Δύσκολο ν' αποχωρίζεσαι το πρώτο σου αυτοκινητάκι

Δενόμαστε εύκολα και τις περισσότερες φορές αυτό το δέσιμο δημιουργείται με άψυχα αντικείμενα. Πράγματα τα οποία δεν έχουν καρδιά κι όμως χτυπούν για τη δική μας και που μας προσφέρουν περισσότερα απ’ όσα μπορεί ακόμη και άνθρωπος. Αυτά που θεωρούμε δεδομένα παύουν να είναι απλά και τα εκτιμούμε ακόμη περισσότερο όταν βλέπουμε πως τις δύσκολες στιγμές είναι εκείνα που μας σώζουν, είτε πρόκειται για μια απλή βροχή είτε για τα 40άρια που βαράνε τα θερμόμετρά μας στη ζέστη.

Ναι, καλά κατάλαβες. Μιλάμε για εκείνο το μέσο που μας έσωσε όταν ξαφνικά μες το κατακαλόκαιρο έσκασε καταιγίδα απ’ τα βόρεια και δεν είχαμε βάρκα. Εκείνο ήταν εκεί, ακριβώς στο ίδιο μέρος που το αφήσαμε λίγο πριν πάμε για καφέ, λίγο πριν ξεχάσουμε την τσάντα μας στο πίσω κάθισμα του. Ήταν πάντα στο ίδιο μέρος που το αφήναμε και μας περίμενε να γυρίσουμε.

Πώς αποχωρίζεσαι λοιπόν το αμάξι που σου στάθηκε όταν σε έδιωξαν απ’ το σπίτι; Εκείνο σου άνοιξε τις πόρτες του για να χωθείς στα καθίσματά του. Πώς ξεχνάς τις καυτές νύχτες που πέρασες εσύ και μαζί σου κατά κάποιο τρόπο κι εκείνο; Μπορεί εσύ να μη θυμάσαι λεπτομέρειες, όμως το καπό του είναι μαρτυριάρικο και κάποια σημάδια δεν πρόκειται να σβήσουν.

Ξεχνιούνται τα ταξίδια ή οι αμέτρητες εκδρομές στη φύση και στα λαγκάδια; Θυμήσου τότε που έβγαζες το χέρι έξω απ’ το παράθυρο κι η αδρεναλίνη της ταχύτητας χτυπούσε τα δάχτυλά σου. Εκείνο έπαιζε στα ηχεία το αγαπημένο σου τραγούδι που ύστερα από τόσες φορές που το άκουγε το κακόμοιρο είχε γίνει το τραγούδι σας. Κι όταν ήθελες να πας κάπου τελευταία στιγμή, ήταν εκεί, στο γκαράζ, φίλος πιστός που περίμενε να ρολάρει στους δρόμους οποιαδήποτε στιγμή.

Μα καλά γίνεται να μη μας πληγώνει ο αποχωρισμός του πρώτου αυτοκινήτου; Ήταν ολόδικό μας και μας έδωσε τη δυνατότητα να είμαστε ανεξάρτητοι. Κι όμως η πρώτη αγάπη δε χρειάζεται να είναι ένας άνθρωπος ή ένα κατοικίδιο. Μπορεί να είναι κάλλιστα ένα πράγμα, ένα αυτοκίνητο, το δικό μας πρώτο αυτοκινητάκι.

Μπορεί να είχε τα προβλήματά του ή αρκετές φορές να σου βγήκε η ψυχή όταν αγχωνόσουν πως δε θα φτάσει η βενζίνη. Μπορεί να σε θύμωνε που καμιά φορά σε άφηνε δίχως ζέστη μες τον χειμώνα ή χωρίς ερκοντίσιον το καλοκαίρι αλλά χρειαζόταν απλώς να του δώσεις λίγη παραπάνω σημασία και να το πας για φτιάξιμο. Μπορεί να μην ήταν τέλειο και να έκανε παράξενους θορύβους αλλά ήταν ιδανικό για σένα. Το αυτοκινητάκι μας θα είναι πάντα εκείνο που μας έσωσε από πολλά. Μας προστάτεψε, μας κουβάλησε και μας άντεξε όταν τα ηχεία είχαν πάρει φωτιά απ’ τα ντεσιμπέλ.

Ήταν το πρώτο ταξίδι που κάναμε και μας στιγμάτισε περισσότερο ή μήπως το τελευταίο; Ήταν το βούρκωμα μεγαλύτερο όταν του κλώτσησες την πόρτα απ’ τα νεύρα σου ή όταν ήσουν για μέρες κλεισμένος σπίτι κι η γκαραζόπορτα άνοιξε λες κι ήταν δρόμος που έγραφε το όνομά σου;

Σε έχει δει στα καλά σου, στα κακά σου, στα ρομαντικά σου, στα ερωτικά σου, στα μεθύσια σου, στα φαγητά σου. Έχει γίνει η γκαρνταρόμπα σου, το κρεβάτι σου, η ομπρέλα σου, ο χάρτης σου. Πώς γίνεται λοιπόν αυτός ο αποχωρισμός να μην πονάει; Δεν έχει σημασία αν έχει ψυχή ή όχι, σημασία έχει ότι έχει ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μας, την καρδιά μας κι απ’ τις αναμνήσεις σας.