Η πιο μεγάλη ήττα είναι να τελειώσει η φιλία που δεν περίμενες ποτέ

Έστω και μια φορά στη ζωή σου ένας φίλος σε έκανε να νιώσεις ότι είναι οικογένεια. Τον ξεχώρισες από όλους τους υπόλοιπους που φώναζες «φίλους». Του εκμυστηρεύτηκες  δικά σου πράγματα που οι άλλοι δεν ήξεραν- ή τουλάχιστον όχι με τόσες λεπτομέρειες. Έζησες μαζί του βραδιές που όποιος άλλος κι αν ήταν στη θέση του, δε θα ήταν το ίδιο.

Τα γέλια που κάνατε μαζί, οι πλάκες σας, σού έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό και κάθε που τις σκέφτεσαι γελάς το ίδιο. Αυτά που τολμήσατε μαζί με κανέναν δεν είχες τα κότσια να κάνεις. Όταν κάποιος μιλούσε για εκείνον εσύ έμπαινες μπροστά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Του είχες τυφλή εμπιστοσύνη. Μιλούσατε με τα μάτια. Σε όλα μέσα. Στα καλά και στα δύσκολα μαζί. Είναι λες και γεννηθήκατε για να συναντηθείτε. Οι συμβουλές του δεν ήταν ποτέ συμβουλές, ήταν λόγια αγάπης. Ακόμα κι όταν γινόταν αυστηρά. Μέχρι που, δεν ήταν πια.

Ήττα, ξεκάθαρη ήττα, ας είμαστε ειλικρινείς. Η ζωή δεν έχει μόνο νίκες. Πονάει ίσως περισσότερο κι από χωρισμό μια φιλία που τελειώνει με προδοσία του ενός. Χειρότερη κι από απιστία, σχεδόν αδιαχείριστη. Χάνεις ένα κομμάτι σου, χάνεις οικογένεια. Το κενό που νιώθεις, ασύλληπτο. Στην αρχή δεν τολμάς καν να το ξεστομίσεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν μπορεί, σκέφτεσαι, θα πάρεις τηλέφωνο. Μετά περιμένεις. Κανονικό ερωτικό παιχνίδι σαδισμού.

Για καιρό δε μιλιέσαι, ψάχνεις να βρεις τι έφτιαξε, ποιος έφταιξε, αν άξιζε τελικά να τελειώσει αυτή η φιλία. Ξέρεις πως δεν μπορείς εύκολα να συγχωρέσεις. Κι αυτό γιατί συγχωρούμε πιο δύσκολα αυτούς που για εμάς σήμαιναν πολλά. Κι όταν ανεβαίνει ένας άνθρωπος ψηλά στη ζωή και το μέσα σου και πέσει, χρειάζεται διπλή δύναμη για να επαναλάβεις τη διαδικασία. Το χειρότερο όμως είναι πως ακόμα κι όταν έρθει η συγχώρεση, δε θα υπάρχει πια εμπιστοσύνη. Από τη μια πλευρά γιατί πιάστηκε να εμπιστεύεται τυφλά άνθρωπο που τελικά δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων κι από την άλλη πλευρά λόγω φόβου ότι θα τιμωρείται διαρκώς για ένα λάθος που έκρινε ίσως άδικα όλη τη σχέση. Και τελικά, υπάρχει γυρισμός; Ίσως όχι.

Συνηθίζεις την απουσία. Πάντα θα σου έρχεται στο μυαλό αυτό το φιλαράκι και παραδόξως δε θα νιώθεις πια θυμό. Να είναι καλά θα λες, όπου κι αν είναι. Οι αναμνήσεις που δημιουργήσατε μαζί δε σβήνουν. Ίσως αλλάξει πόλη, το ίδιο και εσύ. Μπορεί πάλι να είστε δύο ξένοι μέσα στην ίδια πόλη. Τις ιστορίες σας θα τις λέτε τώρα στα νέα σας φιλαράκια, χωρίς να αφήνετε περιθώριο να ρωτήσουν κάτι παραπάνω. Ίσως να μην αποκαλέσετε ποτέ ξανά κάποιον με το ίδιο προσωνύμιο, θα συνεχίσετε όμως να έχετε φίλους, καλούς φίλους, που θα νοιάζεστε και θα σας νοιάζονται.

Η φιλία είναι σαν καθαρή βαθιά ανάσα. Είναι απαραίτητη, αναζωογονητική, συχνά όχι μία αλλά παραπάνω, όλες με ουσία. Κι αν τυχαία, στον δρόμο δεις το παλιό σου φιλαράκι, σκάσε ένα χαμόγελο, άλλωστε δε θα σου κοστίσει τίποτα απολύτως. Ίσως του το χρωστάς. Ίσως σου το ανταποδώσει κι έτσι για ένα κλάσμα του χρόνου, αναβιώσετε όλα όσα σας ένωσαν μια φορά. Κι ύστερα συνέχισε τον δρόμο σου, παίρνοντας άλλη μια βαθιά ανάσα.