Οι άνθρωποι φεύγουν, κι αυτό είναι κάτι που αντιλαμβανόμαστε όλοι αργά ή γρήγορα. Ωστόσο κάποιοι από μας θέλουμε να πιστεύουμε ότι μια μέρα θα μπορούμε να λέμε με περηφάνια πως αντέξαμε με το ταίρι μας, πως δεν καταλάβαμε από χρόνο και προβλήματα, πως είπαμε το ναι σε κάθε όχι που μας φώναξε η ζωή. Και ναι, το ιδανικό θα ήταν όλοι οι άνθρωποι που γεμίζουν όμορφα τις μέρες μας να μένουν, δεν είναι όμως πολύ ουτοπικό αυτό;
Αρχικά θα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε την εγκατάλειψη τόσο πολύ. Συνήθως όταν χάνουμε κάποιον και καταφέρνουμε να τον ξεπεράσουμε, εξακολουθούν να υπάρχουν φορές που όλο και κάπως ξεπηδά από τη μνήμη μας. Θυμόμαστε μηνύματα, βόλτες και ταξίδια. Αναπολούμε τα βράδια που πίναμε κρασί στο μπαλκόνι κι ακούγαμε κιθάρες. Και τις φορές εκείνες, είναι πολύ σύνηθες να χαλάμε οτιδήποτε στο παρόν μας. Μπορεί για παράδειγμα, να έχουμε έναν υπέροχο άνθρωπο απέναντί μας και ξαφνικά να θυμηθούμε πόσο πληγωθήκαμε την τελευταία φορά που δείξαμε εμπιστοσύνη κι ανοιχτήκαμε. Κλεινόμαστε λοιπόν και δεν του δίνουμε όσες ευκαιρίες του αξίζουν. Λέμε όχι στον έρωτα κι ό,τι έρχεται μαζί του. Αφήνουμε κατάλοιπα του παρελθόντος να μας οδηγήσουν στο να είμαστε συνεχώς προκατειλημμένοι απέναντί του.
Κι ένας ακόμα λόγος που απορρίπτουμε καινούριους ανθρώπους είναι πως περιμένουμε τους παλιούς να γυρίσουν, κρατάμε τη θέση τους κενή με την ελπίδα πως θα ιδωθούμε ξανά. Περιμένουμε να εμφανιστούν, να καθίσουν στην αγαπημένη τους θέση στον καναπέ και να ανάψουν τσιγάρο, σαν να μην έφυγαν ποτέ. Πατάμε ουσιαστικά παύση στη ζωή μας μέχρι εκείνος ο άνθρωπος να γυρίσει, ελπίζοντας πως κανείς δε θα χρειαστεί να καθίσει στη λάθος μεριά του καναπέ.
Παρ’ όλα αυτά, δε θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση να ψάξουμε κατευθείαν υποκατάστατο όταν κάποιος μας λείπει, γιατί το πιθανότερο είναι πως θα μας λείψει περισσότερο. Άλλωστε καταλαβαίνεις κι εσύ πως το νόημα στον έρωτα είναι το άτομο δίπλα σου να τo θεωρείς αναντικατάστατο, όχι να το χρησιμοποιείς ως λύση έκτακτης ανάγκης. Όσο και να καλύψεις πρόχειρα την απουσία κάποιου, η λύση θα είναι ακριβώς αυτό, πρόχειρη και παροδική. Δε θα κλείσει κανένα και τραύμα, απλά θα καλύψει φαινομενικά λίγο αίμα.
Κι είναι φυσικά διαφορετικό το να πάρεις τον χρόνο σου με τον εαυτό σου για να επεξεργαστείς την κατάσταση, και διαφορετικό το να μπλοκάρεις συνεχώς την ευτυχία σου από φόβο πως αν το κάνεις, ο άλλος δε θα γυρίσει ποτέ. Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές δε θέλεις απλά να δεις το προφανές, να καταλάβεις πως αυτό στο οποίο ελπίζεις είναι άσκοπο, γιατί έχει ήδη κάνει τον κύκλο του. Μερικές φορές η πολλή αισιοδοξία γίνεται μιζέρια, γιατί είναι μίζερο να στηρίζεις σε μια προσδοκία όλη σου τη διάθεση. Γιατί εν τέλει καταλήγεις κυριολεκτικά να χάνεις πολύτιμες από τη ζωή σου μέρες, να χάνεις βόλτες στις παραλίες και μπίρες σε συνοικιακά μπαράκια.
Ο άνθρωπος που δε θα φύγει ποτέ και θα τον έχεις μια ζωή είσαι εσύ ο ίδιος. Γιατί μόνο με τον εαυτό σου θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι μια ζωή. Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσεις να μένεις προσκολλημένος οπουδήποτε, και να καταλάβεις πως δε θα ζήσεις για πάντα, οπότε όλες αυτές οι μέρες που περιμένεις κάτι ή κάποιον είναι μέρες χαμένες. Αν θες να ζεις έχοντας την ελπίδα ότι με κάποιον θα ξανασμίξεις και θες να αναμένεις τη στιγμή αυτή, κάν’ το, δική σου είναι η επιλογή. Αυτό όμως είναι το κλειδί. Το να ζεις στο ενδιάμεσο.
Μην παραιτείσαι και μην αφήνεσαι, ώστε να έχεις καταφέρει να σε φροντίζεις και να σε αγαπάς πολύ, πριν αποφασίσει να το κάνει κάποιος άλλος. Ό,τι έφυγε δεν μπορείς να ξέρεις αν θα επιστρέψει, μα δε χρειάζεται να είναι η καθημερινή σου ανησυχία. Να ανησυχείς λιγότερο για το τι έφυγε, και να είσαι έτοιμος για το τι πρόκειται να έρθει. Το σημαντικό είναι κοιτώντας πίσω να μην ξεχάσεις να κοιτάξεις και μπροστά. Ίσως έρθει κάτι πολύ καλύτερο από όσο περίμενες.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
