Στρείδια εμείς, αλλά φταίνε οι άλλοι που δε μας καταλαβαίνουν

Πώς θα σου φαινόταν, αν αποκτούσες ως δια μαγείας το χάρισμα να διαβάζεις τις σκέψεις οποιουδήποτε επιθυμείς, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και με την παραμικρή λεπτομέρεια; Συναρπαστικό, έτσι; Ξέρω ακριβώς τι σκέφτεσαι θέτοντας στον εαυτό σου αυτό το ερώτημα και νομίζω ότι ο καθένας θα ταυτιζόταν μ’ αυτήν την σκέψη.

Κλείνεις τα μάτια και σε φαντάζεσαι κυρίαρχο του παιχνιδιού, ενός παιχνιδιού του οποίου τις κινήσεις θα μπορούσες να προσαρμόσεις μ’ όποιον τρόπο θέλεις. Θα ήσουν σε θέση να αποφύγεις πάμπολλους τσακωμούς, παρεξηγήσεις, υποκρισίες κι αμήχανες στιγμές, που μέχρι τώρα σ’ έχουν φέρει σε δύσκολη θέση και σου έχουν προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα. Θα ήσουν ένα βήμα μπροστά σ’ όλα όσα αυτή τη στιγμή φαντάζουν άλυτα στις διαπροσωπικές σχέσεις της ζωής σου, διαμορφώνοντάς τα σύμφωνα με το προσωπικό σου συμφέρον. Η επικοινωνία με τους γύρω σου δε θα ήταν μια περίπλοκη μαθηματική εξίσωση, αλλά μια απλή πρόσθεση μονοψήφιων αριθμών. Μια ζωή σχεδιασμένη στα μέτρα σου, στην οποία θα γνώριζες τα πάντα για τους πάντες, διατηρώντας όμως τη δική σου ταυτότητα μυστική κι απλησίαστη.

Ανοίγοντας, όμως, τα μάτια προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν υπάρχουν ούτε υπερδυνάμεις, ούτε μαγικά φίλτρα που θα εξαλείψουν οποιαδήποτε ατέλεια έχει η ζωή σου. Συνειδητοποιείς ότι αυτά μπορούν να υπάρξουν μόνο στους ήρωες των ταινιών που συνόδευαν τα παιδικά σου χρόνια.

Στον πραγματικό μας κόσμο η επικοινωνία είναι το άλφα και το ωμέγα σε οποιαδήποτε σχέση κι αν αναπτύξεις. Και δεν αναφέρομαι σ’ εκείνη την κλισέ απάντηση που ακούς από μερικούς όταν ερωτηθούν τι είναι αυτό που τους ελκύει στο αντίθετο φύλο. Αναφέρομαι, όμως, στην επικοινωνία ως απαραίτητο μέσο μετάδοσης και κατανόησης του ποιοι ακριβώς είμαστε και τι ακριβώς σκεφτόμαστε. Κλείσε, λοιπόν, πάλι τα μάτια κι ας κάνουμε μαζί μια αναδρομή. Θυμάσαι τότε που γκρίνιαξες στον σύντροφό σου επειδή δεν έδρασε σε κάποιες καταστάσεις με τον τρόπο που εσύ επιθυμούσες; Ή τότε που απογοητεύτηκες, επειδή κάποιος τρίτος άσκησε λανθασμένη κριτική προς το πρόσωπό σου; Ή ακόμα και τότε που ένιωθες υπερβολικά μόνος κι έριχνες ευθύνες στους πάντες και τα πάντα για έλλειψη κατανόησης; Οποιαδήποτε απ’ αυτές τις στιγμές κι αν σκεφτείς, σε όλες θεωρούσες βαθιά μέσα σου ότι όλο το δίκιο ανήκει σε σένα, ενώ όλο το μερίδιο ευθύνης ανήκει στους άλλους. Μονολογούσες ώρες ατέλειωτες, ένιωθες ο πιο αδικημένος άνθρωπος, κάτι το οποίο φρόντιζες να κάνεις αισθητό ξεσπώντας στο άτομο που θεωρούσες ότι σε αδίκησε.

