Συκοφαντίες ότι -και καλά- κλοτσάμε στον ύπνο μας

Πρόσφατα, θέλησα να λύσω μια απορία μου, η οποία για καιρό με προβλημάτιζε. Είχε να κάνει λέει, με διάφορες ομολογίες φίλων μου και γενικά ατόμων της οικογένειάς μου. Οι οποίοι λέει, παραπονέθηκαν πως ακόμη και στον ύπνο μου, είμαι επιθετική.

Και ποια οικογένεια και ποιοι φίλοι δε μας έχουν σχολιάσει που κάνουμε κάτι στον ύπνο μας; Τώρα σίγουρα, ταυτίζεσαι κι εσύ μαζί μου και παραπονιέσαι κι εσύ γιατί κι οι δικοί σου σού τη λένε και καμιά φορά γελάνε και μαζί σου. Κανονικά, θα έπρεπε να χαίρονται, που κατά τη διάρκεια της νύχτας έχουν και με κάτι να ασχοληθούν τις μέρες που η αϋπνία βαράει κόκκινο.

Αλλά, πού να γίνει αυτό; Εντάξει, και τι έγινε να λέμε και καμιά λέξη πού και πού; Να τραγουδάμε κανένα τραγούδι τρίζοντας τα δόντια μας; Αυτό αποκαλείται μουσική για χαλάρωση, τι; Δε χαλαρώνει αυτός που τρίζει τα δόντια του νομίζεις; Κι όσον αφορά και τα ροχαλητά, που κάποιοι σας λένε πως ρίχνετε, πείτε τους πως είναι τυχεροί που έχουν το γάργαρο ροχαλητό σας αντί για κάποιον που ροχαλίζει σαν να γκαζώνει το τρακτέρ, πάνω σε ανηφόρα.

Έλα, όμως, που δεν τους ενοχλούν τα παραπάνω και τους ενοχλεί, λέει, η επιθετικότητα των ποδιών μας και των χεριών μας. «Κλοτσάς στον ύπνο σου» μας λένε. Συγγνώμη και ποιος δεν κλοτσάει στον ύπνο του; Ποιος από εμάς δεν έχει φάει μπούφλα από εκεί που δεν το περίμενε κι ονειρευόταν όμορφα κι ωραία τη σοκολατόπιτά του (τυχαίο παράδειγμα);

Κι όχι τίποτα άλλο, σου μένει και τ’ όνομα ύστερα. Ότι γίνεσαι επιθετικός κι άντε να σε καλέσουν οι φίλοι σου για τρελό Sleepover μετά. Φαντάσου τώρα, εκεί που κοιμούνται όμορφα κι ωραία, εσύ θα κάνεις τον πολεμιστή της Τροίας πάνω από τα σκεπάσματα δίνοντάς τους και καμιά με τα βέλη σου γιατί φοβάσαι μήπως προσπαθούν να σου κλέψουν την ωραία Ελένη. Κι άντε να το ξεχάσουν μετά. Σε κάθε προβολή της ταινίας θα σκέφτονται εμάς, εφιάλτης πια έχουμε γίνει.

Όσο και να μας κοροϊδεύετε πάντως, εσείς, έχουμε κι εμείς τους λόγους μας κι εκτός από αυτό και τη χάρη μας. Ακόμα κι αν εσείς πιστεύετε πως εκείνη τη στιγμή που κοιμάστε εμείς βγάζουμε το άχτι μας πάνω σας. Πάρε και τούτη, πάρε κι εκείνη. Θεέ μου, σίριαλ ύπνου καταντήσαμε. Κι εδώ που τα λέμε και τα ξαναλέμε, πιστεύετε, άλλη δουλειά δεν είχαμε να κάνουμε από το να σας κλοτσάμε; Να δούμε κανένα όνειρο ας πούμε, να μετρήσουμε κανένα προβατάκι, να αγκαλιαστούμε με το μαξιλάρι μας σαν να μην υπάρχει αύριο.

Πιστέψτε μας, δεν το κάνουμε επίτηδες. Ή τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, δεν το κάνουμε σκόπιμα. Έχετε δει πολύ κόσμο να βγάζει το θυμό του στον ύπνο του; Μας έχετε παρεξηγήσει. Ούτε εμείς δε θέλουμε να έχετε κάποια μελανιά στο σώμα σας, και μετά εμείς ως σωστοί ζηλιάρηδες σύντροφοι να κάνουμε σκηνή για το ποιος σας την έκανε. Μπείτε λίγο στη θέση μας. Αρέσει σε εμάς λέτε, να γυρνάμε εκατό φόρες δεξιά κι αριστερά σαν αρνί στη σούβλα και να κλοτσάμε για επίθεση; Όχι.

Σάμπως μας αρέσει εμάς να μας βγαίνει το όνομα παραέξω και να μείνουμε χωρίς φίλους και συντρόφους για μια κλοτσιά παραπάνω στον ύπνο μας; Ή μήπως μας αρέσει να ονειρευόμαστε πως πέφτουμε από το Burj Khalifa με ελεύθερη πτώση; Πείτε μου, κι ποιος δε θα τιναζόταν; Μας συκοφαντείτε αντί να μας κατανοήσετε, άδικοι.
Κι όπως σας είπα και προηγουμένως, έψαξα κι έμαθα κι ένας από τους πολλούς λόγους που συμβαίνει αυτό, είναι το άγχος. Άντε καλέ και μας τρομάξατε, στρες είχαμε. Γιατί, εδώ που τα λέμε και ποιος δεν έχει;