Αναπολώντας την παιδική μου ηλικία, νοσταλγώ εκείνη την αθωότητα τη στιγμή που θέλαμε να μεγαλώσουμε. Το παιδικό μας μυαλό που αντιλαμβανόταν τον κόσμο με ένα δικό του τρόπο, καλοφτιαγμένο και ιδανικό, κάνοντάς μας να λαχταρούμε να ζήσουμε κάθε στιγμή. Αυτή η αθωότητα πάλευε με νύχια και με δόντια να μας προφυλάξει από την πραγματική όψη της ζωής. Πάλευε να μας αποκρύψει την αλήθεια, να παρατείνει όσο περισσότερο γινόταν την παραμονή μας στο όνειρο, ώστε να προλάβουμε να γευτούμε την ευτυχία στο έπακρο, χωρίς τις παρεμβολές που αναπόφευκτα θα έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Έπρεπε να την προφυλάξουμε, να την κρατήσουμε σφιχτά σαν να ‘ναι το πιο όμορφο παιχνίδι του κόσμου. Να νικήσουμε το φθόνο που επιδίωκε να μας τη στερήσει. Δε γνωρίζαμε, όμως, ότι η ζωή όλων είναι προδιαγεγραμμένη!
Δεν είναι, λοιπόν, άσχημο σαν γονιός να συμβάλεις ώστε να μετατραπούν τ’ αθώα συναισθήματά του σ’ έναν τρομακτικό δαίμονα που κυριεύει το μυαλό του; Γιατί έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ένα παιδικό ψυχικό τραύμα. Ως μια φωνή που κατοικεί μέσα σου και προσπαθεί να κατευθύνει όσα σκέφτεσαι και νιώθεις, αφήνοντας εσένα αδύναμο να της επιβληθείς και να την αποβάλλεις μια και καλή απ’ τη ζωή σου. Όμως, αν και η αθωότητα ενός παιδιού είναι ανίσχυρη μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, κρατάει τουλάχιστον ένα κρυφό χαρτί, ώστε να μετριάσει όσο μπορεί την ένταση αυτού του πόνου. Και αυτό το χαρτί δεν είναι άλλο από την άγνοια. Βλέπεις η ανωριμότητα που συνοδεύει το νεαρό της ηλικίας και η αδυναμία των παιδιών να αντιληφθούν τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων, λειτουργεί προστατευτικά στην ψυχολογία τους, ακόμη και αν αυτό είναι προσωρινό και επιφανειακό. Οποιοδήποτε περιστατικό και αν τα στιγμάτισε, με τον οποιονδήποτε τρόπο, φρόντισαν να κρυφτεί βαθιά μέσα τους. Παραμένει ανενεργό, χωρίς να εμφανίζει τις παρενέργειές του στα παιδιά έως ότου φτάσουν σε μια ηλικία που θα μπορέσουν να το αντιληφθούν. Να αντιληφθούν τα αίτια πίσω από τον αδικαιολόγητα κλειστό χαρακτήρα τους. Τότε η αθωότητα θα έχει πια νικηθεί.
Καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια. Και ας παλεύουμε διαρκώς να κουκουλώσουμε όλα όσα προσπαθούν να ξεπροβάλλουν και να επηρεάσουν τον ψυχισμό μας. Ως παιδιά μπορούσαμε να το αγνοήσουμε, καθώς δεν είχαμε την κρίση να αντιληφθούμε όλα όσα συνέβαιναν. Όσο όμως πέρναγαν τα χρόνια, όσο μεγαλώναμε, μεγάλωνε και αυτό μέσα μας. Και έχοντας συνηθίσει στην τακτική του να θάβουμε ό,τι μας προκαλούσε πόνο, συνεχίσαμε να λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μονάχα με μια μικρή, αλλά βασική διαφορά. Ως ενήλικες δεν είχαμε πια τη δικαιολογία της άγνοιας και της ελλιπούς κρίσης. Είχαμε πια αντιληφθεί τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων και είχαμε νιώσει στο έπακρο τι αντίκτυπο είχαν στην ψυχολογία μας. Όμως εδώ έμπαινε εμπόδιο η αδυναμία μας να το διαχειριστούμε. Όχι η αδυναμία της αθωότητας, αλλά η αδυναμία της επίγνωσης του πόνου. Ενός πόνου που κάθε άλλο παρά διαχειρίσιμος ήταν!
Όσα χρόνια κι αν παρατείνεις την αντιμετώπιση όσων σε πλήγωσαν και με όποιο προσωπείο και αν καταφέρεις να τα καλύψεις, αργά η γρήγορα θα καταφέρουν να υπερισχύσουν. Και μάλιστα όταν θα έρθει αυτή η στιγμή θα έχουν αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη από την αρχική, ακόμη μεγαλύτερη ανθεκτικότητα και ανοσία, επηρεάζοντας κάθε προσπάθειά σου να αναπτύξεις υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, μιας και οι πληγές σου στέκονται εμπόδιο στη μεταξύ σας συνύπαρξη. Το θέμα είναι αν είναι πια σε θέση να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι σε όσα σε πονάνε και να αντιληφθείς τι κρύβεται πίσω από τις μεταπτώσεις της ψυχολογίας σου. Ειδάλλως θα είσαι μια ζωή έρμαιο του βασανισμένου παιδιού μέσα σου. Και όποια προσπάθεια κάνεις να αναπτύξεις μια υγιή σχέση με τους ανθρώπους σου, θα μοιάζει καταδικασμένη εξαρχής. Και αυτό γιατί τα απωθημένα της ευτυχίας που στερήθηκες έχτισαν έναν χαρακτήρα που στέκεται εμπόδιο στην πραγματοποίησή τους.
Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι το να προσπερνάμε ό,τι μας έχει πληγώσει αποτελεί τη λύση όλων αυτών των προβλημάτων. Όμως, όπως έχεις διαπιστώσει, απλώς κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Έχεις υποχρέωση να σώσεις το παιδί μέσα σου. Αυτό που συνεχίζει να υπάρχει στις σκέψεις σου και τα όνειρα σου!
Συντάκτης: Μαρία Ζαφειρίου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
