Η λέξη δέσμευση από μόνη της, μπορεί να δημιουργεί ένα άγχος, έναν κόμπο στο λαιμό. Με τη δέσμευση μπορεί να έρθει και το αίσθημα του περιορισμού. Να νιώθεις πως χάνεις κάθε προνόμιο ελευθερίας, φίλους, δυνατότητες, ξενύχτια, ελευθερία κινήσεων, ύπνο πολλές φορές. Φοβάσαι πως δε θα είσαι ποτέ ξανά όπως πρώτα. Μήπως αυτό που τρέμεις όμως, είναι αυτό που πιστεύεις φαντασιακά πως θα γίνεις αφότου δεσμευτείς;
Ας μη λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό. Το κακό παράδειγμα ενός κοντινού μας ζευγαριού, μια μη υγιής στο παρελθόν σχέση, παράδειγμα προς αποφυγήν από τους ίδιους μας τους γονείς ίσως, μας τρόμαξαν και μας δημιούργησαν μια αίσθηση αποπνικτική και δυσάρεστη για τη σχέση. Κι αυτό είναι ίσως το πρώτο επίπεδο. Μήπως τελικά ο φόβος να αφεθεί κανείς είναι μεγαλύτερος από τον φόβο της δέσμευσης, εξ ορισμού; Ο φόβος να εκφραστεί, να υπάρξει ευάλωτος και χαμένος και λίγος κι όχι και τόσο τέλειος, να τσαλακωθεί αν χρειαστεί, να κλάψει, ακόμα και να νιώσει ευτυχισμένος όπως ποτέ άλλοτε, είναι αυτό που φοβίζει περισσότερο; Μέχρι να φτάσουμε στο τρίτο επίπεδο. Εκείνο της άγνοιας. Εκείνο που απλώς δεν ξέρουμε τι πάει να πει σχέση γιατί πολύ απλά πάντα την αποφεύγαμε.
Ο φόβος της δέσμευσης, σε πρώτο πάντα επίπεδο, έχει να κάνει ακόμα και με τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους γονείς μας. Η έντονη υπερπροστασία και παρεμβατικότητα, μπορεί να μας κάνουν να αποφεύγουμε έναν σύντροφο που θα νιώσουμε ότι απειλεί την ελευθερία μας και θα μας περιορίζει- όχι όμως με την παρεμβατικότητα που μπορεί να έχει κανείς ως γνώρισμα, μα απλώς με την ύπαρξή του δίπλα μας όταν αυτή παίρνει τη μορφή της δυάδας. Αντίθετα, αν έχουμε πάρει από τους γονείς μας ελάχιστη προσοχή και «συναισθηματική ζεστασιά», μαθαίνοντας έτσι να είμαστε συναισθηματικά πεινασμένοι αλλά και σε μόνιμη άμυνα, δεν οδηγούμαστε πάντα στην προσκόλληση, αλλά στην αποφυγή ενός συντρόφου που οι ίδιοι φοβόμαστε ότι ίσως προσκολληθεί πάνω μας καθώς δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.
Τρέχουμε, προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τις σκέψεις και τους φόβους μας, όχι από τη σχέση απαραίτητα. Μηχανικά σηκωνόμαστε το πρωί, μηχανικά πάμε στη δουλειά, μηχανικά συναναστρεφόμαστε τους ανθρώπους, μηχανικά γυρίζουμε στο σπίτι, τρώμε και κοιμόμαστε κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Οτιδήποτε απρόβλεπτο και ρευστό είναι αυτομάτως και ρίσκο. Ίσως μας βολεύει έτσι, ίσως και κάτι να μας λείπει, κάτι που δεν ξέρουμε πώς στο καλό να κουμαντάρουμε.
Ακόμη ένας λόγος που μας φοβίζει η δέσμευση είναι και προηγούμενες κακές εμπειρίες. Μάλιστα, πολύ συχνά, το να έχει κάποιος μέσα του μια σχέση που δεν πήγε καλά ή που του άφησε τραύμα, μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται καν, όντας συναισθηματικά μη διαθέσιμος, ακόμη κι αν δοκιμάσει μια επόμενη σχέση. Είπαμε, όμως, δεν είναι όλοι άνθρωποι το ίδιο, ούτε οι σχέσεις όλες ίδιες. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν κι εκείνοι που βγήκαν από μια μακροχρόνια σχέση, μια σχέση που διακόπηκε ενώ νόμιζαν πως δεν παίζει το σενάριο αυτό και που είχε γίνει κομμάτι τους. Μια σχέση ιδανική για τα δεδομένα τους, που όπως και να το κάνει κανείς είναι δύσκολο να μην έχεις επενδύσει. Πώς θα ξανά πιστέψεις, θα σκεφτείς κάποιον άλλον, θα σε αγγίξει άλλος κανείς; «Αν τελείωσε αυτό, όλα θα τελειώσουν».
Είναι υπαρκτός ο φόβος δέσμευσης κι ας χρησιμοποιείται ως καραμέλα για να γίνει η απόρριψη μη αμφισβητήσιμη καμιά φορά. Εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι είναι αυτό που δε σε αφήνει να ερωτευτείς, μα σκέψου να καταλάβαινες σε πρώτο πλάνο γιατί σου συμβαίνει. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όλα είναι επιλογές, αρκεί να είναι δικές μας, να τις διαλέγουμε.
Αν είσαι καλά ακριβώς έτσι, χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς δεσμεύσεις και πεσμένες άμυνες, με γεια σου με χαρά σου. Κοίτα μονάχα να είσαι ευτυχισμένος. Μην ταλαιπωρείς ούτε εσένα, ούτε όσους βρεθούν στο διάβα σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Έλενα Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
