Μαλβίνα Κάραλη ή απλά Μαλβίνα (γιατί οι συστάσεις γι’ αυτήν τη γυναίκα είναι περιττές): συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος, τηλεπαρουσιάστρια. Μια από τις εμβληματικότερες γυναικείες μορφές της Ελλάδας που λατρεύτηκε γιατί ποτέ δε φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά ως ωμά –ή και χυδαία για κάποιους– για όλα. Αγάπησε κι αγαπήθηκε με πάθος, έζησε στα όρια κι έφυγε πολύ νωρίς, αλλά είχε προλάβει να ρουφήξει τη ζωή όπως μόνο εκείνη ήξερε.
Οι έρωτες κι οι άνδρες ήταν τα αγαπημένα της θέματα κι οι φράσεις-ατάκες της γι’ αυτά που μας άφησε κληρονομιά μένουν πάντα επίκαιρες γιατί αγκαλιάζουν τις πιο αληθινές κι απόκρυφες πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων.
Μία από τις αμέτρητες φράσεις της που ξεχωρίζει και που όλοι έχουμε ψιθυρίσει στον εαυτό μας ή ιδανικά καταφέραμε να τη φωνάξουμε και να τη μετατρέψουμε σε βίωμα είναι κι αυτή: «Kι ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει, έστω μια φορά στη ζωή του, μια ιστορία της προκοπής».
Ναι, ο καθένας από εμάς έχει ανάγκη από μια τέτοια ιστορία. Αλλά τέτοιες ιστορίες θέλουν τόλμη και θάρρος. Ο έρωτας δεν αντέχει τη σκιά του φόβου. Η καρδιά είναι φτιαγμένη για να ραγίζει. Πρέπει να πειστούμε ότι η ζωή μας αξίζει να ζήσει έστω έναν μεγάλο, δυνατό, ίσως κι αφάνταστα οδυνηρό ή και καταστροφικό έρωτα. Δε λένε πως αξίζει να ζεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει; Ναι, λοιπόν, αξίζει να ζεις για ένα μεγάλο πάρτι, για μια ανείπωτη χαρά κι ας έρχεται λυπημένο τέλος.
Γιατί είναι μαγεία να βγαίνεις στην καταιγίδα, να μουσκεύεις, να στάζεις κι όμως να χορεύεις και να τραγουδάς σαν να μην υπάρχει αύριο. Κι ας σε βρει αυτό το αύριο με 40 πυρετό στο κρεβάτι.
Αξίζει να ζεις για ν’ αγαπάς, να δίνεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου κι ας το μετανιώσεις. Για να πονάνε τα χείλη από τα παθιασμένα φιλιά και το κορμί από τις σφιχτές αγκαλιές.
Η ζωή είναι για να τη ζεις. Αληθινά. Δε μετριέται στις ώρες, στους μήνες και στα χρόνια που πέρασαν αλλά στις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα και που ευχόμασταν να μπορούσαμε να παγώσουμε το χρόνο γιατί τον έκαναν να κυλάει γρηγορότερα από ποτέ. Δεν πρέπει να είναι ευθεία γραμμή η ζωή αλλά καρδιογράφημα. Κι η καρδιά δεν είναι διακοσμητική μα για να νιώθεις ότι κάπου μέσα σου υπάρχει ζωή, όταν με τους δυνατούς χτύπους που της χαρίζει ο έρωτας, ο πόθος, το πάθος, τραντάζει όλο σου το κορμί.
Θέλεις μια «ιστορία της προκοπής», λοιπόν, για να θυμάσαι ότι έχεις λόγο ύπαρξης (όχι απλά με τη φυσική έννοια αλλά με την ουσιαστική).
Ακόμα και μέσα στη σχέση, όταν όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον ομαλό πλέον και ήρεμο δρόμο τους, ποτέ δεν είναι αργά για να της χαρίσεις μια τέτοια ιστορία. Για να έχει λόγο να συνεχιστεί.
Αν σου δοθεί η ευκαιρία ζήσε την αυτή την ιστορία. Δε χρειάζονται ταμπέλες «σχέση, γάμος» και τέτοια. Απλά αφήσου. Ακόμα κι αν δεν έχει happy end. Κάνε ταξίδι στ’ όνειρο κι ας ξυπνήσεις γιατί το ταξίδι θα το θυμάσαι πάντα παρόλο που τελικά γύρισες στη βαρετή, σίγουρη και μονότονη αφετηρία σου, στη μονάδα. Τ’ όνειρο θα αρκεί για να σου φτιάξει την υπόλοιπη μέρα. Σκέψου λοιπόν το αντίστοιχο και με τη ζωή. Μια τέτοια ιστορία θα ‘χει τη δύναμη να τραβήξει χαρακιά στην ψυχή σου και να αλλάξει όλες σου τις συντεταγμένες.
Θα’ σαι περήφανος που την έζησες και την έγραψες στο βιογραφικό σου με τα πιο έντονα και χρωματιστά γράμματα. Για να σου θυμίζει ότι η ζωή μπορεί να είναι ένας μεγάλος δρόμος αλλά αν στην τελική δεν πετάξεις και λίγο στα σύννεφα, δεν περνάει.
Συντάκτης: Ιωάννα Νικόλ Πέτρου
