Να μια τρελή ιδέα· πέσε με τα μούτρα στο άγνωστο!

Πόσες φορές φαντάστηκες ταξίδια χωρίς προορισμό και πρόγραμμα μα ακύρωσες τις σκέψεις σου γιατί φοβήθηκες το άγνωστο; Πόσες φορές ακόμη, είπες θα φύγω και δεν έφυγες ούτε μία; Έχεις μετρήσει τις φορές που καταπίεσες τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου γιατί φοβήθηκες την αλλαγή που θ’ ακολουθούσε; Που έμεινες σε κάτι γνωστό και μέτριο, αντί να δοκιμάσεις κάτι καινούριο μα τελείως έξω από τα νερά σου;

Είναι φυσιολογικό να φοβόμαστε το ρίσκο, το άγνωστο, την καινούρια αλλαγή που θα υπάρξει στη ζωή μας- θετική ή αρνητική. Όμως, δεν είναι φυσιολογικό να τοποθετείς τα συναισθήματά σου αλλά κι εσένα τον ίδιο σε μια τεράστια  γυάλα συναισθηματικής ανασφάλειας. Καθώς, μέσω αυτής, της προσπάθειας επιβίωσης δηλαδ, φτάνεις στο όριο ν’ απορείς συνεχώς για το τι έχεις καταφέρει να κανείς στη ζωή σου. Κι ως συνέχεια, εμφανίζονται ξαφνικά όλα τα απωθημένα σου κι εκείνα που δεν κατάφερες να κανείς, αλλά πολύ ήθελες. Μ’ αποτέλεσμα να σε πνίγουν.

Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε την καθημερινότητα μας με το ασφαλές πρόγραμμα της ρουτίνας, άλλοι πάλι, αντιδρούν θετικά στο πρόγραμμα της τελευταίας στιγμής κι από την άλλη πλευρά έχουμε κι εκείνους τους οποίους αδιαφορούν για την οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει γύρω τους.

Εσύ πού ανήκεις;

Στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι ζούμε έχοντας ένα πρόγραμμα στη ζωή μας. Πάρε παράδειγμα την καθημερινότητά σου, της οποίας, οι πέντε μέρες σίγουρα κυλούν υπό ένα πρόγραμμα, έχοντας μία ή περισσότερες παρόμοιες συνθήκες. Ας πούμε το πρωινό ξύπνημα, η ώρα πριν τον ύπνο, το μεσημεριανό φαγητό, η εργασία κι η αγγαρεία που πρέπει να ακολουθήσεις. Όλα αυτά κυλούν σε μια διαρκή και συνήθως συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Τι γίνεται όμως όταν η ρουτίνα σε κάνει ένα ρομποτάκι της κι εσύ το αντιλαμβάνεσαι; Είσαι πραγματικά ευτυχισμένος ή ζεις σε μια αυτόματη μηχανική επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα;

Ο δρόμος προς την ευτυχία και την ελευθερία ήταν πάντα ανοιχτός, εμείς, με την ανασφάλεια, την τελειομανία, τον φόβο της αποτυχίας, κλείνουμε τον δρόμο μόνοι μας. Σκέψου, τι μας προκαλούν όλα τα παραπάνω. Με βάση τους επιστήμονες οι άνθρωποι κάνουμε κατά μέσο όρο 2.000 έως 3.000 σκέψεις τη μέρα. Αν τώρα είναι και παρόμοιες μεταξύ τους, σκέψου πόσο πραγματικά αυτοπεριοριζόμαστε.

Τα όνειρά μας, τα θέλω μας, ίσως μας ξυπνήσουν από τον ύπνο που έχουμε πάρει με μαξιλάρι τη ρουτίνα. Σκέψου να είχαμε κάθε μέρα μόνο Τρίτη και να κάναμε κάθε μέρα το ίδιο πράγμα επί 24 ώρες. Πιο κουραστικό είναι που θα ξημερώνει η Τρίτη παρά ένα 24ωρο. Ή, σκέψου να τρως το ίδιο φαγητό πρωί, μεσημέρι, βράδυ, κάποια στιγμή ο οργανισμός σου δε θα το αντέξει και θα το «βγάλει», θα σου ζητήσει με τον τρόπο του να σταματήσεις. Εγώ, θα αναφέρω απλώς πως κι η Τετάρτη, ενώ μας είναι ονομαστικά γνωστή, δεν ξέρουμε ποτέ τι μας επιφυλάσσει. Το άγνωστο ξημερώνει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας, μόνο που εμείς το ψάχνουμε μέσα στα σκοτάδια, ενώ εκείνο βρίσκεται ήδη μέσα μας.

Όπως έλεγαν κι οι παλιοί, όλα στην ώρα τους, τι γίνεται όμως όταν εκείνη η ώρα φτάνει και μας βρίσκει σταματημένους στον χρόνο; Τότε, μάλλον πρέπει να πας σύμφωνα με το δικό σου ρολόι, εκείνο που δε σε αφήνει να κοιμηθείς και καλά κάνει γιατί κανένας δεν έπραξε κάτι σπουδαίο κοιμώμενος όλη μέρα. Το σημαντικότερο είναι να ζεις τη ζωή σου με μεράκι και ν’ απολαμβάνεις την καθημερινότητα σου καθώς οι προηγούμενες γνωστές μέρες δε θα έρθουν ποτέ, παρά μόνο οι επόμενες  που θα είναι άγνωστες μα και συναρπαστικές.