Εκτός από τους μεγάλους της οικογένειας και κανέναν οικογενειακό γείτονα, σου τράβηξε ποτέ κάποιος άλλος ευγενικά το μάγουλο, λέγοντάς σου, σε κάποιον χωρισμό σου, πως ο έρωτας με έρωτα περνάει; Κι αν είσαι κι εσύ από αυτούς που τόσες φορές το άκουσαν και ποτέ δε λειτούργησε, τότε αναρωτήθηκες ποτέ αν είναι εν τέλει έστω και λίγο πιθανό;
Με μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν όλων, υπήρξε σίγουρα κάποτε αιωρούμενη αυτή η θεωρία. Η συγκεκριμένη πρόταση, αποτελείται από ένα μεγάλο κομμάτι φαντασίας κι ελάχιστο ρεαλισμό, γι’ αυτό κι αδυνατεί να τεθεί σε εφαρμογή. Δηλαδή, σαφώς και μας ακούγεται οικεία ως πρόταση, σαφώς κι αμέτρητα σίριαλ έχουν δώσει μεγάλες απαντήσεις κι ίσως βαθιά μέσα μας το πιστέψαμε για να μη μας τσακίσει ο χωρισμός, μα αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχει καμία διαφορά με το «όταν μεγαλώσεις θα γιάνει».
Πώς γίνεται ένας μεγάλος έρωτας που τερματίστηκε να μπορεί να ξεπεραστεί με ένα νέο, αγνό, μικρό φλερτ μέσα σε δευτερόλεπτα; Αν μιλάμε για έναν πραγματικό, αληθινό, φλογερό έρωτα, τότε είναι απίθανο να συμβεί αυτό. Το ότι υπήρξε ένας απρόσμενος, ή κι αναμενόμενος χωρισμός, δε σημαίνει πως η σχέση εντός των μελών της τελείωσε αυτομάτως με την ανακοίνωσή του. Ακόμη, ίσως αυτός ο χωρισμός να αποτελεί μια μικρή παράταση για λίγο χώρο και χρόνο προς τους δυο συντρόφους. Κι είναι αφελής αυτός που θεωρεί πως μπορεί να δώσει την καρδιά του χωρίς να την πάρει πρώτα πίσω.
Όμως, ενώ ξέρουμε πως δε λειτουργεί, η πιο απλή θεραπεία, εκείνη που σκέφτεται άμεσα κάποιος για να βοηθήσει έναν φρεσκοχωρισμένο, είναι να του πει πως υπάρχουν κι αλλού αυτές οι ωραίες και ζουμερές πορτοκαλιές. Υπάρχουν κι εκείνοι, οι κολλητοί, που προκαλούν τον φίλο τους να δει τον κόσμο γύρω του, να φλερτάρει, έστω και χωρίς όρεξη, έτσι ώστε να ξεχάσει. Είναι όντως αυτό το καλύτερο πράγμα που μπορούμε προτείνουμε σε αυτόν που μόλις έχασε τον άνθρωπό του; Όχι μόνο δε θα ξεχάσει, αλλά θα μπει και σε μια σύγκριση που θα τον οδηγήσει ξανά στον πρώην σύντροφό του- συνήθως ούτε καν νοητά!
Όταν χωρίζουμε, χρειαζόμαστε μια και μόνο συμβουλή, είτε αυτή θα ακουστεί από έναν φίλο, είτε από εμάς του ίδιους. Δεν υπάρχει παυσίπονο χωρισμένων. Έχεις ανάγκη να μείνεις μόνος σου, για όσο χρειαστείς εσύ κι αν. Να τιμήσεις με τον τρόπο σου όλα αυτά που αισθάνθηκες και προσέφερες, να θυμηθείς όλες τις φορές που τσαλακώθηκες, δίχως να κατηγορείς τον εαυτό σου για όσα έδωσες. Να τον συμπονέσεις.
Ένας έρωτας λοιπόν για να αρχίσει, πρέπει πρώτα να σβήσει εντελώς ο προηγούμενος, διαφορετικά δεν έχει ελπίδες. Όπως μια φλόγα, εάν είναι ήδη αναμμένη, δεν μπορείς να την ανάψεις ξανά όσο καίει. Θα πρέπει είτε να τη σβήσεις, είτε να κάψεις όλο το κερί, λιώνοντάς το με τον αναπτήρα.
Κι αυτό συμβαίνει, όχι γιατί ο νέος σύντροφος που μας πολιορκεί δεν είναι αντάξιός μας ή του πρώην έρωτά μας, αλλά γιατί δεν είμαστε εμείς απέναντί του δίκαιοι. Εάν λοιπόν, εμείς οι ίδιοι, δεν έχουμε δώσει χρόνο στον εαυτό μας και συνεχίζουμε να μην κάνουμε απολογισμούς κρατώντας για λάβαρο τον έρωτα που με έρωτα περνάει, το ίδιο πρόβλημα που είχαμε στην προηγούμενή μας σχέση, θα το έχουμε σε κάθε επόμενη σχέση μας. Μέχρι τη σοκαριστική συνειδητοποίηση, πως το πρόβλημα τελικά ήμασταν πάντα εμείς.
Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
