Κάθε πρόσωπο που συναντάς έχει άλλο έρωτα να σου ξυπνήσει

Πολλές φορές δεν είναι στην ευχέρειά σου να αποφασίσεις εάν κάποιος θα μείνει δίπλα σου ή εάν θα φύγει. Όπως επίσης δεν μπορείς να προσδιορίσεις τα συναισθήματά σου για κάποιον άνθρωπο κι όλα όσα αντίστοιχα σου προξενεί εκείνος. Ειδικά βέβαια, εάν μιλάμε και για το αισθηματικό κομμάτι. Βλέπεις, ο έρωτας και το φλερτ είναι ένα πολυπαραγοντικά συναισθήματα κι ό, τι τα αφορά τρέχει με ταχύτητα φωτός και πέφτει στην ίδια μαύρη τρύπα που έπεσε και η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Και κάπως έτσι, ερωτεύεσαι.

Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι κι εσύ, είχες στη ζωή σου κάποιες σχέσεις, έχεις κάνει τους απολογισμούς και τις σφυγμομετρήσεις σου. Πόσες φορές είδες τον εαυτό σου να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα και θέλω μέσα σε μια σχέση; Πόσα πράγματα έμαθες και πόσες δυνατότητες έδειξες να έχεις ως σύντροφος; Παρατήρησες, ίσως, κάποια αλλαγή έστω και στον τρόπο επικοινωνίας σου με τον άλλον; Δεν ήταν μόνο ο έρωτας που έπεσε στην τρύπα της Αλίκης, αλλά κι εσύ ο ίδιος όπου έφθασες σε έναν κόσμο όπου όλα φαίνονται μεγαλύτερα, μικρότερα, αλλαγμένα, κάτω από την οπτική γωνία που τα βλέπεις, ή τη συναισθηματική κατάσταση υπό την οποία τα βιώνεις.

Είμαστε τελικά ό, τι μας ξυπνούν οι άλλοι; Πώς μπορεί λοιπόν να αιτιολογηθεί η αισθηματική αυτή αλλαγή με δυο απλά λόγια; Στη ζωή μας, εισέρχονται πολλοί άνθρωποι καθημερινά, είτε έχουμε μια οπτική κοφτή επαφή, είτε μια μικρή ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο η διαίσθηση αρκεί σε κάνει να θέλεις να τους ανακαλύψεις. Κι αυτό έχει να κάνει με τις αισθήσεις που φτιάχνονται και ξυπνάνε όποτε κι όταν θελήσουν, σαν μια χημική ένωση που πήγε καλά και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αποτρέψεις την αντίδραση που θα φέρει.  Είναι ο τρόπος που θα προσελκύσει κανείς κάποιον. Τις περισσότερες φορές δεν αποκωδικοποιούμε ούτε καν εμείς οι ίδιοι τη συμπεριφορά μας απέναντι στο ταίρι μας, την τρυφερότητα που μπορούμε να πάρουμε αλλά και να δώσουμε, το πρίσμα υπό το οποίο ερωτευόμαστε, το γιατί κάθε φορά το ζούμε κι αλλιώς.

Η αίσθηση του έρωτα είναι κάτι βαθιά κρυμμένο μέσα μας, ίσως να αποτελεί ανεξήγητη υπερδύναμη που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος. Παίρνει τη μορφή του ανθρώπου που έχεις δίπλα σου. Είδες κι εσύ τον εαυτό σου να χαμογελάει στην ιδέα του να φας ένα παγωτό χωνάκι μέσα στο χειμώνα. Εξεπλάγην λοιπόν, που πήγες σε ένα μαγαζί στο οποίο είχες πάει άλλες 30 φορές αλλά για πρώτη φορά παρατήρησες πως το χρώμα της κουρτίνας δεν πήγαινε με το υπόλοιπο χώρο, ή θύμωσες με μια αργοπορία που άλλοτε δε θα έδινες σημασία. Δοκίμασες νέα πράγματα κι απέρριψες παλιά, άλλαξες τρόπο να εκφράζεσαι, έγινες πιο υπομονετικός κι αυθάδης κι έντονος κι εγωπαθής κι αλτρουιστής και πάλι από την αρχή, γιατί το συναίσθημα μας το ξυπνάει ο άνθρωπος κι όχι η συνθήκη.

Κι δε χρειάζεται ένας σύντροφος να αναστήσει και βασιλιάδες για να τον ερωτευθείς. Μια λέξη του, μια κίνησή του αρκεί για να μιλήσει με τις αισθήσεις σου και να συμμαχήσει στο να μηδενιστεί η απόσταση. Άλλες φορές η ησυχία δε δηλώνει ούτε τα βασικά κι άλλες φορές η φωνή που ακούγεται μέσα σου σε οδηγεί από μόνη της σε νέες και διαφορετικές εκφράσεις του έρωτα. Και πάντα ξέρεις τι πρέπει να ακούσεις και πότε πρέπει να ξυπνήσεις. Γιατί πάντα ξέρεις πού σε οδηγεί η παρόρμηση. Αρκεί να έχεις το θάρρος να την ακολουθήσεις.