Οι γονείς που πραγματικά ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους και τη σωστή ανατροφή τους, δε σημαίνει πως πάντα καταφέρνουν να εφαρμόζουν τον ρόλο τους έτσι. Δε σημαίνει πως κάνουν αυτοκριτική, πως παρατηρούν τα λάθη τους ή προσέχουν τις κινήσεις τους, φροντίζουν να είναι πρότυπα μην αφήνοντας τα παιδιά τους εκτεθειμένα. Καμιά φορά, κάνουν πράγματα καλοπροαίρετα μεν, αλλά δυστυχώς ενώ φαίνονται αθώα, είναι πολύ επικίνδυνα για τα παιδιά. Πράγματα που φαίνονται ασήμαντα κι όμως, μπορεί να έχουν αρνητική επίδραση.
1. Καβγάδες για τις επιδόσεις
«Είναι δυνατόν να έχεις τόσο χαμηλούς βαθμούς στο σχολείο;», «δεν έπρεπε ν’ αργήσεις τόσο να ξεκινήσεις το διάβασμα», «κακώς δεν ήξερες την απάντηση», «μην αναβάλλεις αυτό», «αν δε γράψεις καλά δεν έχει εκδρομή». Είναι σημαντικό να δίνουμε στα παιδιά κίνητρο να θέτουν και να εκπληρώνουν στόχους, αλλά και να μην ξεχνάμε πως όλοι μας πιεζόμαστε όταν έχουμε καθημερινά την υποχρέωση ν’ ακολουθήσουμε ένα πρόγραμμα- πόσω μάλλον ένα μικρό παιδί. Θεωρώντας πως η αποτυχία είναι ήττα, κάποια στιγμή θα καταλήξουμε να πιέσουμε φοβερά το παιδί, κάνοντάς το να αντιπαθήσει πράγματα που μπορεί να ξεκίνησε επειδή αγαπούσε. Επίσης, δε γίνεται να είμαστε τέλειοι σε όλα, συνεπώς τα παιδιά έχουν το δικαίωμα ν’ αποτύχουν. Το να τα μαλώνουμε για πράγματα όπως οι βαθμοί, δεν τα αναβαθμίζουν μα τ’ απογοητεύουν και καταλήγουν να αισθάνονται ανίκανα.
2. Καθοδήγηση αγάπης
Το ότι η μαμά δε συμπαθεί την ξαδέρφη της, δεν κάνει την ξαδέρφη της κακιά θεία. Είναι τρομερό λάθος ν’ αποθαρρύνουμε τα παιδιά να είναι εκδηλωτικά με ανθρώπους που εμείς δε συμπαθούμε. Όπως επίσης και να τα πιέζουμε να δείξουν ντε και καλά πόσο μα πόσο πολύ αγαπούν τη γιαγιά, τον θείο, τον ξάδερφο, καθοδηγώντας τα να παίρνουν αγκαλιές -θέλουν δε θέλουν- ή να κάθονται με το ζόρι να δεχτούν τα φιλιά όποιου γουστάρει να τα φιλήσει, ακόμη κι αν όντως τ’ αγαπάει. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν πως έχουν το δικαίωμα να δημιουργήσουν μόνα τους σχέσεις με όποιον κι όποια επιθυμούν τα ίδια.
