Φοβάστε κι εσείς τα μπουμπουνητά;

«Καλό Φθινόπωρο» είπαν. «Θα είναι ωραία το φθινόπωρο» συνέχισαν. Για τις βροχές, τις βροντές, τα μπουμπουνητά και για τους κεραυνούς που θερίζουν, δεν είπαν τίποτα. Βέβαια, ποιος θα μιλήσει γι’ αυτά; Πάρε καφέ να τα πούμε όλα με λεπτομέρειες.

Είναι γεγονός πως ο Σεπτέμβρης μαζί του εκτός από μαραμένα, ξερά, κιτρινοπορτοκαλί φύλλα φέρνει και πολύ δυνατές καταιγίδες, που σε τρομάζουν πριν καν αρχίσουν. Ακούς τα μπουμπουνητά και κρύβεσαι κάτω απ’ την κουβέρτα σου. Αλήθεια, έτσι θα αντιμετωπίσεις την καταιγίδα, με την κουβέρτα για ασπίδα και τα ηλεκτρισμένα σου μαλλιά για αλεξικέραυνο;

Εδώ που τα λέμε, σου δίνω ένα δίκιο. Όλοι φοβόμαστε τους κεραυνούς, ανεξαιρέτως ηλικίας και φύλου. Κι αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Συνήθως αυτός ο φόβος, όμως, προκαλείται από μικρή ηλικία, είτε ήταν βιωματικός είτε ήταν απλώς μόνο στη φαντασία μας. Ίσως ήταν εκείνη η μπόρα, που ενώ τα δάκρυά της κυλούσαν στο τζάμι του δωματίου σου, εσύ αισθανόσουν πως σε χτυπούσαν με πέτρες. Οι κεραυνοί δεν άργησαν ν’ αστράψουν κι έκαναν την εμφάνισή τους κάνοντας έτσι το δωμάτιό σου, να μοιάζει με χώρο φωτογράφισης.

Στο άκουσμα της βροντής τα τζάμια άρχισαν να τρεμοπαίζουν, μέσα σε ρυθμούς ενός παιχνιδιού μεταξύ του φόβου και της αντιμετώπισής του. Κι όλη αυτή η φαντασία φούντωσε απ’ τις πρώτες, δύο ψιχάλες.

Μολονότι βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου, έχοντας κλείσει όλα τα παντζούρια φοβάσαι πως θα σε χτυπήσει ο κεραυνός μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Θα περάσει πρώτα βέβαια απ’ τον πέμπτο όροφο της γειτόνισσας, ύστερα θα πάει στον τέταρτο και δε θα καταστρέψει τίποτα απ’ τον αχώνευτο γείτονα και τέλος θα φθάσει στον τρίτο που είσαι εσύ και θα σε κάψει.

Κεραυνός είναι φίλοι μου, αν ήταν το κάρμα τώρα θα μας είχε κάψει όλους. Έναν προς έναν. Αν κι εδώ που τα λέμε το κάρμα θα μας κάψει όλους έτσι κι αλλιώς, είτε είναι κεραυνός είτε είναι μια απλή αστραπή.

Είναι, όμως κι αυτό το συναίσθημα που αναπτύσσεται σε μια καταιγίδα, που αφενός όταν είσαι μόνος σου μοιάζει με ταινία τρόμου έχοντας εσένα ως πρωταγωνιστή κι αφετέρου αν είσαι με το σύντροφό σου μετατρέπεται σε αισθηματική ταινία. Η αίσθηση που σου προκαλεί η βροχή είναι φύσει μελαγχολική, όπως και να το κάνεις απαιτεί αγκαλιές και τρυφερότητες, φιλιά και χάδια στα ζεστά σεντόνια. Όλα αυτά θα κάνουν τις βροντές να μοιάζουν με πρωτοβρόχια και η καταιγίδα θα περάσει απαρατήρητη δίνοντας απλώς μια μουσική υπόκρουση στα φιλιά σας.

Καμιά φορά ίσως να παίζουμε κι ένα μικρό θεατράκι στο σύντροφό μας. Ξέρεις εκείνο που μόλις ακούγεται το μπουμπουνητό, πηδάς και κρεμιέσαι από πάνω του σαν βρεγμένη γάτα -που παρολίγον να γίνεις δηλαδή. Όχι μόνο γάτα, αλλά βρεγμένη. Δείχνουμε στον άνθρωπό μας μια ευαίσθητη και συγχρόνως ναζιάρικη πλευρά μας.

Μέσα απ’ το φόβο για τα μπουμπουνητά εκτιμάς εκείνη τη ζεστή αγκαλιά που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα και να ξεπερνάς ό,τι σε τρομάζει. Όσο για εσάς που δεν έχετε μια αγκαλιά εύκαιρη, να θυμάστε πως οι κεραυνοί μπορούν με μεγάλη τους χαρά να χτυπήσουν την κολόνα της ΔΕΗ που είναι στο διπλανό τετράγωνο, κάνοντάς σας να ψάχνετε για κεριά μες το σκοτάδι. Πείτε μου ότι δεν κάνετε ανάσταση απ’ το φόβο σας!

Εσείς οι δεσμευμένοι, το λύσατε το θέμα σας. Η αγκαλιά του συντρόφου σας ξορκίζει κάθε τρελή φαντασία και κάθε παιδικό τραύμα.