Ποιος χρειάζεται σχέσεις κι έρωτες όταν υπάρχουν τα κολλητάρια;

Αν το καλοσκεφτείς δε διαφέρει και πολύ ο έρωτας από μια γερή φιλία. Η φιλία είναι όντως σαν μια σχέση, η οποία δημιουργείται ακόμα κι στο πρώτο δευτερόλεπτο με τον άλλον όταν τον γνωρίζουμε και δούμε πως κολλάνε οι χαρακτήρες μας. Άλλοι το χαρακτηρίζουν ως έρωτα με τη πρώτη ματιά. Κι ίσως σ’ αυτήν την απλή ατάκα να κρύβεται μια μικρή εγωιστική πραγματικότητα. Έχεις νιώσει πως αυτό που σας δένει με τον φίλο σου είναι κάτι παραπάνω από μια απλή φιλία. Τις περισσότερες φορές βέβαια, την αποκαλούμε «οικογένεια» κι άλλες απλά δε βρίσκουμε λόγια να τους χαρακτηρίσουμε. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που χάνουμε το μέτρημα.

Κι αυτή η σχέση βγάζει τόσο έντονα συναισθήματα που ούτε κι εμείς οι ίδιοι δε γνωρίζαμε πως συμπεριλαμβάνονται σε μια φιλία. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί ζηλεύεις τον φίλο σου όταν κάνει καινούριες παρέες κι εσένα σε αφήνει για λίγο στην άκρη; Ή, έχεις ποτέ καταλάβει γιατί σ’ ενόχλησε που έκανε κάτι και ήσουν ο δεύτερος που το έμαθε; Για να γίνω πιο σαφής κι εσύ έχεις έρθει σε ρήξη με τον φίλο σου και βλέπεις πως ίσως υπερβάλλεις λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε ή ακόμη κι εκείνος το αντίστροφο. Ύστερα απορείς με τη συμπεριφορά σου και δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Ό, τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει στο μυαλό ενός ερωτευμένου.

Τις περισσότερες φορές, σε τέτοια ξεσπάσματα μιλάει ο εγωισμός σου. Οποίος συνηθίζει να εμφανίζεται σαν κομπάρσος κάθε φορά που τσακώνεσαι με το δεσμό σου. Είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο κι αυτό το αναγνωρίζεις κι εσύ αλλά κι ο φίλος σου. Ίσως να φταίει και το γεγονός της μακροχρόνιας επαφής που έχει δημιουργηθεί και δε φοβάσαι μην παρεξηγηθείς ή δεν έχεις εκείνο το φόβο να πεις ελεύθερα τη γνώμη σου, όπως καμιά φορά δημιουργείται με τη σχέση σου. Στο παιχνίδι μπαίνει και το ενδεχόμενο να έχεις φτιάξει μια φιλία ρουτίνας, να έχεις βαρεθεί ή συνηθίσει, όπως ακριβώς και με μια μακροχρόνια σχέση.

Είναι απολύτως λογικό να πεις στον φίλο σου πώς αισθάνεσαι και τι σε προβληματίζει όμως είναι παράλογο να έρχεστε σε τεράστια ρήξη και να του βάζεις όρια. Κι εδώ που τα λέμε, τι είδους φιλία είναι αυτή γεμάτη όρους και κανόνες;

Και για να ξεκαθαρίσουμε και λίγο, ο έρωτας δεν έχει κανόνες κι όσοι τους βάζουν, τότε δεν είναι πραγματικά ερωτευμένοι. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον φίλο μας την ίδια συμπεριφορά που ζητάμε κι από τον σύντροφό μας, καθώς σ’ αυτό το επίπεδο η φιλική σχέση παύει να είναι φιλική. Από την άλλη, σκέψου εάν θα ήθελες να έχεις με το κολλητάρι σου την ίδια σχέση που έχεις και με τον σύντροφό σου. Πόσο καταπιεστικό θα ήταν και για τους δύο εάν θα έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα στους δύο και πόσο απειλητικό θα ήταν να χάσεις τον φίλο σου; Ακόμη σκέψου, πόσο βαρετό θα ήταν να είχες δύο παρόμοιες σχέσεις που στην πραγματικότητα είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους;

Άρα, ξεκαθαρίζουμε κι οριοθετούμε τον εαυτό μας, είναι τόσο απλό. Αυτό δε θα φέρει περιορισμό αλλά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, περισσότερες ελευθερίες. Και ναι, αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει μια φιλία στο χρόνο, είναι το να νιώθουν τα μέλη της ελεύθερα ν’ ανασάνουν. Όπως ακριβώς και στους έρωτες ζωής.