Πού πάει τέλος πάντων αυτή η κοινωνία;

Πόσες και πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάποια πράγματα δε λειτουργούν όπως θα έπρεπε στην κοινωνία μας. Υπάρχουν φάσεις που νιώθεις μέλος της κι όμως αυτά που γίνονται δεν αντιπροσωπεύουν όσα πιστεύεις, δε σε εκφράζουν καν, σ’ απογοητεύουν καθημερινά. Ψάχνεις να βρεις τα θετικά κι απ’ το πρωί που θα ξυπνήσεις και θα ξεκινήσεις για δουλειά, δεν είναι λίγες οι φορές που βιώνεις μια άνευ λόγου ένταση.

Στον φούρνο βλέμματα στραβά με τον από πίσω στην ουρά να σε κοιτάει καχύποπτα σκεπτόμενος πως του πήρες τη σειρά, στον δρόμο κορναρίσματα και χειρονομίες, άνθρωποι που ‘χουν χάσει την υπομονή τους και ξεσπάνε στον άγνωστο. Και μετά στο γραφείο απαιτήσεις, ενίοτε χωρίς κατευθύνσεις, χωρίς κατανόηση, κάποιες φορές παράλογες κι άλλες υπερβολικές για ν’ ανταποκριθείς στον διαθέσιμο χρόνο. Μάλλον σε πέρασαν για ρομποτάκι, την ίδια ώρα που οι συνάδελφοι αντί να βάλουν ένα χεράκι να τα κάνετε παρέα να τελειώνετε πιο γρήγορα, κοιτάνε πώς θα τα καταφέρουν καλύτερα από σένα για να σε μειώσουν και ν’ αναδειχθούν, σε μια προσπάθεια να κάνουν έστω και για λίγο στην άκρη τις ανασφάλειές τους. Κι έπειτα γυρνάς στο σπίτι, πέφτεις κουρασμένος στον καναπέ, κι αντικρύζεις ένα άνθρωπο που όχι μόνο υποστηρικτικό δεν τον λες, αλλά υπάρχουν φορές που δεν αντιλαμβάνεται καν την παρουσία σου στον χώρο του, μιας κι είναι τόσο απασχολημένος με το να δίνει σημασία στον εαυτό του.

Και βγαίνεις μια βόλτα, να ξεφύγεις απ’ τη ρουτίνα σου, να κλέψεις λίγη απ’ τη χαρά των άλλων, γιατί λες -δεν μπορεί;- μια στραβή μέρα θα ‘ναι ή κάτι θα κάνεις εσύ λάθος και δε θα’ χεις ανακαλύψει ακόμα τη χρυσή τομή. Βλέπεις γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να εκφραστούν ελεύθερα, παιδικά ματάκια να δείχνουν τρομαγμένα -ίσως και καταπιεσμένα-, μιας και οι δικοί τους έμμεσα τους επιβάλλουν να υιοθετήσουν συγκεκριμένες στάσεις και συμπεριφορές για να μην αποκλίνουν απ’ το τέκνο που ονειρεύτηκαν. Οι καλές κουβέντες που θ’ ακούσεις μες τη μέρα είναι πια μετρημένες, όμως τι πάει τόσο λάθος;

Άραγε τι να γράφει σήμερα ένας έφηβος στο ημερολόγιό του; Να χαίρεται ή να λυπάται; Πνίγουμε τα συναισθήματά μας στα social και το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Μάθαμε να εκφράζουμε όσα νιώθουμε μέσα από οθόνες, να ενημερωνόμαστε μέσω του γραπτού λόγου από πηγές που δεν μπορούμε καν να αξιολογήσουμε την αξιοπιστία τους, να ερωτευόμαστε διαδικτυακά και να κατακρίνουμε ό,τι δεν ταιριάζει με την αισθητική μας.

Πιανόμαστε στα χέρια για μια θέση παρκινγκ, λες και πρόκειται να μας κλέψουν ολόκληρη περιουσία. Σύζυγος σκότωσε σύζυγο και ακόμα ψάχνουμε το πώς και το γιατί. Λες και έχει καμία σημασία το κίνητρο ή οι λεπτομέρειες μπροστά σε μια τέτοια πράξη. Δεν ήταν άτυχη στιγμή, άτυχος είσαι αν χάσεις το τρένο ή σου καεί το φαγητό. Ήταν δολοφονία και πρέπει επιτέλους όλοι μαζί σαν κοινωνία να κατακρίνουμε τέτοιες πράξεις και να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις συγκεκριμένες καταστάσεις ν’ αποτελούν πρότυπα προς αποφυγή.

Ζούμε σε μια κοινωνία που τα πρότυπά της δεν είναι και τα καλύτερα. Δίνουμε βάση στην εξωτερική μας εικόνα, χωρίς πολλές φορές να μας νοιάζει τι συμβαίνει στον εσωτερικό μας κόσμο. Οι ανασφάλειες μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα και βρίσκουμε χαρά σε καταστάσεις ψεύτικες, ενώ στην προσπάθειά μας να αρέσουμε σε άλλους, δεν αρέσουμε ούτε καν στον εαυτό μας.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να δώσουμε απλόχερα αγάπη και τόσο εύκολο να δημιουργήσουμε εντάσεις και παρεξηγήσεις;  Άραγε ο έφηβος εαυτός σου πόσο περήφανος θα ήταν και πόσο φοβισμένος; H ζωή συνεχίζεται κι έχει πολλές χαρές να μας δώσει, μα μη μου πεις πως δεν ανησυχείς, πως δε θα ‘θελες ν’ αλλάξεις τούτο τον κόσμο. Μπορούμε άραγε; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, μα αξίζει να προσπαθήσουμε. Σ’ αυτό τον κόσμο μεγαλώνουν παιδιά. Σ’ αυτό τον τόπο μεγαλώσαμε κι εμείς. Καθόλου απίθανο τώρα ν’ αναρωτιέσαι πώς σ’ αυτόν τον κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά σου.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!