Οι ειδικοί λένε πως τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν και βιώνουμε ως ενήλικες, σχετίζονται με τα παιδικά μας βιώματα. Αναμνήσεις και καταστάσεις που ίσως κάποιες φορές η μνήμη μας να έχει ξεχάσει ή ακόμα και να μην πηγαίνει καν το μυαλό μας ως εκεί, μέχρι τη στιγμή που μια εικόνα θα περάσει μπροστά στα μάτια μας.
Οι αναμνήσεις είναι μυρωδιές, γεύσεις, χρώματα, ενέργεια. Ζουν μέσα μας και γύρω μας, σαν ζωντανοί οργανισμοί και τροφοδοτούνται από μας και μεγαλώνουν. Κάποιες τις επιζητείς με μεγάλη χαρά, κάποιες προσπαθείς να τις διαγράψεις πάση θυσία απ’ το μυαλό σου κι άλλες εμφανίζονται έντονες, ζωντανές μπροστά σου, προκαλώντας σου συναισθήματα που σε ξαφνιάζουν. Άραγε γιατί κάθε φορά που γυρνάς στα μέρη που έζησες τα παιδικά σου χρόνια, σε πιάνει μια απροσδιόριστη θλίψη; Γιατί κοντοστέκεσαι σα να ‘δες φάντασμα, ακόμα κι αν στα χείλη σου δημιουργείται ένα μικρό μειδίαμα κι ένας αναστεναγμός. Αναρωτήθηκες ποτέ, από πού προέρχεται αυτή η θλίψη και γιατί;
Φτάνεις μετά από καιρό στο πατρικό σου, κοντοστέκεσαι, μια εικόνα από το πουθενά πετάγεται μπροστά στα μάτια σου. Η αυλή που έπαιζες μικρός, ο κήπος που έκοβες λουλούδια για να δώσεις στη μαμά σου, θέλοντας να την κάνεις να χαμογελάσει. Το μπαλκόνι που έπαιζες μπουγέλο κάθε καλοκαίρι με τ’ αδέλφια σου. Το οικογενειακό τραπέζι, το τζάκι που άναβε τα κρύα βράδια και κουρνιάζατε όλοι γύρω, παίζοντας παιχνίδια. Θα περάσεις από το παλιό μπακάλικο που τώρα έχει γίνει σούπερ μάρκετ. Εκεί που χάλαγες όλο το χαρτζιλίκι σου στα παγωτά και η μαμά σου φώναζε. Ο παλιός φούρνος που έπαιρνες το γάλα σου πριν πας σχολείο, πιθανότατα είναι ακόμα εκεί.
Ύστερα φτάνεις στο σχολείο, το πρώτο σου σχολείο. Τα χρώματα άλλαξαν, μα τίποτε άλλο. Η μεγάλη σκάλα στην είσοδο, τα γήπεδα, η αίθουσα εικαστικών. Εκείνη η γωνία που καθόσουν στο διάλειμμα, όταν όλα πηγαίναν στραβά, για τον κακό βαθμό που έβαλε ο δάσκαλος, όταν έψαχνες τις λύσεις, μα μόνο το παιχνίδι σου τις έδινε. Όταν ένιωθες πως κανείς δε σε καταλαβαίνει. Όταν ένιωθες διαφορετικός και δεν τολμούσες να το πεις. Εκεί που τα γόνατά σου μάτωναν για έναν αγώνα μπάσκετ. Στιγμές που δε σε χωρούσε ο τόπος. Εκείνες που αποφάσισες να κάνεις κοπάνα που κατέληξε σε τραγωδία.
Θα χαμογελάσεις με ανακούφιση που πέρασαν όλα αυτά. Από την άλλη, μια θλίψη θα σε κατακλύσει· πόσο θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω για να τα πάρεις όλα πιο χαλαρά! Να πεις και κανένα «δε βαριέσαι μικρέ». «Το να είσαι διαφορετικός σε κάνει να ξεχωρίζεις, μη σκας, παίξε με την ψυχή σου, τα σημάδια στα γόνατά σου είναι παράσημα. Η ζωή δε γυρίζει πίσω. Θα τα θυμάσαι κάποτε όλα αυτά και θα γελάς!»
Σαν είμαστε μικροί, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τα καλύτερα που έρχονται, χωρίς να απολαμβάνουμε τα καλύτερα που μας συμβαίνουν. Τα μικρά μάς μοιάζουν μεγάλα, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει αργότερα εκεί έξω. Τα παραμύθια που μας διάβαζαν μικροί θα τα ζήσουμε όλα εκεί έξω, είτε με ευτυχισμένο τέλος, είτε όχι. Η ατάκα που άκουσες τόσες φορές από τους μεγαλύτερούς σου, τόσες που σε νευρίαζε: «Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, κάποτε θα το μετανιώσεις», τώρα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Δε χρειάζεται απαραίτητα να μετανιώσεις, ξέρεις όμως ότι τα δύσκολα τότε, είναι παιχνιδάκι σήμερα. Η απροσδιόριστη θλίψη ίσως να κάνει με το ότι δεν είχες τη γνώση, την εμπειρία να δεις τη ζωή αλλιώς. Ίσως πάλι θα έδινες τα πάντα να πήγαινες για λίγο ξανά εκεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, οι αναμνήσεις είναι πάντα εκεί να σου θυμίζουν πως πρέπει να ζεις την κάθε σου στιγμή κι ας φέρνουν πού και πού μια υγρασία στα μάτια. Κι εσύ, όντως τα κατάφερες!
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Έλενα Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
