Δεν φταίνε οι γονείς για ό,τι πάει στραβά στη ζωή σου

Η ευτυχία θέλει στόχους, όνειρα και πείσμα. Είναι συνήθως ένας δρόμος που η ζωή παιδεύοντάς μας θέλει να ανακαλύψουμε μόνοι μας, δίχως τη βοήθεια κάποιου χάρτη, γονέα, συντρόφου ή υλικών αγαθών. Σε κάθε ηλικία δεν παύει φυσικά να μας απασχολεί πώς θα τα καταφέρουμε μόνοι μας χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Από μικροί μαθαίνουμε να έχουμε στήριγμα τους γονείς μας και είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή πως είμαστε πλέον μόνοι και πρέπει να στηριχτούμε στα πόδια μας. Καμιά φορά θυμώνουμε και αντί να κυνηγάμε τα όνειρά μας, τα βάζουμε με τους δικούς μας για ό,τι έχει πάει στραβά ως σήμερα. Ποιος φταίει τελικά για το παρελθόν και ποιος για το παρόν; Ως πότε θα κατηγορούμε τους γονείς μας για ό,τι δεν πάει λάθος καλά καθημερινότητά μας; Αυτή είναι η εύκολη λύση. Η δύσκολη είναι να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αυτή η αναμέτρηση είναι μια από τις πιο σύνθετες διαδικασίες στη ζωή ενός ανθρώπου. Να τα βρει με τον εαυτό του δίχως να τον κατηγορεί και να συμφιλιωθεί μαζί του. Για πολλούς μοιάζει σχεδόν αδύνατον να αντιμετωπίσουν κάτι που δε βλέπουν, σε αντίθεση με κάτι οικείο, όπως η οικογένεια. Στους δικούς τους μπορούν ανοίξουν την καρδιά τους, να πουν τι τους απασχολεί, να ξεσπάσουν -κάτι που θεωρητικά είναι πιο δύσκολο να κάνεις μόνο με τη συντροφιά του εαυτού σου.

Ο άνθρωπος μοιάζει καμιά φορά με χελώνα που όπου κι αν πάει, θέλει να ‘χει μαζί και καβούκι πιστεύοντας πως του προσφέρει ασφάλεια και ότι έτσι μπορεί να κρυφτεί οποιαδήποτε ώρα και στιγμή νιώσει απειλή. Όταν μάλιστα πρόκειται για φόβο που προέρχεται από τον ίδιο μας τον εαυτό, εκείνον που εμείς οι ίδιοι ασυνείδητα ενίοτε απορρίπτουμε και φθάνουμε διαρκώς στα όρια, τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα. Έτσι τσακωνόμαστε με τους γονείς μας και τους χρεώνουμε λάθη που αναλογούν σε άλλο λογαριασμό. Και ποιος μας λέει ότι στο καβούκι μας είμαστε με βεβαιότητα ασφαλείς; Αυτό είναι κάτι που θα ανακαλύψουμε μόνο όταν βγούμε από αυτό.

Σίγουρα δε φταίνε οι γονείς για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας. Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Επιλέγουμε να κάνουμε κάτι στη ζωή μας, γιατί αρέσει σε μας τους ίδιους και είναι στο χέρι μας να πετύχουμε. Πολλές φορές οι γονείς εκφέρουν τη γνώμη τους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι την επιβάλλουν ή ότι πρέπει να την υιοθετήσουμε κιόλας. Οφείλουμε να έχουμε την ωριμότητα να παραδεχτούμε τα λάθη μας και όχι να τα ρίχνουμε σε τρίτους και μάλιστα στον πιο εύκολο στόχο για να νιώσουμε καλύτερα.

Καμιά φορά ψάχνουμε απλώς κάποιον για να ρίξουμε ευθύνες, ώστε να μην αποδεχτούμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Το παιδί-ενήλικας φτάνει σε σημείο να τα βάζει με τους γονείς του για ό,τι το ίδιο δεν τόλμησε ή για συναισθήματα που δε βρήκε το θάρρος να εκφράσει και χαρακτήρισε καταπιεσμένα. Εξάλλου οι γονείς μας είναι διαρκώς δίπλα μας και είναι καμιά φορά μπορεί να τους θυμώσουμε ακόμα και χωρίς λόγο.

Καιρός να σταματήσεις να τα βάζεις με τους γονείς σου, δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο τους συμπεριφέρεσαι. Αρκεί να τα βρεις με τον εαυτό σου, να έχεις στόχους, όνειρα και καλή διάθεση. Κι ας ζήσουν οι γονείς καλά κι εμείς καλύτερα.