«Κοίτα να σοβαρευτείς επιτέλους κι άσε τις ιστορίες για αγρίους και τα περίεργα. Κάνε κάτι φυσιολογικό στη ζωή σου και προσπάθησε να γίνεις λίγο νορμάλ. Αυτό φταίει που δε στεριώνεις πουθενά. Κυνηγάς τα τρελά, τα φευγάτα, τα ιδιαίτερα. Και σου αρέσει κιόλας, σε εξιτάρει. Και πέφτεις από το ένα λάθος στο άλλο, τρως αλλεπάλληλα χαστούκια, πέφτεις, γκρεμίζεσαι, ξανασηκώνεσαι κι αυτό το κεφάλι δε βάζει μυαλό ποτέ.
Δηλαδή πώς την έχεις δει; Τι είσαι εσύ δηλαδή και δεν τα μπορείς αυτά; Η ιδιαίτερη περίπτωση; H ιδιάζουσα προσωπικότητα; Άσε μας κουκλίτσα μου. Ξεκαβάλα λιγάκι και πάρ’ το πάλι από την αρχή γιατί δεν τα ‘χεις καταλάβει καλά τα πράγματα. Όλα είναι στο μυαλό!»
Ουφ! Τελείωσες εντάξει; Αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι μου ώρες ώρες γίνεται πολύ ενοχλητική, ανυπόφορη θα έλεγα. Με ζάλισε. Και δε βρίσκω και το κουμπάκι της σίγασης να μην την ακούω άλλο πια, όταν παραληρεί και μου το παίζει φωστήρας. Είναι η ηχώ των γονιών μου, του περίγυρου, γενικά των δήθεν σοφών, ισορροπημένων, κατασταλαγμένων, αλάνθαστων ανθρώπων της ζωής μου που πάντα κάτι έχουν να πουν.
«Νορμάλ»: Κοίτα να δεις που αυτή η λέξη μου φέρνει φοβερή βαρεμάρα μέχρι και υπνηλία. Την έχω συνδυάσει με κάτι τόσο αδιάφορο, όσο το r στη λέξη Marlboro. Μου φαίνεται τόσο ξενέρωτη όπως ο ντεκαφεϊνέ καφές, όπως το ζαμπόν χωρίς λιπαρά.
Όχι δεν είμαι εγώ η εξαίρεση, η μύγα μες στο γάλα των νορμάλ και φυσιολογικών συνανθρώπων μου που ψάχνω το ιδιαίτερο, το ιντριγκαδόρικο, το διαφορετικό αν θες. Αυτό που δεν είναι πασέ και χιλιοφορεμένο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει το νορμάλ να είναι μέσα σε κουτάκι στο λεξικό με άνω και κάτω τελεία δίπλα του, με συγκεκριμένο ορισμό και σημασιολογία. Γιατί δηλαδή να ορίζεται, αφού είναι εντελώς υποκειμενικό για τον καθένα; Ναι, αν έχει την έννοια του πεζού και του προβλέψιμου σίγουρα μας κάνει να το απορρίπτουμε. Λογικό δεν είναι;
O Sigmund Freud 100 χρόνια πριν έλεγε: «Μ’αρέσουν οι περιθωριακοί άνθρωποι. Μ’αρέσουν οι τρελοί, οι ψυχολογικά ασταθείς, οι καλλιτέχνες. Μ’αρέσουν οι άνθρωποι που αμφιταλαντεύονται μονίμως μεταξύ σοβαρού και τρέλας. Οι απρόβλεπτοι και οι σημαδεμένοι. Θέλω τη ζωή μου γεμάτη απ’αυτούς τους ανθρώπους, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι το άλλο μου εγώ».
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ιωάννα Νικόλ Πέτρου
