήθεια ή αρνούμαστε να δεχτούμε πως αλλάξαμε;
Ξεκινήσαμε με όρεξη, πάθος, με όσα βιώνει η καρδιά ενός ανθρώπου σαν συναντά το άλλο του μισό. Δεν ξέραμε τι ήταν αυτό που μας ένωσε, τι έκανε τα μάτια μας να συναντηθούν ωστόσο η φλόγα άναψε και οι πρώτες μεταξύ μας κουβέντες ήταν σημάδι πως θα είμαστε για πάντα μαζί. Αυτό το για πάντα είναι ίσως ό,τι πιο δύσκολο για ένα ζευγάρι. Γιατί προϋποθέτει πολλή δουλειά και από τους δύο και δεν είναι εύκολο να συμβεί. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι μεσολάβησε, ποιο κομμάτι έφυγε, τι λείπει ξαφνικά.
Οι άνθρωποι ζευγαρώνουν και πιστεύουν πως ο χρόνος δε θα τους αγγίξει, δε θα υπάρξει κανένα εμπόδιο και το δικό τους οικοδόμημα θα ‘χει γερές βάσεις. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι σκέψεις γίνονται όταν όλα είναι ήρεμα, στην αρχή και κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει χωρίς το ζευγάρι να το επιτρέψει. Και εδώ είναι ίσως το λάθος, αφού θα έπρεπε να έχουμε ισχυρή άμυνα ακόμα και όταν ο έρωτας δίνει τη θέση του στην αγάπη και στην καθημερινότητα.
Κατηγορούμε την πεζή ζωή μας, την έλλειψη συναισθημάτων, τη ρουτίνα και ξεχνάμε, ξεχάσαμε πως η ρουτίνα δεν είναι κατ΄ανάγκη βαρετή και μπορεί να σπάει από στιγμές τρέλες και αγάπης. Δε θέλουμε να προσπαθήσουμε καν, θεωρούμε πως όλα έχουν τελειώσει. Αρνούμαστε να παλέψουμε, γιατί έχουμε μάθει πως τα πάντα έρχονται εύκολα και δεν έχουμε διάθεση να κουραστούμε. Δεν αντέχουμε να ζήσουμε με ακόμη ένα πρόβλημα που προστέθηκε στα όσα κουβαλάμε. Μα η επαφή μεταξύ δύο ατόμων προϋποθέτει προσπάθεια, ώστε από κοινού να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες προκύψουν.
Δεν είναι η ασυμφωνία χαρακτήρων ο λόγος που τα βλέμματά μας λοξοδρόμησαν και συνάντησαν άλλα μάτια, μα η αδυναμία μας να αγαπήσουμε αυτό που είχαμε. Μπορούμε να λέμε δικαιολογίες σε όσους μας ακούνε και μας ξέρουνε, αλλά δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε σε εμάς τους ίδιους, γιατί στην πραγματικότητα εμείς επιτρέψαμε να απομακρυνθεί η αγάπη.
Ίσως γι’ αυτό και η ασυμφωνία χαρακτήρων που δεν ήταν εμφανής στην αρχή, έχει γίνει η καραμέλα που μπορούμε να λέμε, ώστε κανείς να μην προχωράει σε περαιτέρω ερωτήσεις. Σκέψεις μπορούν να κάνουν πολλές, μα ερωτήσεις όχι και εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μην έρθουμε σε δύσκολη θέση και να μη χρειαστεί να εξηγήσουμε τι συνέβη. Φυσικά και δε χρωστάμε εξήγηση σε κανέναν, μα πιθανόν μέσα σε αυτή να κρύβεται και η αλήθεια, η οποία πολλές φορές πονάει.
Ξέραμε τι ήταν καθένας μας μα λόγω του τυφλού έρωτα δεχτήκαμε να συνυπάρξουν οι ζωές μας, το κορμί και τα όνειρά μας. Ενωθήκαμε κι ας ξέραμε εξαρχής πως δεν ταιριάζουμε, γιατί το πάθος ήταν πέρα από κάθε λογική, η έλξη δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη κι εμείς ρισκάραμε κι ας ξέραμε πως θα κρατήσει για λίγο. Εξάλλου η δική μας έλλειψη επαφής δεν είχε κακούς και καλούς στην ιστορία, παρά μονάχα δυο ήρωες που δεν άντεξαν να αντιμετωπίσουν πρώτα και πάνω απ’ όλα τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Συντάκτης: Γεωργία Κοκκονούζη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
