Κουμάντο στα όνειρά μας κάνουμε μόνο εμείς

Τα όνειρα είναι ένας κόσμος που μπορείς να δραπετεύσεις. Μια ρουτίνα, λημέρια που το μυαλό αγαπάει να συχνάζει. Εκεί που ξεχνάμε ακόμη κι εμείς οι ίδιοι ποιοι είμαστε για λίγο και γινόμαστε εκείνοι που θα θέλαμε. Ονειροπόλοι που κλείνουν τα αφτιά τους στα λεγόμενα του καθενός, που δε τους φτάνουν όσα έχουν -όχι από απληστία, μα επειδή είναι αισιόδοξοι μαχητές. Εκεί που η ελπίδα δίνει τροφή στη θέληση και το πάθος γίνεται πλέον οδηγός. Εκεί συχνάζουμε όλοι εμείς που ζητάμε συνέχεια κάτι παραπάνω.

Παραπάνω χρόνο για ύπνο, για διασκέδαση, για τα πάντα. Αυτό μπορεί να είναι από υλικά αγαθά έως άυλα. Οτιδήποτε κατεβάζει ο νους και το κάνει τροφή, το θέλουμε. Από τη μία, όλο αυτό δείχνει πως ίσως να ‘μαστε λιγάκι τελειομανείς, ίσως πάλι και αχάριστοι που δεν είμαστε ικανοποιημένοι με όσα έχουμε. Σίγουρα όμως δεν είναι κακό να θέλουμε συνέχεια περισσότερα. Ειδικά όταν αναφερόμαστε στα όνειρα. Τα όνειρα είναι σκέψεις που κάνεις όταν κλείνεις τα μάτια, πολλές φορές συνειδητές, άλλες ασυνείδητες και κάποιες υποσυνείδητες. Να ονειρεύεσαι, ακόμη και αν τα όνειρα σου είναι περισσότερα από όσα ήθελαν οι άλλοι να σκεφτείς.

Στα όνειρά σου κουμάντο κάνεις μονάχα εσύ. Μπορεί άραγε κάποιος να καθορίσει τις κινήσεις που θα κάνουν οι μαριονέτες στο δικό σου κουκλοθέατρο; Είναι εφικτό να πάρει ένας άσχετος το ρόλο σου επί σκηνής και να τον κάνει δικό του; Υπάρχουν δύο περιπτώσεις, η μια να αφήνεις τρίτους να μπαίνουν ανάμεσα σε σένα και στα όνειρα σου και η άλλη είναι να μη λες σε κανέναν γι’ αυτά και απλώς να τα πραγματοποιείς. Όταν εσύ δίνεις τα σχοινιά σου σε ξένα χέρια, τότε εκείνα κουμαντάρουν τη ζωή σου όπως θέλουν. Ουσιαστικά είναι σαν ρωτάς τον άλλον κι όχι σαν να τον ενημερώνεις για τις προθέσεις σου.

Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως κάποια όνειρα δεν πρέπει να τα μοιραστείς με κανέναν, γιατί δεν άκουσες τα «παλαμάκια» που ήθελες να ακούσεις, αλλά είδες μια πελώρια ταμπέλα που ήθελε να σε κάνει να σταματήσεις και ν’ αλλάξεις δρόμο. Ύστερα από αυτό, έχεις αναρωτηθεί πόσες φορές έκρυψες από τους δικούς σου τις νέες σου σκέψεις ; Κι αν το έκανες, ποσό περισσότερο κράτησε το όνειρό σου τότε;

Έχεις ακούσει ποτέ πως το κρυφό διαρκεί συνήθως περισσότερο; Αυτό ίσως και να ισχύει τελικά για τα όνειρα. Δε χρειάζεσαι κανέναν να σου δώσει το πράσινο φως και να περάσεις τη διάβαση. Όπως επίσης δε χρειάζεσαι και κανέναν να περάσετε χέρι-χέρι απέναντι. Κανένα όνειρο δε θέλει δυο συνεπιβάτες. Τα όνειρα είναι μοναχικά ταξίδια της ζωής, ασχέτως που πολλές φορές μπλέκουμε και κομπάρσους. Εάν πιστεύεις εσύ ότι θα τα καταφέρεις, τότε θα σε πιστέψουν και τα όνειρά σε σένα και θα γίνουν πραγματικότητα.

Ένας ονειροπόλος είναι ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος που δε βάζει όρια στον εαυτό του. Που ξέρει τι θέλει, τι επιδιώκει και κανένα κόκκινο φανάρι δεν τον σταματά. Από εδώ και πέρα ακούς τη φράση «μια χαρά είσαι με αυτά που έχεις!», ψάξε να βρεις πολλά περισσότερα, ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα. Απλώς πίστεψε στα όνειρα κι εκείνα θα πιστέψουν σε σένα.