Μόνο νιώθεις ή μόνο σκέφτεσαι· γίνονται και τα δύο ταυτόχρονα;

Πριν βιαστείς να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από αυτό που αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος τίτλος, γιατί ίσως δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα που βιώνεις αυτή τη στιγμή, κάτσε για λίγο και σκέψου. Αναλογίσου πόσες φορές έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να μένει σε καταστάσεις που έχουν φθαρεί με το πέρασμα του χρόνου και που δε θυμίζουν σε τίποτα τις ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος. Κι αυτό γιατί διατηρούσες την ελπίδα, τουλάχιστον επιφανειακά, ότι θα επανέλθουν στο τώρα σας. Ναι, επιφανειακά γιατί βαθιά μέσα σου γνώριζες πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο ήταν ουτοπικό, μη αναστρέψιμο.

Αντιλαμβανόσουν την άσχημη τροπή στην οποία είχατε επέλθει, αλλά βρισκόσουν σε μια μόνιμη άρνηση. Θες γιατί φοβόσουν αρκετά τη μοναξιά ώστε να την επιδιώξεις, θες γιατί είναι σκληρό να αποδεχτείς ότι κάποιοι άνθρωποι της ζωής σου είναι απλώς περαστικοί που αργά ή γρήγορα πλήττουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αυτό το ξέρεις καλύτερα μόνο εσύ. Και μέχρι σήμερα, σκεπτόμενος χρησιμοποιείς αυτά τα σενάρια ως ελαφρυντικά προς τον εαυτό σου και την υποτίμηση στην οποία τον εξέθεσες.

Μπορεί να σκέφτεσαι, διαβάζοντας μέχρι εδώ, ότι οι γύρω σου δεν μπορούν να κατανοήσουν το αδιέξοδο στο οποίο είχες βρεθεί και ότι είναι πολύ εύκολο να εκφράσουν τη γνώμη τους έχοντας τον ρόλο του θεατή. Το ίδιο πιθανότατα θα σκέφτεσαι και για μένα αυτή τη στιγμή, που θίγω αυτό το θέμα. Ίσως να έχεις δίκιο από τη μια, ο καθένας είναι ο μοναδικός πρωταγωνιστής στη ζωή του. Ο καθένας από εμάς βιώνει πολύ διαφορετικά την κάθε κατάσταση, άλλοτε πιο συναισθηματικά, άλλοτε πιο λογικά. Ό, τι μας χαρακτηρίζει περισσότερο ή ό, τι χρησιμοποιούμε σαν άμυνα.

Σε ευτυχισμένες και μη στιγμές, σε μεγάλους έρωτες, σε βάναυσους χωρισμούς οι πράξεις και συνάμα οι αντιδράσεις μας είναι δική μας υπόθεση. Από τη μια, οι αιώνια συναισθηματικοί, θέλοντας και μη, πήραν τον ρόλο του αδύναμου. Εκείνου που ένιωθε τα πάντα στο μέγιστο, που αντιδρούσε στα πάντα καθοδηγούμενος από το συναίσθημα των αναμνήσεων και της στιγμής. Από την άλλη, οι αιώνια λογικοί, εκείνοι που έρχονταν να μετριάσουν όλη αυτή την ένταση, ώστε να μπορούν να περηφανεύονται για τη δύναμη του να επιβάλλεσαι πάνω στα ίδια σου τα συναισθήματα. Κι όταν φτάσει το βράδυ, αποστασιοποιημένοι από όλους και από όλα, αφήνουν την ψυχή τους και ό, τι αυτή κρύβει μέσα της να ξεχυθούν με την ίδια ένταση των αδύναμων, ίσως και μεγαλύτερη! Αρκετά μαζοχιστικό, δε νομίζεις;

Εμείς οι ίδιοι, στο βωμό του φαίνεσθαι, γκρεμίζουμε όποια ευτυχία βρεθεί στον δρόμο μας. Οδηγούμαστε στη συναισθηματική αυτοκαταστροφή μας από φόβο. Γιατί αυτό κρύβεται λίγο-πολύ πίσω απ’όλα. Ο φόβος! Ο φόβος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς χωρίς όρια, ο φόβος να γκρεμίσεις τα τείχη προστασίας του εαυτού σου. Μετά δεν είναι να απορείς για την τροπή των σχέσεων. Είναι λες και η έκβασή τους έχει καταδικαστεί από την αρχή. Αφήνοντας εσένα έναν άπραγο παρατηρητή της ίδιας σου της ζωής, μιας και η όποια προσπάθεια κάνεις να αντιδράσεις, ενισχύει απλώς την ψυχρότητα του τέλους σας.

Φαντάσου πόσο θα σε εξέπληττε ο κόσμος γύρω σου, αν αντιλαμβανόσουν ότι αυτή η έλλειψη κατανόησης που έχεις στο μυαλό σου είναι στην πραγματικότητα μια μαζική ταύτιση. Ίσως τότε να εξαλειφόταν ο φόβος του να εκτεθείς. Ίσως τότε τα δύο στρατόπεδα, των λογικών και των συναισθηματικών, θα μπορούσαν να συνυπάρξουν χωρίς παράπλευρες απώλειες. Και εσύ δε θα είχες ολοκληρωθεί στο άτομο που είσαι σήμερα κουβαλώντας πλήθος απερίσκεπτων επιλογών και απογοητεύσεων, αλλά κουβαλώντας τις στιγμές που εσύ ο ίδιος επέλεξες να ζήσεις. Στιγμές που θα εισέπραττες την αγάπη που τόσο είχες ανάγκη. Με τους ανθρώπους, που δυστυχώς τότε δεν ήσουν σε θέση να αξιολογήσεις και να επιλέξεις, μη σκεπτόμενος όλα αυτά. Ίσως λοιπόν η μέρα που θα ξυπνήσεις με χαμόγελο δε θα αργήσει να έρθει. Σωστά;