Chef· το επάγγελμα του έρωτα

Τι είναι τελικά αυτό που μας τραβάει και βρίσκουμε αυτό το επάγγελμα γοητευτικό; Μας γοητεύει μήπως που επιλέγουν να δουλέψουν σ’ αυτόν τον τομέα λόγω της δυσκολίας του; Στην πίεση που έχει η κουζίνα κι εμείς τη βλέπουμε να χάνεται σ’ ένα πιάτο με νόστιμο φαγητό και ιδέα δεν έχουμε τι παίχτηκε για να βγει τόσο άψογο στα χέρια μας;

Είναι ίσως ο τρόπος που σοτάρουν το φαγητό, που το πετάνε στον αέρα με αυτοπεποίθηση και βγαίνει η φωτιά σ’ ένα παιχνίδι που σβήνουν με κρασί και μας κάνει να τους βλέπουμε μαχητές. Σ’ εκείνη τη σπίθα που εμείς φοβόμαστε πως θα καεί ολόκληρη η κουζίνα κι αυτοί το κάνουν με κλειστά μάτια. Στις ξιφομαχίες που κάνουν τα δάχτυλά τους με αντίπαλο τη μύτη του μαχαιριού και σ’ εκείνο το πέταγμα που κάνει το μαχαίρι καθώς χορεύει ελεύθερο κι ανέμελο, χωρίς να κόβεται και να πεθαίνει κανένας. Ένας σέξι τρόπος για να σε μαγέψει.

Από την άλλη, έχουμε κι εκείνους τους νέους, οι οποίοι έχουν τόσο πάθος γι’ αυτό που κάνουν, με αποτέλεσμα να τους βρίσκουμε ελκυστικούς ακριβώς γι’ αυτό. Δηλώνουν συμμετοχή σε διαγωνισμούς, παίρνουν το τηγάνι τους, το μαχαίρι τους και μας τσιγαρίζουν κι εμάς και το φαγητό. Τι είναι στην πραγματικότητα όμως εκείνο που μας τραβάει; Είναι μήπως που όλοι έχουμε μια λατρεία στο φαγητό και μας κάνει να τους βλέπουμε σαν ήρωες ή απλά γίνονται αυτοί ο λόγος για να λατρεύουμε το φαγητό;

Μάλλον η ενδυμασία τους θα φταίει. Ξέρεις εκείνα τα πουκάμισα που φοράνε με τα κουμπάκια που δεν έχεις ιδέα πώς λέγονται αλλά σου αρέσουν τόσο πολύ που το φορούσες και για ποτό. Ντυμένοι στα μαύρα ή στα λευκά. Εκείνοι οι μαχητές. Που εγώ προσωπικά τους συγχαίρω για την υπομονή τους. Ναι, για όλες τις φορές που είσαι εσύ λίγο ιδιότροπος κι αντί για κοτόπουλο θες χοιρινό κι αντί για μαϊντανό θέλεις βασιλικό, αντί για τυρί, ούτε καν εσύ δεν ξέρεις τι θες. Τους αλλάζεις όλη τη συνταγή κι όχι μόνο θα ψάξουν να βρουν κι άγριο φραγκοστάφυλο -αν χρειαστεί, αλλά θα ξεχάσουν κι αυτά που ήξεραν στο τέλος για να σε ικανοποιήσουν. Ας μη μιλήσω για την υπομονή που έχουν στη ζέστη, ποιος θα μπορούσε να κάτσει τόσες ώρες σ’ ένα δωμάτιο με μια θερμοκρασία άνω των 45 βαθμών; Αυτοί είναι να τους πας σε σάουνα, να τους λες τελείωσε ο χρόνος κι αυτοί να σου λένε θέλω κι άλλο.

Το βρήκα. Τα τατουάζ με τα μαχαίρια ή τα τυριά ή τα αλλαντικά που έχουν ζωγραφισμένα στα χέρια τους θα είναι η απάντηση. Μόδα, μη νομίζεις όμως πως ξεκίνησε τώρα όλο αυτό, πάντα είχαν -ίσως όχι τόσα πολλά. Πρακτικό θα ήταν αν έκαναν τον κατάλογο τατουάζ, τώρα που το σκέφτομαι, να γλυτώσουμε και το χαρτί.

Αστειεύομαι προφανώς. Τους βρίσκουμε ελκυστικούς γιατί είναι οι ήρωές μας. Εκείνοι που μας σώζουν από κάθε δύσκολη στιγμή πείνας με μόνο δυο βήματα. Κόψιμο και σοτάρισμα. Εσάς λοιπόν με τα μαχαίρια που κάνετε αυτά τα τρελά παιχνίδια χωρίς να φοβάστε μη φάτε κάνα δάχτυλο, εμείς σας εκτιμάμε γιατί μας ανέχεστε. Ειδικά αν υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα, ιδιότροποι. Τότε σας παραδέχομαι διπλά. Πάμε να φάμε τώρα.