Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι;

Μοναχικότητα∙ μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα κι εκατομμύρια τρόποι για να έρθεις πιο κοντά της. Ας ξεκινήσουμε απ’ τη λέξη η οποία μοιάζει πολύ με αυτή της «μοναξιάς» που στην πραγματικότητα είναι δύο τελείως διαφορετικές έννοιες. Η μοναξιά τις περισσότερες φορές προκαλείται από μία ή περισσότερες συναισθηματικές καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται ένα άτομο λόγο διαφόρων προβλημάτων, είτε ερωτικών, είτε φιλικών, είτε ακόμη κι οικογενειακών. Κι ας μην ευθύνεται, αναγκάζεται να τα κουβαλήσει στους ώμους του.

Απ’ την άλλη η μοναχικότητα είναι η απομάκρυνση ενός ατόμου απ’ το κοινωνικό περίγυρο με αποτέλεσμα να μένει στο δικό του κόσμο με το όνομα «μόνος». Απομακρύνεται όλο και περισσότερο και προτιμά να ζει με τον εαυτό του.
Πίσω απ’ τη μοναχικότητα κρύβεται ο φόβος και δεν είναι ένας, είναι χιλιάδες μαζί. Οι οποίοι μαζεύονται όλοι γύρω από ένα τραπέζι και μιλάνε για το ποιος φοβάται πιο πολύ. Δημιουργεί ο ένας πιο πολύ φόβο στον άλλον. Σου ακούγεται αστείο ή σαν ειρωνεία, αλλά είναι η πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως από πίσω της κρύβεται, ίσως, μια ερωτική απογοήτευση και σκέψεις όπως: «Υπάρχει αγάπη;»

Στην πραγματικότητα θέτει ερωτήσεις κι απαντάει μόνη της, διότι εσύ της έχεις δώσει το δικαίωμα να το κάνει, να εκφράζεται καταφατικά, να εκφράζεται δίχως να σε ρωτήσει πρώτα, δίχως να σε αφήσει να σκεφτείς -έστω να ονειροπολήσεις. Σίγουρα για να πέσει κάποιος στην αγκαλιά της θα έχει κάποια τραύματα, θα έχει πληγωθεί, θα έχει παραιτηθεί, θα έχει κλάψει και θα έχει φάει σίγουρα τα μούτρα του. Ακόμη και μια απώλεια απ’ τη ζωή του θα μπορούσε να τον φέρει όλο και πιο κοντά της. Κι εκείνη, να ξέρεις, σε περιμένει με μια τεράστια αγκαλιά η οποία σε κλείνει ή καλύτερα σε πνίγει μέσα σε ό,τι καλούμε εμείς απομάκρυνση και μοναχικότητα.

Δεν είναι, όμως, απαραίτητο να υπάρχει κάποιο τραύμα. Το συναίσθημα του μη αρεστού, το συναίσθημα του εσωτερικού ρατσισμού, το συναίσθημα της ζήλιας και του εγωισμού και χιλιάδες ακόμη συναισθήματα, είναι εκείνα τα οποία σε ρίχνουν. Τρέχουν να καταλάβουν την πρωτιά λες και κάνουν διαγωνισμό.

Κάποιος λόγος θα κρύβεται πίσω τους, αυτό θα μπορούσε να είναι μια προσβολή, ένα λάθος ή ακόμη και μια αποτυχία. Μα στην πραγματικότητα, εσύ ο ίδιος είσαι εκείνος που σε ρίχνει στην αποτυχία, εκείνος που σε κάνει να κανείς λάθη κι εκείνος που αφήνει να σε προσβάλουν. Και ποιος είσαι εσύ που δε θα κάνεις λάθος; Απ’ τα λάθη μαθαίνουμε, το ξέχασες; Εκείνος που σε κατέκρινε δεν έχει κάνει ποτέ λάθη; Τώρα γέλασε μέχρι κι η μοναχικότητά σου.

Άσε με να σου πω για την ανασφάλεια που την άφησα για τελευταία. Αυτή, ίσως, είναι εκείνη που κρύβει πολλά περισσότερα από πίσω της, πρώτη και σημαντικότερη την αυτοπεποίθηση, η οποία δεν είναι άλλη από εκείνη που μας κάνει να νιώθουμε όλα τα παραπάνω. Διότι αν την είχες δε θα σε άφηνε η ίδια να πέσεις στα χέρια της. Ανασφάλεια, να μη νιώθεις ασφάλεια πουθενά, ούτε καν στο ίδιο σου το κορμί. Ανασφάλεια, να φοβάσαι να βγεις έξω. Ανασφάλεια, να βάζεις εμπόδια στην αυτοπεποίθησή σου. Κι απάντησέ μου ειλικρινά, νιώθεις πραγματική ασφάλεια στα χέρια της; Δε νομίζω.

Απελπισμένος, την αφήνεις να σε κυριεύσει. Έτσι, θα άφηνες το πλοίο σου να στο κυριεύουν άλλοι κι άλλοι; Που το μόνο που θέλουν είναι να σε βουλιάξουν; Το ξέρεις πως κάποιος άλλος μοναχικός σε περιμένει; Κι έχει κάνει ήδη την αρχή, έχει βγει έξω για ένα φαγητό, για έναν περίπατο, για μια αγορά και είναι εκεί και σε περιμένει. Λύσεις υπάρχουν πολλές, όμως, πρέπει να είσαι έτοιμος να τις ακολουθήσεις. Κι αν χάσεις στην πρώτη μάχη, μην τα παρατήσεις. Κανείς δεν κέρδισε με μία μάχη.