3. Το παιδικό όχι είναι όχι
Το παιδί που κλαίει επειδή το πίεσες να φάει δεν είναι κακομαθημένο, ούτε κάνει γκρίνιες. Κανένα παιδί δεν πρόκειται να λιμοκτονήσει σκόπιμα. Αν σου πει ότι δε θέλει να φάει τόσες φορές που στο τέλος καταλήξει να κλαίει που το τάισες με το ζόρι, τότε πραγματικά δεν ήθελε να φάει. Είτε γιατί χόρτασε από το πρωινό και δεν πείνασε ξανά νωρίς το μεσημέρι, είτε γιατί το πίεσες να φάει κάτι που πραγματικά το αηδιάζει, είτε γιατί απλώς δεν είχε όρεξη. Σου είπε όχι για κάποιον λόγο, οπότε οφείλεις να το κάνεις να νιώσει πως η άρνησή του έχει σημασία κι έχει το δικαίωμα να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του. Επίσης, όταν σέβεσαι το «όχι», ή το «σταμάτα», του παιδιού σου, του μαθαίνεις την έννοια της συναίνεσης. Μπορεί να φαίνεται αθώο να συνεχίσεις να το γαργαλάς, ακόμη κι αν εκείνο σου έχει ζητήσει να σταματήσεις, με τη δικαιολογία ότι το κάνεις για πλάκα. Με τη λογική «δεν το κάνει για κακό, έτσι κι αλλιώς μ’ αγαπάει» το παιδί μπορεί να επιτρέψει στον καθένα να του κάνει οτιδήποτε δικαιολογώντας τον. Συνεπώς, το θέμα έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από όση νομίζεις.
4. Η πλακίτσα της ασέβειας
Μπορεί να σου φάνηκε αστείο όταν είδες το νήπιό σου να βγάζει τη γλώσσα κοροϊδεύοντας κάποιον ενήλικα φίλο σου, όμως γελώντας με κάτι τέτοιο είναι σαν να ενθαρρύνεις αυτή τη συμπεριφορά, οπότε όταν κάνει κάτι αντίστοιχο σ’ ένα συνομήλικό του στο σχολείο κι εκείνο κλάψει, εσύ θα το μαλώσεις και δε θα ξέρει γιατί. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως αυτά που μας προκαλούν γέλιο δε θα έπρεπε να είναι πράγματα που γίνονται εις βάρος άλλων. Αν είναι να γελάσουμε με κάτι που κάνει ένα παιδί, ας είναι με πράγματα τα οποία όντως μας διασκεδάζουν και μας κάνουν χαρούμενους.
5. Αγκαζέ με την οθόνη
Ασφαλώς κι υπάρχουν στο διαδίκτυο πράγματα τα οποία μπορεί να επιδράσουν πολύ θετικά στη νοημοσύνη και ψυχολογία του παιδιού, όπως ταινίες με όμορφα νοήματα, ή χαρούμενα παιδαγωγικά τραγουδάκια. Ωστόσο, υπάρχει τρόπος να το κάνεις αυτό, χωρίς να «αποβλακώσεις» το παιδί με μια οθόνη, όπως για παράδειγμα να τα βρίσκεις στη smart tv ή αλλιώς να τα «κατεβάσεις» σε ένα usb και να το βάλεις στην τηλεόραση συγκεκριμένες και λίγες ώρες μέσα στη μέρα ή την εβδομάδα. Να είναι ελεγχόμενο και να το έχεις οπωσδήποτε δει εσύ πρώτος. Ωστόσο, πολλοί γονείς κάνουν το λάθος να μαθαίνουν από πολύ νωρίς στα παιδιά πως τα κινητά έχουν αυτή τη δυνατότητα, συνεπώς όπου σταθούν κι όπου βρεθούν με το που εμφανίσουν κινητό μπροστά στο παιδί εκείνο θ’ αρχίσει να κλαίει ζητώντας το. Έχει συμβεί μέχρι και το να βλέπεις παιδάκια στην παιδική χαρά να αγνοούν όλα τα παιχνίδια και να κάθονται στο παγκάκι μ’ ένα τάμπλετ. Άλλα πάλι, δεν τρώνε ούτε κοιμούνται χωρίς μια οθόνη αγκαλιά. Επίσης, όταν βλέπουν παιδικά μόνα τους στο youtube αλλάζοντας συνεχώς κανάλια, δεν ξέρεις τι μπορεί να καταλήξουν να δουν αν δεν είσαι συνεχώς από πάνω να επιβλέπεις. Συνεπώς, όλη αυτή η μανία να κάνουμε τα παιδιά high tec μαθαίνοντάς τα να μπαίνουν στο youtube πριν μάθουν να πηγαίνουν τουαλέτα είναι τουλάχιστον περιττή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
