Πάθος όπως ναρκωτικό. Κι οι εραστές ορκισμένοι «χρήστες» που αρνούνται πεισματικά την απεξάρτηση. Ζουν γι’ αυτές τις στιγμές ισχυρής, ηδονικής δόνησης. Το πάθος τους τρέφει και ταυτόχρονα ύπουλα, χαιρέκακα, σαδιστικά τους καταστρέφει. Αλλά η απόλαυση κι αυτή η προσωρινή πληρότητα που τους χαρίζει, κάνει την επερχόμενη κατάρρευση να φαντάζει ανούσια κι ανεπαίσθητη, γιατί η δόνηση εξακολουθεί να τους κυριεύει, ακόμα κι όταν ο πάταγος της πτώσης καλύπτει όλους τους άλλους ήχους.
Στο κυνήγι της επόμενης –κάθε φορά– δόσης, η λογική κι η αυτοκυριαρχία δίνουν ολοκληρωτικά τη θέση τους στη μανία και τη λύσσα. Μέχρι τα κορμιά και οι ψυχές να γίνουν ξανά ένα. Μικρές κάθε φορά σταγόνες ευτυχίας που –σαν ενέσεις αδρεναλίνης– χαρίζουν ξανά δύναμη, όρεξη, ενθουσιασμό.
Οι δόσεις είναι αυτές ακριβώς που κάνουν το πάθος τόσο εξαρτησιογόνο. Δεν απομυθοποιείται ποτέ, ακριβώς επειδή δε βιώνεται σ’ όλη του την έκταση. Θες κάθε φορά να ρουφήξεις όσο παραπάνω γίνεται, γιατί είναι με το σταγονόμετρο. Αυτές οι ψιχάλες ευτυχίας, όμως, εξατμίζονται με την ίδια ταχύτητα που τόσο αναπάντεχα σε δρόσισαν.
Και μετά; Όταν η επίδραση τελειώσει; Μετά τι;
Απότομη, επώδυνη, βροντερή προσγείωση. Βασανίζεσαι, χτυπιέσαι, πονάς! Θες κι άλλο, σαν μικρό, κακομαθημένο παιδί που κλαίει γοερά όταν του παίρνουν το αγαπημένο του παιχνίδι και το βάζουν νωρίς για ύπνο.
Το αντέχεις; Κι αν τώρα απαντάς σχεδόν με απόλυτη σιγουριά «ναι», σκέψου «για πόσο»;
Γιατί να μένεις και να επιμένεις σε τέτοιες σχέσεις δόσεων; Που στην τελική σου παίρνουν παραπάνω απ’ όσα σου δίνουν: ψυχή, χρόνο, μυαλό, ευκαιρίες. Έχουν τίμημα πολύ βαρύ κι επίπονο για το «λίγο» που σου προσφέρουν.
Όχι λοιπόν, δε θες άλλες δόσεις. Δε θες άλλα νοίκια εφήμερου χαμόγελου και ηδονής ούτε ψευδαισθήσεις ευτυχίας. Εκεί έξω βρίσκεται η πραγματική ζωή. Οι πραγματικές ευκαιρίες που σου σφυρίζουν και σου κλείνουν πονηρά το μάτι σε κάθε γωνιά. Κι εσύ επιδεικτικά και πεισματάρικα κλείνεις μάτια κι αυτιά κι απλά προσπερνάς. Κι επιμένεις να ζεις με παραισθησιογόνα. Να χαραμίζεσαι και ν’ αναλώνεσαι σε παιχνίδια μυαλού, σε καταστάσεις που νομοτελειακά έχουν ημερομηνία λήξης. Γιατί πάντα, είναι νόμος, τέτοιες καταστάσεις χαρακτηρίζονται από διαφορά φάσης. Αν ήταν, όντως, κάτι τόσο δυνατό δε θα υπήρχαν δόσεις αλλά αφθονία.
Όλα ή τίποτα. Πάντα ή ποτέ. Στον έρωτα οι όροι είναι πάντα ακραίοι, γιατί δεν είναι παιδί της λογικής. Μάθε, λοιπόν, να ζητάς το απόλυτο, με όποιο κόστος. Το μέτριο να σου γίνει άγνωστη λέξη.
Βγες έξω κι αναζήτησε το πάθος. Το αληθινό, όχι αυτό με το δοσομετρητή, όχι άλλες κόπιες κι απομιμήσεις του. Βρες το, πιάσε το γερά και σύρε το στο φως για να φανερωθεί ολόκληρο. Ζήσε το σε όλη την έκταση και την έντασή του, χόρτασέ το. Κυρίευσέ το εσύ και παίξε με τους δικούς σου όρους. Κάντο να σ’ αναζητά εκείνο.
Μάθε πως αν θες κάτι με πολύ πάθος, τελικά το δημιουργείς. Ακόμα κι αν πρόκειται για το ίδιο το πάθος. Η ζωή είναι γενναιόδωρη με τους τολμηρούς, μ’ αυτούς που ρισκάρουν και δε φοβούνται να παλέψουν γι’ αυτό που αξίζουν, μ’ αυτούς που δε συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο από το ιδανικό. Όχι με τους δειλούς που ζουν με δεκανίκια και αρκούνται στο λίγο, ενώ μπορούν να έχουν το άπειρο.
Τόλμα και θα σου δοθεί ο ωκεανός, όχι οι σταγόνες!
Συντάκτης: Ιωάννα Νικόλ Πέτρου