Έχεις αναρωτηθεί γιατί όλες αυτές οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά σαν ένας φαύλος κύκλος; Ίσως να θεωρείς -σύμφωνα με τον δικό σου τρόπο σκέψης- ότι είναι κάτι που θα συμβαίνει όπως και να ‘χει, οπότε πρέπει να συμβιβαστείς μ’ αυτό. Όμως, στην πραγματικότητα έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ίσως και μεγαλύτερο από αυτούς τους οποίους επιφανειακά κατηγορούμε. Ο εκάστοτε σύντροφός σου, με τον οποίο ήρθες σε σύγκρουση, επειδή δεν προνόησε για κάτι ή επειδή δεν έδρασε με τον τρόπο που εσύ ανέμενες, θα ήταν σε θέση να κατανοήσει και τη δική σου πλευρά αν μιλούσες ανοιχτά για το τι ακριβώς σκέφτεσαι και θέλεις, αντί να σωπαίνεις. Όταν άκουσες από κάποιον τρίτο μια λανθασμένη κριτική για τον χαρακτήρα σου, γιατί κατευθείαν σε πήρε από κάτω και δε σκέφτηκες τα αίτια που κρύβονται πίσω από αυτό; Γιατί κλεινόσουν στον εαυτό σου κι ήσουν διστακτικός ως προς το να εκφράσεις ποιος πραγματικά είσαι κάθε φορά που σου δινόταν η ευκαιρία να το κάνεις;

Φίλτραρες τα λεγόμενα σου με τον φόβο μη σχολιαστείς, αλλά αυτός ακριβώς ο περιορισμός έκανε πράξη αυτό που τόσο ήθελες ν’ αποφύγεις. Κι ακόμη, όταν βίωνες δύσκολες περιόδους στις οποίες η ψυχολογία σου είχε πιάσει πάτο, γιατί επέλεγες τη μοναξιά ως στήριγμά σου, ερμηνεύοντάς την ως τη μοναδική σου διέξοδο; Γιατί όταν επιβαλλόταν ν’ ανοιχτείς, να βγάλεις από μέσα σου όσα σε έπνιγαν, αποκρινόσουν μονάχα ένα χιλιοειπωμένο «είμαι καλά», το οποίο δεν έδινε πολλά περιθώρια στήριξης σ’ όποιον το άκουγε. Γιατί προσπαθείς να χειραγωγήσεις όλα όσα σε διαμορφώνουν σαν άνθρωπο. Τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα σου, τις απόψεις σου. Τα πάντα!

Σίγουρα είναι προσωπική επιλογή και δικαίωμά σου. Όμως, άπαξ κι επιλέξεις να βάλεις αυτό το τοίχος ανάμεσα σε σένα και τους γύρω σου, χάνεις αυτομάτως το δικαίωμα και να έχεις κάποια απαίτηση κατανόησης από πλευράς τους και να απογοητεύεσαι όταν δε θα σε καταλαβαίνουν. Πλεονασμός να τα θέλουμε όλα ευνοϊκά προς εμάς, δε νομίζεις;

Ακόμη κι οι αγαπημένοι σου πρωταγωνιστές, όταν έφταναν σε αντίστοιχο αδιέξοδο αντιλαμβάνονταν ότι κανένας δε μένει αιώνια πλάι σου αν δεν καταφέρει να σε πείσει να γκρεμίσεις το τοίχος που σε περιβάλλει. Συνειδητοποιούσαν ότι οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται απόλυτη ειλικρίνεια για να μπορέσουν να χτίσουν γερές βάσεις στο πέρασμα του χρόνου. Διεκδικούσαν, βγάζοντας ό, τι έχουν και δεν έχουν από τα εσώψυχά τους, τον έρωτα της ζωής τους. Επαναπροσδιόριζαν φιλίες, εκφράζοντας με πλήρη ειλικρίνεια όλα όσα απέκρυπταν ο ένας από τον άλλον και ξεδιαλύνοντας όλα όσα τους είχαν κάνει να ψυχρανθούν. Έρχονταν κοντά οικογένειες που η ελλιπής και μη ουσιαστική επικοινωνία τους είχε κάνει να αποστασιοποιηθούν.  Κι από την αντίπερα όχθη, χάνονταν μια για πάντα άνθρωποι που επέλεγαν να κρύψουν μέσα τους όλα όσα ένιωθαν από φόβο μην εκτεθούν, μην πληγωθούν, μη φανούν συναισθηματικά αδύναμοι. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτές οι επιλογές τους λειτουργούν απωθητικά απέναντι σ’ όποιον επεδίωκε να έρθει κοντά τους. Σε κάτι τέτοια εμπόδια είναι αναγκαία η μαγεία της επικοινωνίας, η οποία πίστεψέ με είναι πολύ πιο ισχυρή από οποιαδήποτε υπερφυσική δύναμη. Αρκεί να βρεις τη θέληση να τη χρησιμοποιήσεις προς όφελος δικό σου και των ανθρώπων της ζωής σου!