Τα πρώτα σχέδια στρατηγικής τα κάναμε στην παιδική ηλικία. Τότε είχαμε πολλούς συνεργούς και ήμασταν ομάδα. Ένας για κάθε πόστο, ένας για κάθε γκάφα. Δε σκεφτόμασταν πώς θα το κάνουμε, σκεφτόμασταν μόνο τον τρόπο που θα χαρούμε και θα γελάσουμε. Ακόμη κι αν όταν γυρνούσαμε σπίτι μάς περίμενε τιμωρία, η χαρά που είχαμε πάρει αρκούσε για 10 από δαύτες. Παρακάτω θα βρεις και θα θυμηθείς κάποια σχέδια και τις 10 πιο συχνές γκάφες που μπορεί κι εσύ να σκάρωνες όταν ήσουν μικρός με τους φίλους σου.
1. Τρύπωνες σε κήπους αρπάζοντας μανταρίνια ή κορόμηλα
Ήταν πάντοτε τόσα πολλά σε εκείνο το δέντρο που μας έκανε εντύπωση το ότι είναι δωρεάν και μπορούσαμε να τα αποκτήσουμε, ακόμη κι αν ξέραμε πως δε μας ανήκουν. Κι ας γνωρίζαμε πως μας περίμενε κατσάδα αν μας έπιαναν, εμείς αθόρυβα και με σχέδιο στρατηγικής 9 ετών, γεμίζαμε τις μπλούζες μας αντί για σακούλες. Ο ένας από τους δυο-τρεις της παρέας κρατούσε τσίλιες, ο άλλος βοηθούσε στο σκαρφάλωμα και ο τελευταίος γέμιζε το σακουλάκι. Αν και καταφέρναμε να φέρουμε εις πέρας με επιτυχία το σχέδιο και στην αρχή νομίζαμε πως κανένας δε θα μας δει ή θα μας καταλάβει, τελικά όλοι γνώριζαν ότι οι ένοχοι ήμασταν εμείς.
2. Χτυπούσες κουδούνια σπιτιών
Είναι γνωστή η απόλαυση του παιδιού να νευριάζει τον γείτονα ή ακόμη και την ίδια του τη μητέρα χτυπώντας τα κουδούνια ασταμάτητα. Όταν λοιπόν απαντούσαν φωνάζοντας «ποιος είναι;» εμείς είχαμε ήδη κρυφτεί πίσω από τα αυτοκίνητα και γελούσαμε πιάνοντας τη μύτη μας μην τυχόν και μας ακούσει κανείς. Εκείνη πρέπει να ήταν και η πρώτη φορά που κάναμε μαραθώνιο σε παιδική ηλικία. Η ταχύτητα, η αδρεναλίνη και η χαρά μας μπορούσαν άνετα να μας δώσουν την πρωτιά.
3. Πετούσες αβγά σε αυτοκίνητα
Παιδικοί βανδαλισμοί, δίχως ίχνος κακίας και πονηριάς, μόνο και μόνο επειδή έτυχε το ψυγείο να έχει πολλά αβγά και επειδή εμείς είχαμε βαρεθεί να τρώμε αγγλικό πρωινό (αβγά με λουκάνικα). Είπαμε να τ’ αξιοποιήσομε κάπως μα δε μας πέρασε απ’ τον νου να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Αντ’ αυτού σαν βγήκαμε στην αυλή, το μαύρο αυτοκίνητο του γείτονα έμοιαζε τόσο με τηγάνι που είπαμε να τα ρίξουμε εκεί. Σκεφτήκαμε πως μες τη ζέστη, με θερμοκρασία 40 βαθμούς, θα ψηθούν καλύτερα. Τελικά εμάς έψησε η μάνα και ο γείτονας αφού καταλήξαμε να καθαρίζουμε τα αβγά απ’ το αυτοκίνητο ντάλα μεσημέρι.
4. Κλήσεις με απόκρυψη
Το πρώτο καρτοκινητό έφθασε στα χέρια μας. Το παιδικό FBI μάς είχε ήδη ενημερώσει πως μπορούμε με μαγικό τρόπο να αποκρύψουμε τον αριθμό του πατέρα μας και να μη μάθει ποτέ ούτε το CSI πως πήραμε τηλέφωνο έναν τυχαίο αριθμό. Αν και εμείς πιάναμε Τζόκερ με τους τυχαίους αριθμούς, οι άνθρωποι που απαντούσαν μάς περνούσαν για συντρόφους τους ή για εχθρούς τους. Πού να ήξεραν πως κρυβόταν ο Σάκης 7 ετών, ο Μάκης 8 και ο Λάκης 9 πίσω απ’ τη χοντρή φωνή στο τηλέφωνο;
5. Πέταγμα μπάλας στην αυλή του γείτονα
Μια μπάλα την είχαμε, νομίζετε πως εμείς θέλαμε να την πετάξουμε; Δυστυχώς όμως δεν ήμασταν όλοι καλοί στα αθλήματα, ειδικά όταν μας έφευγε η μπάλα σε μπαλκόνια ή σε αυλές. Εκεί έπρεπε να μάθουμε το άλμα επί κοντό αφού κοντοί ήμασταν κάποτε. Και κάπου εκεί γνωρίσαμε την ομαδικότητα, πώς είναι να πατάει ο ένας πάνω στον άλλον για να καταφέρουμε να περάσουμε την καγκελόπορτα. Όταν λοιπόν φθάναμε στο πεδίο μάχης, έβγαινε η γερόντισσά γειτόνισσα σαν μάγισσα να μας φωνάξει «Τι κάνετε εκεί;» και εμείς να μεταμορφωθούμε σε κόκκινα στρουμφάκια από την ντροπή.
