Ρομαντισμός. Μια λέξη που δεν έχει στο μυαλό όλων την ίδια έννοια. Για κάποιους σημαίνει κάτι τρυφερό, κάτι που σε κάνει να νιώθεις ιδιαίτερος όταν κάποιος σου τον εκφράζει, που συμβολίζει δυνατά αισθήματα και πολλές φορές νιώθεις πως είναι στοιχείο απαραίτητο για τη σχέση- γιατί τι νόημα θα είχε ο έρωτας αλλιώς. Γι’ άλλους δεν είναι δα και τόσο χρήσιμος, καθώς τον θεωρούν μια ψευδαίσθηση, κάτι στημένο, κάτι που δεν έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς όσοι τον εξασκούν είναι επειδή μιμούνται και υιοθετούν το μάρκετινγκ που τον περιβάλλει.
Στην πραγματικότητα, οι ρομαντικές κινήσεις βρίσκουν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, να μην είναι ιδιαίτερα ειλικρινείς ως προς τη σημασία που λένε ότι τους δίνουν. Μπορεί να τις κράζουν ως «κλισέ», να τις αποποιούνται, να τις θεωρούν ασήμαντες ή κι ενοχλητικές, μέχρι να τις στερηθούν από άτομο που ερωτεύτηκαν. Εκεί αλλάζει η συνθήκη εντελώς.
Όλα για να μη μας πούνε φλώρους, μέχρι ο έρωτας κι η επιβεβαίωση αυτού με τρόπο γλυκό κι ενδεχομένως πιο αθώο, να μας λείψει και να τον αναζητήσουμε. Όλο αυτό το μένος για τον ρομαντισμό, βέβαια, δεν αποκλείεται να προκύπτει κι από ανθρώπους που κάποτε τον βίωσαν κι απλώς εξελίχθηκε άσχημα, είτε διότι δεν ήταν ειλικρινής η πρόθεση, είτε γιατί δεν υπήρξε ανταπόκριση. Η απογοήτευση όμως, δεν αρκεί για να μην τον χρειάζεσαι και να μην τον θέλεις, έστω και μόνο για να τον απορρίψεις.
Σαφώς κι απογοητευόμαστε όταν ο άλλος δεν κάνει ρομαντικές κινήσεις, ερμηνεύοντάς το ως κάτι που δείχνει πως δε μας θέλει αρκετά. Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί να έχουμε κάνει τα αδύνατα δυνατά για να εξηγήσουμε πως το ρομάντζο δε μας αφορά, δε μας κάνει και δε μας ταιριάζει, αφήνοντας τον άνθρωπό μας ν’ αναρωτιέται τι κάνει λάθος, αφού ακολουθεί όσα με πυγμή υποδείξαμε.
Η ανάγκη για ρομαντισμό, σίγουρα προκύπτει -όπως προαναφέρθηκε- κι από τις ταινίες ή τη μουσική, όμως στη βάση της είναι μια ανάγκη εκδήλωσης της πρόθεσής μας με τρόπο επικό. Ειδικότερα στην παιδική και εφηβική μας ηλικία, κάθε φορά που βλέπαμε πρωταγωνιστές που έκαναν τρελά πράγματα για τον έρωτά τους, ή κάθε φορά που ακούγαμε στίχους που εξυμνούσαν την αγάπη και μιλούσαν για το πόσο εύκολα γίνονται τα αδύνατα δυνατά, καταλήγαμε ναι μεν να μην έχουμε ρεαλιστικές εικόνες στο μυαλό μας, περιμένοντας υπερβολικά πράγματα μετέπειτα στις πρώτες μας σχέσεις, αλλά ταυτόχρονα μας δινόταν αυτή η αίσθηση της θεϊκής φύσης του έρωτα.
Η λύση μερικές φορές ανάμεσα στο να απορρίπτουμε τον ρομαντισμό αλλά ταυτόχρονα να μας λείπει, είναι λίγος ρεαλισμός εντός του, καθώς τα πράγματα στη ζωή δεν είναι μόνο το ένα ή το άλλο. Μερικές φορές οι άνθρωποί μας κάνουν πολύ πιο ξεχωριστά πράγματα για εμάς που δε θα τα δούμε, αν κολλήσουμε μόνο σε μια συγκεκριμένη μετάφρασή τους. Κάπως έτσι κι ο ρομαντισμός, ίσως σταματούσε να αποτελεί τόσο μεγάλο θέμα συζήτησης και ταυτόσημο της αδυναμίας χαρακτήρα, αν απλώς παραδεχόμασταν ότι τον χρειαζόμαστε, απλώς ο καθένας με άλλη μορφή.
Δε θα πάψει να είναι υποκειμενικό το πώς δείχνουμε την αγάπη μας κι οφείλουμε να σεβόμαστε όλες τις απόψεις πάνω σ’ αυτό. Με τους συντρόφους σου οφείλεις να είσαι ειλικρινής σχετικά με το τι σου αρέσει και τι όχι, προσφέροντάς τους καμιά φορά κάτι που μπορεί να μην είναι σημαντικό για σένα αλλά για εκείνους να είναι. Ο ρομαντισμός τελικά, πάντα αυτό θα είναι. Ο τρόπος να δείχνουμε όσα αισθανόμαστε, γενόμενοι για λίγο αήττητοι, θεοί επί γης για τον έρωτά μας. Ε, κι αυτό, έχει ένα ενδιαφέρον, πώς να το κάνουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
