Συναισθηματισμοί κι αγάπες κομμένα αν θέλεις να επιβιώσεις

Ήρθε πάλι μια από εκείνες τις ημέρες του αναστοχασμού. Εκείνες τις μέρες που επαναφέρεις στη μνήμη σου στιγμές από τη μέχρι τώρα ζωή σου, αντλώντας συμπεράσματα και συνάμα μαθήματα από αυτές. Έχοντας το προνόμιο της μοναχικότητας, αφήνεις τις σκέψεις σου να σε ταξιδέψουν και να σε κάνουν να αναβιώσεις συναισθήματα, τα οποία μόνο σε τέτοιες στιγμές βρίσκουν την ευκαιρία να ξεπροβάλλουν. Είσαι σε θέση πια να αξιολογήσεις όλες τις σωστές και τις λάθος επιλογές σου, κρίνοντάς σε με ιδιαίτερη αυστηρότητα και δηλώνοντας με έντονη σιγουριά ότι δε θα επαναλάβεις παρελθοντικές επιλογές από εδώ και στο εξής. Αυτές οι ιδιαίτερες στιγμές με εσένα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα σου, αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσεις να πάρεις δύναμη και να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα που συνεχώς σε εκπλήσσει. Χωρίς περιορισμούς στην ευαισθησία που αρμόζει σε κάτι τέτοιο, χωρίς τον φόβο της σκληρής κριτικής του έξω κόσμου. Μόνο εσύ και ο εαυτός σου.

Ψαχουλεύεις ανάμεσα στις θολές αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων. Όταν ακόμη βρισκόσουν στη διαδικασία ανακάλυψης του κόσμου που σε περιβάλλει και των χαρακτηριστικών που σε διαμορφώνουν. Όταν ακόμη φερόσουν απερίσκεπτα και παρορμητικά στις διάφορες καταστάσεις που βίωνες και για να επιδιώξεις τους στόχους σου, γιατί αυτό άρμοζε στο νεαρό της ηλικίας σου, όπως σίγουρα θα θυμάσαι να λένε για να σε δικαιολογήσουν. Ακόμα και αυτή η προσπάθεια δικαιολόγησης, υποδήλωνε ότι ο παρορμητισμός ερμηνευόταν ως ένα είδος αδυναμίας, ένα χαρακτηριστικό που αντικρουόταν στις αποδεκτές και συνήθεις για τους περισσότερους συμπεριφορές.

Με το πέρασμα των χρόνων, προσπαθούσαν να σε κάνουν να υιοθετήσεις και να εφαρμόζεις τον έλεγχο και τον περιορισμό πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό, ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση. Η έκφραση συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών, άρχισε να τοποθετείται σε κουτάκια, τα οποία έπρεπε να μάθεις πότε και πώς να τα χρησιμοποιείς. Δίχως να έχεις τα ίδια ελαφρυντικά, δίχως την ίδια κατανόηση, μιας και υπήρχε η αντίληψη ότι θα «φτιάξεις» μεγαλώνοντας. Και εσύ, φοβούμενος την απόρριψη, θέλοντας να αποκλίσεις οποιαδήποτε αποδοκιμασία μπορεί να εισέπραττες, αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με το μοτίβο που διατηρούν οι περισσότεροι γύρω σου. Αυτό που και σε εκείνους μετέδωσαν ως σωστό.

Φτάνει η πολυπόθητη ενηλικίωση. Αυτό που επίσης ακούς από τα παιδικά σου χρόνια να χαρακτηρίζουν ως κομβικό σημείο. Ένα σημείο, το οποίο και εσύ ο ίδιος επιθυμούσες με μανία να φτάσεις, μη γνωρίζοντας τις ρίζες αυτής της ανυπομονησίας. Ή καλύτερα ερμηνεύοντάς το σύμφωνα με τα δικά σου προσωπικά θέλω. Αυτά που πήγαζαν από συναισθήματα και σκέψεις που καταπίεζες τόσα χρόνια και που σύμφωνα με το αθώο σου μυαλό θα ήσουν πια ελεύθερος να εξωτερικεύσεις. Ίσως αυτή να ήταν η μόνη στιγμή που το δίκιο θα δοθεί στους γύρω σου, μιας και εκείνοι είχαν βιώσει την αληθινή πραγματικότητα αυτής της μεταβατικής περιόδου. Η δική σου επικείμενη ελευθερία ήταν στην πραγματικότητα η φυλακή μιας ολόκληρης ζωής. Αλλιώς γιατί να προσπαθούν μετά μανίας να σε σκληραγωγήσουν συναισθηματικά όλα αυτά τα χρόνια; Γνώριζαν, κατά βάθος, πόσο λάθος ήταν όμως έπρεπε να σε προετοιμάσουν. Να σε προφυλάξουν από τη σκληρή πραγματικότητα, έτσι ώστε να μάθεις στην πορεία να προφυλάσσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.

Και να που τώρα επανερχόμαστε στο αρχικό μοτίβο του αναστοχασμού. Εδώ, που και εσύ ο ίδιος έχεις αντιληφθεί την ψυχρή πραγματικότητα. Εδώ, που έχεις πια προσγειωθεί απότομα από τον ιδανικό και ουτοπικό, όπως διαπίστωσες, για σένα κόσμο. Έπρεπε να συμβιβαστείς εξάλλου, δε σου δόθηκε άλλη επιλογή. Μετριάζοντας την πληθώρα των συναισθημάτων που σου προκαλούν οι καταστάσεις και οι άνθρωποι της ζωής σου, έχεις γίνει ένα ακόμη πιστό αντίγραφο του σημερινού κόσμου. Αυτό όμως το έκανες περισσότερο για σένα και λιγότερο για τους άλλους. Για να επιβιώσεις! Αρκετά παρηγορητικό, δε νομίζεις; Και ξέρεις γιατί; Γιατί έχεις καταφέρει να τους ξεγελάσεις όλους, νομίζοντας ότι έχουν πετύχει τον σκοπό τους.

Όμως, εσύ προβάλλεις καθημερινά μια καλά σκηνοθετημένη έκδοση αυτού που επιθυμούσαν. Και η τρανή απόδειξη του αντιθέτου είναι ακριβώς αυτή. Εσύ να κάθεσαι με τις ώρες και να νιώθεις με τη μέγιστη ένταση όσα οι γύρω σου πάλευαν να σου μετριάσουν. Ναι, τώρα μπορείς να νιώσεις την ικανοποίηση της νίκης αυτής. Ακόμη κι αν αυτή η νίκη ξεπροβάλλει τις βραδινές ώρες, κρυφά από όλους. Κατάφερες να σε κρατήσεις αναλλοίωτο.