6. Ζωγραφίζαμε μουστάκια σε αφίσες
Μα καλά αυτές οι μεγάλες οι αφίσες που ήταν κολλημένες σε κολόνες, αυτοκίνητα και περίπτερα, δεν ήταν για να εκφράζουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες; Τότε γιατί ήταν εκεί; Αυτός λοιπόν ήταν και ένας τρόπος επικοινωνίας με άλλες παρέες παιδιών. Βλέπετε, η μία παρέα ζωγράφιζε μαλλιά στον νεαρό που διαφήμιζε σοκολάτες και η άλλη μουστάκια. Έτσι ήταν πιο διασκεδαστική και η σοκολάτα και η αφίσα.
7. Ταΐζαμε τα αδέσποτα της γειτονιάς έξω από το σπίτι της γειτόνισσας
Αν και μικρά τερατάκια, είχαμε κι εμείς τις ευαισθησίες μας. Ταΐζαμε γατούλες, πουλάκια και σκυλάκια που έτυχε να βρίσκονται στην περιοχή. Όμως επειδή οι μητέρες μας μάς είχαν καταλάβει, όταν ανοίγαμε το ψυγείο μάς προειδοποιήσουν μην τυχόν και τα φέρουμε έξω από το σπίτι. Έτσι για να αποφύγουμε τη μάχη με τη μαμά, αφήναμε κρυφά κονσέρβες, ψωμί, ζαμπόν, τυρί και ό,τι άλλο νομίζαμε πως θα φάνε τα συγκεκριμένα πλασματάκια έξω απ’ το σπίτι της γειτόνισσας. Σε χρόνο ρεκόρ εξαφανιζόμασταν εμείς και μαζευόντουσαν εκείνα. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να τη γλιτώναμε αλλά τις επόμενες μέρες έρχονταν όλο και συχνότερα και μαζί μ’ αυτά και οι τιμωρίες μας.
8. Όταν το τόπι μας κατέληγε στο αυτοκίνητο του αντιπαθητικού της γειτονιάς
Το ότι δεν ήμασταν καλοί στο ποδόσφαιρο, το ξέραμε. Έτσι ή θα βάζαμε γκολ κάτω από τα αυτοκίνητα και θα έμενε η μπάλα μας εκεί ή θα περνούσε ξυστά απ’ το αυτοκίνητο και θα χτυπούσε ο συναγερμός. Εκείνη τη στιγμή, σαν να ηχούσε σειρήνα πολέμου, έπρεπε όλοι να μείνουμε ακίνητοι σαν αγαλματάκια μέχρι να το κλείσουν. Μέχρι να βγει ο κάτοχος του αυτοκινήτου, είχαν βγει όλοι οι υπόλοιποι λέγοντάς μας τι τυχεροί που είμαστε που δεν ήταν το δικό τους. Άντε να ξανά παίξεις μπάλα μετά…
9. Παίζαμε μήλα και χτυπούσαμε περαστικούς
Τα μήλα ήταν το πιο αθώο μας παιχνίδι, το μοναδικό ίσως που είχαμε και στόχο. Εκείνος που ήταν στη μέση ήταν το σημείο Ψ. Ο περαστικός όμως που τύχαινε να διασχίζει το στενάκι που παίζαμε ήταν για κάποιο άγνωστο λόγο το σημείο Χ. Το ‘χαμε ένα άγχος μήπως τον χτυπήσουμε και όσο προσπαθούσαμε να το αποφύγουμε με κάποιον μαγικό τρόπο η μπάλα κατέληγε πάντα εκεί. Τώρα το αν έφταιγε το χέρι μας ή αν τελικά το κάναμε επίτηδες, δε θα το μάθουμε ποτέ.
10. Κοπάνες τις πρωινές ώρες για να αγοράσουμε φαγητό
2 ευρώ χαρτζιλίκι ήταν πάρα πολλά για να αποφασίσουμε να μην τα χαραμίσουμε στο κυλικείο του σχολείου αλλά να φύγουμε με έναν συνεργό-κολλητό μας και να καταλήξουμε στο σούπερ-μάρκετ της περιοχής. Θέλαμε να πάρουμε χυμό, σοκολάτα και κρουασάν αντί για μια τυρόπιτα. Έτσι γινόμασταν καλύτεροι και στη διαίρεση. Μαθηματικά δε θεωρείται κι αυτό;
Τι λέτε πάμε πάλι απ’ την αρχή;
Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
