Δε πίστευα ποτέ ούτε στην τύχη, ούτε στο πεπρωμένο, παρ’ όλα αυτά πιστεύω αναμφισβήτητα στο πόσο εύκολα οι άνθρωποι αδυνατούμε ν’ αρπάξουμε μια ευκαιρία όταν όλες οι συνθήκες είναι ιδανικές και πενθούμε γι’ αυτήν εκ των υστέρων. Θυμόμαστε αργά να πενθήσουμε, όταν πλέον οι συνθήκες δε μας εξυπηρετούν και τότε τα ρίχνουμε όλα στη «μαύρη μας τη μοίρα» και στην κακή μας τύχη, μιας κι είναι ευκολότερο από το να πάρουμε την ευθύνη.
Ο συχνότερος λόγος που χάνουμε ευκαιρίες είναι ότι από τη φύση μας μάλλον, περιμένουμε το τέλειο. Εκείνο το άπιαστο που σαφώς δεν υπάρχει. Έτσι, όταν μας έρθει το πολύ καλό, το βλέπουμε σαν μέτριο και κάπως έτσι το κλωτσάμε σαν να ήταν κακό. Ακούμε πως «τα μικρά πράγματα φέρνουν την ευτυχία», και σαν φιλόδοξοι κι αλαζόνες που είμαστε λέμε «δε με νοιάζουν τα μικρά, εγώ στοχεύω στα μεγάλα», ξεχνώντας ότι το μικρό δε σημαίνει ασήμαντο, ούτε το μεγάλο σημαντικό αντίστοιχα.
Εάν ωστόσο είσαι από τους ανθρώπους που έχασαν κάτι σημαντικό μέσα από τα χέρια τους, δε σημαίνει απαραίτητα ότι ήσουν αχάριστος όσο το είχες, ίσως απλώς κάτι σ’ εμπόδιζε να το δεις. Πες το φόβο, ή ανασφάλεια, ή τραύμα. Θα ξαναφτιάξουν οι συνθήκες και θα ξαναέρθουν ευκαιρίες, φρόντισε όμως να έχεις ανοιχτό μυαλό από εδώ και πέρα. Μερικά πράγματα πρέπει να τα κυνηγήσεις, άλλα πάλι θα έρθουν από μόνα τους σ’ εσένα. Να θυμάσαι πως δεν είναι πάντα οι καταστάσεις στο χέρι σου, οι επιλογές σου όμως είναι.
Εάν πάλι δεν έχασες κάτι σημαντικό αλλά κάποιον, λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί ξέρω πως το να αποδεχθείς πως έχασες κάποιον επειδή τον πλήγωσες είναι δυσκολότερο από το να φεύγεις από κάποιον που σε πληγώνει. Ίσως να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο σαν την ευκαιρία για την ευτυχία σου που πέταξες κι είναι βαρύ φορτίο η ενοχή που δεν εκτίμησες κάτι σωστά. Να θυμάσαι παρ’ όλα αυτά ότι το δυσκολότερο και σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που έσφαλλε, είναι να το παραδεχτεί. Να πάρει την ευθύνη, να ζητήσει συγγνώμη, κι ύστερα να το αποδεχτεί, να βελτιωθεί κι αν είναι εφικτό να επανορθώσει.
Είναι καταστροφικό να θεωρήσεις ότι δεν αξίζεις ν’ αγαπηθείς επειδή έσφαλλες. Κι είναι βαθιά πληγωτική επιλογή να κατηγορήσεις κάποιον που ενώ εσύ έκανες όλα τα παραπάνω εκείνος εξακολουθεί να μη θέλει να γυρίσει. Ίσως τόσο άντεχε κι είναι δικαίωμά του να προχωρήσει γυρνώντας σελίδα κι ας μην είναι η σελίδα στο δικό σου βιβλίο. Να βλέπεις κάθε τι που χάνεις σαν ένα μάθημα που κερδίζεις. Έτσι δε θα βγαίνεις ποτέ από καμία κατάσταση ηττημένος.
Το ν’ ανακτήσεις την αισιοδοξία σου μετά από οποιαδήποτε απογοήτευση ή αποτυχία δεν είναι εύκολο μα ούτε ανέφικτο. Το πρώτο που χρειάζεσαι είναι θέληση, η φωτιά που έχεις μέσα σου, το δεύτερο είναι η ψυχραιμία και η πρακτικότητα για να βρεις τη λύση και το τρίτο είναι να βγάλεις από το μυαλό σου ότι σου χρωστάει ευτυχία η ζωή ή κάποιος άλλος. Είναι ωραίο να έχεις στήριξη από τους γύρω σου, όμως πρέπει να φροντίσεις να στηρίζεσαι στα πόδια σου, όχι στον ώμο κάποιου που αν φύγει θα ξαναβρεθείς στο πάτωμα. Και δεν πειράζει αν πέσεις, γιατί χαμένος δεν είναι όποιος έπεσε, αλλά όποιος δεν ξανασηκώθηκε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
